Με μία ξεκαρδιστική κωμωδία που κέρδισε τις καρδιές του θεατρόφιλου κοινού της Λάρισας συνεχίζει τη φετινή θεατρική του σεζόν το «Θέατρο Tεχνών».
Η θεατρική παράσταση «Ο Θεομπαίχτης» που σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί ο Στέλιος Ντικούλης ενθουσιάζει και προκαλεί το αβίαστο γέλιο όλων.
Η «Ε» συνάντησε τον Στέλιο Ντικούλη και είχε μία συζήτηση μαζί του για την παράσταση, αλλά και για την οικονομική κρίση που επηρεάζει αναμφίβολα και το ελληνικό θέατρο.
* Επιλέξατε μία κλασική μολιερική κωμωδία. Πού οφείλεται η μεγάλη απήχηση που έχει στον κόσμο;
- Πρόκειται για μια ξεκαρδιστική κωμωδία. Μια κωμωδία που μπορούν να την παρακολουθήσουν όλες οι ηλικίες. Το έργο είναι βασισμένο, στην κλασική κωμωδία του Μολιέρου «Ταρτούφος», όπου ένας «εκπρόσωπος του Θεού», εισβάλει στο σπίτι μιας θεοσεβούμενης οικογένειας, ταράσσοντας την οικογενειακή της γαλήνη. Η ξετσιπωσιά του φτάνει στα άκρα και χωρίς κανένα ηθικό φραγμό, εκμεταλλεύεται το θρησκευτικό συναίσθημα και την αφέλεια αυτών των ανθρώπων ώσπου μια μέρα αλλάζουν τα πράγματα. Είναι μια κωμωδία καταστάσεων, με απλότητα γραφής αλλά και ουσιαστικότερα νοήματα. Η απήχηση του κόσμου, είναι όντως μεγάλη. Το έργο προέρχεται από καλοκαιρινή περιοδεία. Παίχτηκε σε αρκετά χωριά, απέκτησε δυναμική και ρυθμό και πλέον στον χώρο του Θεάτρου Τεχνών δεν υπάρχει αμφιβολία πως πρόκειται για μια υπέροχη κωμωδία. Ένα έργο που αγαπήθηκε από τους συντελεστές του και από τον κόσμο. Άλλωστε είναι κάτι που το βιώνουμε σε κάθε παράσταση.
* Ποιο είναι το μυστικό για μία επιτυχημένη παράσταση;
- Έχει επικρατήσει συχνά να ταυτίζουμε μια επιτυχημένη παράσταση με την εμπορική επιτυχία. Κατά πόσο δηλαδή η κάθε παράσταση έχει λαϊκή απήχηση. Απ’την άλλη υπάρχουν και παραστάσεις εξαιρετικές που κατεβαίνουν πριν καλά καλά ανέβουν. Ο Μ. Χατζιδάκις έλεγε πως η τέχνη υποφέρει από δυο ασθένειες: Τον ελιτισμό και τον λαϊκισμό. Πιστεύω πως οι καλλιτέχνες πρέπει να βρίσκουν τη συνισταμένη των παραπάνω κατευθύνσεων. Στον «Θεομπαίχτη», υποστηρίζουμε ερμηνευτικά μια λαϊκή παράσταση, ποιοτικού επιπέδου, τόσο από άποψη αντικειμενικών αληθειών όσο και σε διάσταση υποκειμενικής ψυχαγωγίας. Βεβαίως δεν θα ήθελα να παραλείψω τους ηθοποιούς, το έμψυχο υλικό της παράστασης που διασκεδάζουν και αυτοί με τον κόσμο δίνοντας τον καλύτερο εαυτό τους. Όταν οι καλλιτέχνες νιώθουν και κατανοούν το θεατρικό κείμενο, αγγίζουν τον κόσμο, συγκινούν τους θεατές και πετυχαίνουν την ουσία του θεατρικού λόγου. Αντιθέτως, γενικότερα όταν οι ηθοποιοί, κάνουν αυτή τη δουλειά για προσωπικούς λόγους μηχανικά ή τεχνότροπα τότε γίνεται εξαναγκασμός και δουλεία.
* Συμβαίνει αυτό;
- Σαφώς και συμβαίνει. Ασχολούμαι με το θέατρο πάνω από δέκα χρόνια. Το θέατρο έχει λάμψη, ενέργεια, διαστάσεις, κοινωνικοποίηση, αλλά και τίμημα. Εκείνοι που πραγματικά αγαπούν το θέατρο, που κατανόησαν ξεκάθαρα πως η τέχνη είναι δόσιμο ψυχής, είναι ελάχιστοι. Οι υπόλοιποι λειτουργούν ως διαμορφωτές απόψεων του πολιτιστικού αποτελέσματος, ως μαριονέτες καλλιτεχνικών κύκλων καλοπέρασης, ως επικαρπωτές κενόδοξων προσπαθειών, επιμένοντας να αγνοούν πως τον πρώτο και τελευταίο λόγο στο θέατρο έχει το κοινό. Το κοινό είναι πάντα αυτό που επιβραβεύει.
ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ...ΚΡΙΣΗ
* Η οικονομική κρίση επηρέασε το χώρο του θεάτρου; Σκέφτεται ο κόσμος να παρακολουθήσει μια θεατρική παράσταση;
- Πιστεύω πως πέρα από την οικονομική κρίση η οποία υφίσταται, υπάρχει και μια άλλη κρίση. Υπάρχει κρίση αξιοπρέπειας, σεβασμού και ειλικρίνειας σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο. Καταρχήν, λόγω της κρίσης, το «Θέατρο Τεχνών» μείωσε το εισιτήριο στα δέκα ευρώ. Κι αυτό, γιατί πάνω απ’ όλα το Θέατρο Τεχνών, δεν θέλει να χάσει τη σχέση του με το κοινό της Λάρισας και των περιχώρων, που τόσα χρόνια επιβραβεύει με την παρουσία του την πολιτιστική του προσφορά. Πέρα όμως από την οικονομική κρίση, πιστεύω πως η ευτέλεια, η ολοφάνερη επαιτειακή αναζήτηση εξουσίας διασημότητας και προβολής καθοδηγούν ολόκληρους μηχανισμούς συμπεριφορών και φερσίματος. Να τολμήσω να πω πως έχω δει άντρες και γυναίκες να αναζητούν με πάθος, λίγη δόξα και χρήμα. Παιδιά με αβέβαιο μέλλον, να γίνονται ζητιάνοι της ματαιοδοξίας τους. Τίποτα άλλο. Καταστάσεις που ταιριάζουν με τον «Θεομπαίχτη», όπου στηλιτεύονται τα παραπάνω φαινόμενα. Στηλιτεύεται η λυσσαλέα αναζήτηση της κομπίνας, της δόξας και της ηδονής. Η υποτέλεια ενάντια στην αντίδραση. Στην πνευματική και εσωτερική υγεία.
* Το θέατρο αποτελεί μορφή αντίδρασης; Έχει λόγο στην τρέχουσα κοινωνική εξέλιξη.
- Το θέατρο, είναι μια από τις βασικότερες μορφές κοινωνικής αντίδρασης. Η θεματολογία του είναι πάντα επίκαιρη και ισχυρή. Βέβαια, προσωπικά πιστεύω πως τα έργα των μεγάλων Ελλήνων συγγραφέων, του Σακελλάριου, του Ψαθά και άλλων, έχουν μέσα τους το DNA, το γενετικό υλικό των Ελλήνων. Γι’ αυτό άλλωστε αντέχουν, στο χρόνο, έχουν ευρεία αποδοχή και αμείωτη αξία. Δεν είναι τυχαίο αυτό που συνέβαινε με τους παλιούς μεγάλους ηθοποιούς, οι οποίοι δεν έλεγαν μόνο λόγια. Αισθάνονταν ότι έπαιζαν. Βεβαίως, υπάρχουν και έργα, αξιόλογα νεοελλήνων συγγραφέων, που όμως ο χρόνος θα δείξει την αξία τους. Συνήθως νεοτερικότητες και εφετζίδικα έργα, που γίνονται μόδα, είναι επόμενο να χάνονται όπως και η μόδα κάθε φορά.
* Παρουσιάζετε μια παράσταση, κωμωδία μεν αλλά για αρκετό καιρό. Οι παράμετροι ρουτίνα, καθημερινότητα, επανάληψη επηρεάζουν την προσπάθεια του ηθοποιού;
-Κάθε παράσταση, έχει τη μοναδικότητά της. Είναι κάτι καινούργιο και ανεπανάληπτο. Πόσες φορές λέμε καλημέρα, στην καθημερινότητα μας; Έχουν όλες, την ίδια ισχύ; Τον ίδιο τονισμό; Την ίδια διάθεση; Αυτή είναι και η μαγεία της κάθε παράστασης. Έχει άλλους συνειρμούς, διαθέσεις και επικοινωνία. Άλλωστε όλοι μας, στον «Θεομπαίχτη» έχουμε κάτι, που είναι σημαντικό. Τον σεβασμό. Σεβασμό στο κείμενο, στον κόσμο και στους εαυτούς μας. Χωρίς σεβασμό, η παράσταση χάνει την αξιοπιστία της. Γίνεται χωρατό. Απ’ αυτήν την άποψη είμαι χαρούμενος. Συνεργάζομαι με ανθρώπους που έχουν προσήλωση σ’ αυτό που κάνουν, το υπερασπίζονται, έχουν καλή πρόθεση και προπάντων ευγένεια.
