Σε μια εποχή βάναυσης κακοποίησης τις περισσότερες φορές του φυσικού περιβάλλοντος στο βωμό της τεχνολογικής εξέλιξης και του εκσυγχρονισμού η πρώτη εκαστική παρέμβαση εξωτερικού χώρου από τον Λαρισαίο καλλιτέχνη Χρήστο Παπανικολάου, έρχεται να ανατρέψει τα μέχρι τώρα δεδομένα, και να οδηγήσει στη δημιουργία ενός νέου « ρεύματος», στο οποίο αστικοποίηση, τέχνη και πολίτες ακολουθούν την ίδια φορά. Ο γνωστός εικαστικός μιλά στην «Ε» για το χρονικό δημιουργίας της εγκατάστασης.
* Κύριε Παπανικολάου, χθες έγιναν στη γέφυρα Πηνειάδων Νυμφών τα αποκαλυπτήρια της εικαστικής σας εγκατάστασης. Εργα σας έχουν κοσμήσει πολλούς δημόσιους χώρους της πόλης. Τα χθεσινά αποκαλυπτήρια έφεραν στο φως την πρώτη σας εικαστική εγκατάσταση εξωτερικού χώρου η οποία αποτελεί σπουδαίο πολιτιστικό γεγονός για τη θεσσαλική πρωτεύουσα. Μιλήστε μας για το χρονικό της δημιουργίας και το περιεχόμενο του έργου.
-Η αλήθεια είναι πως η παρέμβαση αυτή φέρνει μια νέα λογική για τη Λάρισα, την εγκατάσταση σε ανοικτούς χώρους. Τέτοιου είδους παρεμβάσεις είναι πολύ διαδεδομένες σ’ όλο τον κόσμο, δυστυχώς στη Λάρισα είναι κάτι μάλλον καινούριο. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η βασική ιδέα είναι να «ανασυνθέτεις» δημόσιους χώρους με παρεμβάσεις που τους αλλάζουν τη «μορφή» και κατ’ επέκταση, δίνουν άλλη διάσταση στην ίδια την πόλη. Αυτή είναι και η «αφετηρία» της διαδρομής του έργου στη γέφυρα Πηνειάδων Νυμφών. Σε μια «τεχνική» παρέμβαση που έγινε τα τελευταία χρόνια με την κατασκευή της νέας πεζογέφυρας, έρχεται τώρα μια εικαστική εγκατάσταση να συμπληρώσει το αισθητικό κομμάτι ενός καθημερινού αστικού τοπίου. Να βάλει με λίγα λόγια την τέχνη στην καθημερινότητα και μάλιστα σ’ ένα σημείο κομβικό για την ίδια την πόλη, όπως αυτό της γέφυρας του Αλκαζάρ, ενός σημείου αναφοράς για τη Λάρισα, κυρίως λόγο του υγρού στοιχείου, που ως πηγή ζωής και κίνησης , είναι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Σ’ αυτό το σημείο λοιπόν που συνδυάζει δύο διαφορετικά επίπεδα κίνησης, του ποταμού και των ανθρώπων, το βασικό στοιχείο του έργου, (ο τίτλος του οποίου είναι «44») είναι και πάλι η κίνηση. Μέσα από τη θεματική του έργου, τα υδροπλάνα, το αερόστατο και τα ποδήλατα, σημειώνεται αυτό το στοιχείο της κίνησης με μια παράλληλα σημαντική αναφορά στο περιβάλλον. Στην ουσία πρόκειται για ένα έργο μεγάλης κλίμακας, όπου μέσα από μια χρωματική και σχεδιαστική περιπέτεια φτάνουμε σε μια σύνθεση με πολλές «αναγνώσεις» και «κρυμμένα» μηνύματα.
*Ποια τα υλικά που χρησιμοποιήσατε προκειμένου να προστατευτεί το έργο τέχνης από την έκθεσή του στο εξωτερικό περιβάλλον;
-Η βάση του κάθε στοιχείου της σύνθεσης είναι ένα πολύ ισχυρό υλικό, το «bond» (πρόκειται για λεπτό φύλλο αλουμινίου εξωτερικά και μονωτικό υλικό ενδιάμεσα) και τα έργα έχουν «δουλευτεί» με χρώματα βαφής αυτοκινήτου. Στο τέλος έχουν περαστεί με ένα ειδικό βερνίκι. Πρέπει να σημειώσω εδώ, ότι για την εγκατάσταση του έργου (που για μένα ειλικρινά υπήρξε μια ενδιαφέρουσα περιπέτεια) συνεργάστηκαν πολλοί άνθρωποι, τους οποίους θα ήθελα να ευχαριστήσω και να αναφέρω: Ο Γιάννης Πέτρου, ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο Γιάννης Παπαδόπουλος, ο Μπάμπης Καλαϊτζίδης, ο Βασίλης Γκίνης, ο Απόστολος και ο Αλέκος Γκλιάος, ο Βαγγέλης και ο Γιώργος Χατζούλης, ο Βασίλης Καραγιάννης, ο Παναγιώτης Γρηγορούλης και ο Δημήτρης Θαλασσινός. Επίσης αρκετοί άνθρωποι από το Δήμο Λαρισαίων και ο Πάνος Καραΐσκος που έπαιξε μουσική το βράδυ της αποκάλυψης του έργου. Φυσικά θα πρέπει να αναφέρω το δήμαρχο Λαρισαίων Κ. Τζανακούλη ο οποίος πριν ένα χρόνο μου ζήτησε να αντιμετωπίσω εικαστικά τη γέφυρα, μαζί με έναν ακόμα σπουδαίο Λαρισαίο καλλιτέχνη, το Γιώργο Λαζόγκα.
*Τα έργα σας αποτελούν σύμβολα για την πόλη της Λάρισας – η προσφορά σας και η δημιουργία σας τιμήθηκαν πρόσφατα από τη Νομαρχία Λάρισας. Ποια τα συναισθήματα σας;
-Είναι εξαιρετικά τιμητικό για μένα να αναγνωρίζουν σημαντικοί φορείς – όπως η Νομαρχία – την εικαστική δημιουργία. Όμως για κάθε άνθρωπο της δημιουργίας το σημαντικό είναι να συμμετέχει στο αισθητικό γίγνεσθαι της πόλης του, να τροφοδοτείται απ’ αυτό και να το τροφοδοτεί. Ετσι ο δημιουργός είναι κομμάτι της πόλης και η πόλη του δίνει τη δυνατότητα να αφήνει το δικό του στίγμα, τη δική του γραφή. Αυτό είναι για μένα η μεγαλύτερη αναγνώριση και τιμή.
