Του Σωτηρίου Φωλίνα
Μουσειολόγου - Μουσειοψυχοπαιδαγωγού
Η «τρελή συγκατοίκηση» αποτελεί ελληνική απόδοση του έργου «Norman, is that you;», κωμικού χαρακτήρα, γραμμένο το 1970 από τους αμερικανούς Clark και Bobrick. Πρόκειται για μια δυναμική κωμωδία προσώπων περισσότερο, παρά καταστάσεων, που κινείται στον άξονα των σχέσεων πέντε διαφορετικών προσωπικοτήτων, από τον πουριτανό επαρχιώτη μεσήλικα μέχρι τον πλήρως σεξουαλικά απελευθερωμένο νεαρό αστό. Το θέμα παραμένει επίκαιρο καθώς ακόμη και σήμερα – σαράντα χρόνια μετά την sexual revolution της αμερικανικής κοινωνίας που αποτελεί προπομπό και είδει κηδεμόνα των δυτικών κοινωνιών (συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής) – η ομοφυλοφιλία συγκαταλέγεται στις πρώτες θέσεις των ζητημάτων ταμπού των προαναφερθέντων κοινωνιών.
Αναφορικά με την επί σκηνής εξέλιξη του έργου, οι πρωταγωνιστές καταφέρνουν να «ανασηκώσουν» από νωρίς τις άκρες των χειλιών ακόμη και του σκυθρωπού θεατή και να σπάσουν τα νοητά κάγκελα της σκηνής προς το κοινό. Οι πρωταγωνιστές Φώτης Σπύρος και ο Δημήτρης Βογιατζής προκαλούν άφθονες στιγμές γέλιου με κωμική ευλάβεια και πληθωρική απλότητα αντίστοιχα. Μαζί τους οι Δημήτρης Μαχαίρας, Μάχη Μακρίδου και Μαρκέλα Παπαρίζου συμπληρώνουν, ο καθένας με το στιλ του και σε διαφορετικό βαθμό τη ροή κωμικότητας της παράστασης.
Ο Φώτης Σπύρος αναμφίβολα ανταπεξέρχεται στις αδιαμφισβήτητες δυσκολίες ενός διττού ρόλου σκηνοθέτη – πρωταγωνιστή με ελάχιστα κενά δευτερεύουσας σημασίας και μάλλον λεπτομέρειες για το μάτι του μέσου κοινού (κάποιες ίσως σκηνοθετικές ατέλειες προς το στήσιμο του ήρωα που ενσαρκώνει ο ίδιος). Στο μανιερισμό του παιξίματος, όσο και στη θεατρική προσωπικότητα του συγκεκριμένου καλλιτέχνη διακρίνεται μια πληθώρα στοιχείων και επιρροών, από αυτοσχεδιαστικές τεχνικές ηθοποιών του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου μέχρι σύγχρονες φόρμουλες τηλεοπτικών κωμωδιών.
Το σκηνικό –την επιμέλεια του οποίου υπογράφει ο Βαλεντίνο Βλάσσης Βαλάσης-, χωρίς να είναι ιδιαίτερα πρωτοποριακό, «εισβάλλει στο χώρο που διαδραματίζεται αυτή η ιστορία» υποστηρίζοντας έτσι και τη διαδραστική διάθεση των ηθοποιών να «εμπλέξουν» και να «εμπλακούν» με το κοινό. Η ενδυματολογική κάλυψη της παράστασης θα μπορούσε σίγουρα να είναι πιο άρτια και προσεγμένη.
Γενικά πρόκειται για ένα ευχάριστο θέαμα και μια ανάλαφρη κωμωδία αμερικανικού θεάτρου, διαφορετικού τύπου από τις αγγλικές θεατρικές κωμωδίες που συχνά κουράζουν το κοινό με την πολυπλοκότητα και την υπερβολή τους.
