Του Νίκου Αρτινού (αποστολή στη Θεσσαλονίκη)
Συναρπαστικές ταινίες με θέμα την παιδική κακοποίηση παρουσιάζει το 52ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Οι ταινίες δεν εντάσσονται σε κάποιο θεματικό πλαίσιο ή αφιέρωμα. Είναι σκόρπιες μέσα στις διάφορες ενότητες του φεστιβάλ και εκπλήσσουν με το πώς παρουσιάζουν την κακοποίηση (σεξουαλική, σωματική και ψυχολογική) των παιδιών. Το κοινό στοιχείο, σχεδόν όλων αυτών των ταινιών -και αυτό είναι το σοκαριστικό- είναι ότι περιγράφουν καταστάσεις που συνέβησαν στις πιο προηγμένες-πολιτιστικά και οικονομικά-χώρες της Ευρώπης.
Η ισπανική ταινία «Μη φοβάσαι» (προβάλλεται στις «Ειδικές Προβολές») του Μόντσο Αρμεντάριθ, ασχολείται με την περίπτωση μιας 25χρονης που προσπαθεί να επουλώσει τα τραύματα της σεξουαλικής κακοποίησης από τον ίδιο τον πατέρα της, ο οποίος τη βιάζει από την ηλικία των έξι ετών. Η ταινία είναι συναρπαστική καθόλη τη διάρκειά της, αφού οπτικοποιεί με επιτυχία τον μπερδεμένο ψυχισμό της κοπέλας και τα αντικρουόμενα συναισθήματά της. Η ταινία δεν παρουσιάζει καμία απολύτως σκηνή βίας και-πιστέψτε με-αυτό την κάνει ακόμα πιο βίαιη! Δραματικές καταστάσεις που σου σφίγγουν την καρδιά, ρεαλισμός και εκπληκτικές ερμηνείες από τους τρεις πρωταγωνιστές: ο Λουίς Ομάρ, τακτικός στις ταινίες του Αλμοδόβαρ, είναι ο πατέρας-τέρας, η Μπελέν Ρουέδα («Το Ορφανοτροφείο») στο ρόλο της μητέρας, η οποία αρνείται με αρρωστημένη επιμονή να δει τι συμβαίνει μέσα στο ίδιο της το σπίτι και η νεαρή Μισέλ Ζενέρ, η οποία συναρπάσσει με τη γήινη μελαγχολική ομορφιά της και την εσωτερική της ερμηνεία.
Με το φαινόμενο του εκφοβισμού («Bullying») παιδιών από άλλα παιδιά, ασχολείται το φιλμ «Play» του Σουηδού Ρούμπεν Έστλουντ, ο οποίος απλώς στήνει την κάμερά του (στο μετρό, στο λεωφορείο, στο τρόλεϊ, στο δάσος, στο εμπορικό κέντρο) και καταγράφει με νατουραλιστικό τρόπο, πόσο απάνθρωπα μπορεί να είναι τα παιδιά, στις μεταξύ τους σχέσεις. Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά που συνέβησαν μεταξύ 2006 και 2008 και δεν αφορά στη σωματική («χειροπιαστή») βία, αλλά στο ιδιοφυές και ιδιόμορφο ψυχολογικό κολαστήριο, στο οποίο «εισάγει» μια συμμορία πέντε παιδιών ηλικίας 13-14 χρονών, διάφορους ανύποπτους συνομηλίκους τους ή ακόμα και μεγαλύτερούς τους. Το «Play» προβλήθηκε στο «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» του πρόσφατου Φεστιβάλ των Καννών, ενώ στη Θεσσαλονίκη προβάλλεται στο τμήμα των «Ανοιχτών Οριζόντων».
Στο «Μίχαελ» (προβάλλεται, επίσης, στους «Ανοιχτούς Ορίζοντες») του Αυστριακού Μάρκους Σλάιντσερ, ένας παιδόφιλος απαγάγει ένα δεκάχρονο παιδί και το κρατά για δέκα μήνες κλειδωμένο στο υπόγειο του σπιτιού του. Ο Σλάιντσερ, υιοθετώντας το σκηνοθετικό στιλ του Μίκαελ Χάνεκε, παρουσιάζει χωρίς σκηνές βίας, τον εγκλεισμό του δεκάχρονου σκοπεύοντας να κάνει τους θεατές να νιώσουν άβολα. Τα καταφέρνει...
