«Ήταν μια ωραία βραδιά στις 30 του Δεκέμβρη του 2010 στο πολιτιστικό καφενείο «ΜΗΤΙΑ» στη Ραψάνη.
Μια παρέα, μικρή μεν, αλλά εκλεκτή, συζήτησε για το μεγάλο μας διηγηματογράφο, τον Παπαδιαμάντη και ήταν ευχάριστη και πραγματική διασκέδαση για όλους μας.
Στη συντροφιά μας ήταν ειδήμονες και μη και ο καθένας με τον τρόπο του συνέβαλαν στην ανάπτυξη μιας γοητευτικής συζήτησης για το έργο τού μεγάλου δημιουργού. Χαρήκαμε την κουβέντα και σηκωθήκαμε με μια διάθεση που ταίριαζε με το πνεύμα των ημερών.
H φιλόλογος Καίτη Παπαχρήστου έφερε και μας διάβασε διήγημα του Βάρναλη για τον Παπαδιαμάντη και ο επίτιμος σύμβουλος μαθηματικών Θανάσης Τριανταφύλλου διάβασε διήγημα του Σικελιανού αφιερωμένο στο μεγάλο διηγηματογράφο.
Ο Θωμάς Μπεχλιβάνης, σύμβουλος των φιλολόγων ξεκίνησε τη συζήτηση και μας πέρασε στην παπαδιαμαντική μαγεία με το λόγο του που ήταν απλός, κατανοητός, σίγουρος προπάντων για τις γνώσεις του γύρω από τη ζωή και το έργο του μεγάλου συγγραφέα.
Ήταν απ’ την αρχή ως το τέλος πραγματικά μια ευχάριστη συγκυρία, που έδειξε έναν Παπαδιαμάντη φωτισμένο απ’ όλες τις μεριές της προσωπικότητάς του. Ο άνθρωπος, ο χριστιανός ορθόδοξος, κατά πως ο ίδιος έβλεπε την ορθοδοξία, ο λιγομίλητος έως σιωπηλός, αλλά αποφασιστικός στην πραγματοποίηση των ονείρων του.
Ήθελε να γίνει συγγραφέας και παρέβλεψε συμβουλές γονέων και άλλων δικών του.
Είχε την εκλεκτή ποιητική νοημοσύνη, τα πάθη των δημιουργών και προπάντων το ερωτικό, που φαίνεται να διαπερνά όλο του το έργο.
«Τα αμπέλια και τα κύματα, οι άνεμοι και τα πλεούμενα που αυλακώνουν μέρα νύχτα τις ιστορίες του δεν χρησιμεύουν σαν απλό φόντο στους ήρωές του. Είναι συγκεκριμένα, ανάλογα των αισθημάτων του, μετέχουν στη διαδραμάτιση, και σε έσχατη ανάλυση, εμφανίζονται ως φορείς ηθικών αξιών».
Την καθαρεύουσα γλώσσα που χρησιμοποιεί, τη κάνει δική του, παπαδιαμαντική, τόσο γλαφυρή και τόσο ωραία, με μια μουσικότητα που γοητεύει τον αναγνώστη. Το ταλέντο του συνεγείρει και μαγνητίζει τις λέξεις και τις υποχρεώνει να συναντηθούν και να δημιουργήσουν το ποίημα. Αλλά και μερικές εισβολές της δημοτικής, απροσδόκητες, αρκούν για να αποσπάσουν τη γλώσσα αυτή απ’ την παγερότητα και να κυματίζουν την επιφάνειά της με ένα τρόπο που δεν έχει την ομοιότητά του στα πεζογραφήματα της εποχής.
Όλη η συζήτηση έδειξε πόσο μεγάλος συγγραφέας ήταν ο Παπαδιαμάντης, που το έργο του διαβάζεται και σήμερα και θα διαβάζεται ποιος ξέρει πόσο ακόμα. Άντεξε στο χρόνο και εκατό χρόνια μετά το θάνατό του, που κλείνουν στις 3 Ιανουαρίου μνημονεύουμε Παπαδιαμάντη».
Βασίλης Σιουζουλής
