Οι νέοι πάντα παλεύουν. Όσο σαθρή κι αν είναι μια κοινωνία, η ελπίδα υπάρχει πάντα και αυτή αντανακλάται στο πρόσωπο των νέων. Αυτό έλεγε πάντα στους μαθητές του και ο Τάκης Χρυσικάκος ως καθηγητής επί δεκαπέντε χρόνια στις δραματικές σχολές που δίδασκε, ότι δηλαδή η αξία βρίσκει αναγνώριση. Όλα τα υπόλοιπα είναι εφήμερα και η σκληρή δουλειά ανταμείβεται μέρα με τη μέρα. Αυτό δίδαξε και στον ίδιο ο καθηγητής του, Βασίλης Διαμαντόπουλος, με τα χαρακτηριστικά του λόγια να ακούν στα εξής: «Εχθρός του ταλέντου είναι το ταλέντο, η ευκολία φέρνει μόνο την επανάληψη» αλλά και του Κάρολου Κουν που έλεγε πεισματικά: «Τα συστατικά μιας επιτυχίας είναι τρία: δουλειά δουλειά, δουλειά». Οι νέοι, λοιπόν, είναι οι κληρονόμοι του νοήματος που εμπεριέχει «Η Διαθήκη» το σπουδαίο έργο του Θεσσαλικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου, που έχει προσελκύσει πλήθος θεατών και εξακολουθεί να κεντρίζει το ενδιαφέρον στις παραστάσεις του Θεάτρου του Μύλου. Ο βασικός πρωταγωνιστής, ο «Λιαράτος», Τάκης Χρυσικάκος μιλά στην «Ε» για τον δύσκολο ρόλο του και το εξαιρετικό θεατρικό έργο του Θεσσαλικού.
* Κύριε Χρυσικάκο, ερμηνεύετε το ρόλο του «Λιαράτου». Έναν δύσκολο και ιδιαίτερο ρόλο. Περιγράψτε μας τη φυσιογνωμία του.
«Ο Λιαράτος και στο μυθιστόρημα του Χατζή, αλλά και όπως έχει διαμορφωθεί από τον Μάριο Ποντίκα στο έργο, θα έλεγα ότι είναι από τους πιο δύσκολους ρόλους του ρεπερτορίου, καθώς τον συγκρίνω με τον Ιάγο που έχω παίξει στον Οθέλλο, έναν από τους πιο δύσκολους θεατρικούς ρόλους. Έτσι και ο Λιαράτος αναστατώνει μια πόλη, την κάνει άνω κάτω για το τίποτα, έχει ένα τόσο καταστροφικό στοιχείο απάνω του που όποιον πλησιάζει, τον πλησιάζει για να τον καταστρέψει. Δεν έχει ίχνος συμπόνιας και ανθρωπιάς, είναι στοιχεία τα οποία δεν γνωρίζει και τα βγάζει ακόμα και στα πιο αγαπητά του πρόσωπα, σε μια γυναίκα, λόγου χάρη, που τον αγαπάει και τον περιμένει. Και εκείνη ακόμη τη χρησιμοποιεί όπως και όλους».
* Η «Διαθήκη» είναι ένα έργο που έχει γραφεί πριν από αρκετά χρόνια. Θεωρείτε ότι υπάρχουν πολλοί χαρακτήρες σαν του «Λιαράτου» γύρω μας; Αποτέλεσε κίνητρο για εσάς η δυσκολία του ρόλου του Λιαράτου;
«Ο χαρακτήρας του Λιαράτου, αν και σημειώνει κάποια μεταστροφή, θα έλεγα ότι είναι ένας χαρακτήρας που διχάζει το λαό. Νομίζω όμως ότι αυτό είναι και χαρακτηριστικό γνώρισμα του λαού μας. Υπάρχει δηλαδή μια κακεντρέχεια. Οι περισσότεροι τον κακό λόγο τον εκφράζουν πολύ πιο εύκολα από τον καλό. Αυτό λίγο πολύ είναι και ο Λιαράτος. Πρόκειται για έναν δύσκολο ρόλο και προσωπικά για εμένα αποτέλεσε το πρωταρχικό μου στοιχείο για να έρθω στο Θεσσαλικό Θέατρο. Μέτρησε ο βαθμός δυσκολίας που σε βοηθάει να πας παρακάτω. Χρειάστηκε να δουλέψω πάρα πολύ για το ρόλο μου όπως όλοι και να ανακαλύψω καινούρια στοιχεία καθώς και να έρθω σε σύγκρουση καλλιτεχνική με τον εαυτό μου. Επίσης, επειδή μιλάω με Λαρισαίους ακούω από τους πολίτες για τη φετινή επιτυχία του Θεσσαλικού που είχε να σημειώσει χρόνια. Δεν είναι τυχαίο ότι η επιτυχία ήρθε με αυτήν την παράσταση, με αυτούς τους ηθοποιούς. Οι ηθοποιοί είναι άτομα που έχουμε δουλέψει στο «Θέατρο Τέχνης» και είναι πραγματικά σπουδαίοι ηθοποιοί. Δεν είναι εφήμερα ονόματα τηλεοπτικά που δεν τα έχει ανάγκη ο κόσμος. Η επιτυχία μιας δουλειάς κρίνεται στην παράσταση και όχι σε μια εφήμερη δημοσιότητα. Ο θεατής για να έρθει, πρέπει να έχει κάποιο κίνητρο και το σημαντικότερο είναι τι θα δει. Πιστεύω λοιπόν ότι είναι μια παράσταση επιπέδου Εθνικού Θεάτρου για την οποία είμαστε υπερήφανοι».
* Πώς ήταν να σκηνοθετείστε από τον κ. Τσιάνο, ο οποίος ερμήνευσε αρχικά το ρόλο του Λιαράτου;
«Ο Κώστας Τσιάνος είναι σπουδαίος. Τον ρόλο τον ερμήνευσα διαφορετικά και έδωσα μια αλλιώτικη πλευρά στο ρόλο. Δεν είναι μόνο το ότι είμαι ένας άλλος ηθοποιός αλλά τη διαφορά κάνει και το γεγονός ότι μετά από τριάντα πέντε χρόνια που πρωτοπαίχτηκε το έργο έχει αλλάξει και η αισθητική μας και το κοίταγμά μας στο έργο».
* Η «Διαθήκη» ξεσκεπάζει το πρόσωπο της εξουσίας;
«Ναι. Το βασικό θέμα είναι το προσωπικό ζήτημα της διαθήκης ενός καθηγητή καθώς κανείς δεν ξέρει πού θα αφήσει το τεράστιο χρηματικό ποσό. Γι ‘ αυτό και αναστατώνεται η άρχουσα τάξη της πόλης, ο νομάρχης, ο δήμαρχος, ο αστυνόμος, η εκκλησία, η παιδεία. Από τη στάση τους, λοιπόν, απέναντι στο τι θα γίνει αν αφήσει τη διαθήκη σε εκείνους, αποκαλύπτεται και πόσο σαθρή είναι η άρχουσα τάξη και η εξουσία και ποια τα παιχνίδια που παίζει ό,τι χρώμα και αν έχει. Ξετινάζει αυτήν την τάξη εντελώς στον αέρα. Το έργο είναι πάρα πολύ τολμηρό».
