Πριν 100 χρόνια γεννήθηκε ο Νίκος Γκάτσος. Εκατό χρόνια μετά, και μέσα σε μια περίοδο κρίσης οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής, ηθικής, ψυχολογικής, οι στίχοι του είναι πιο επίκαιροι από ποτέ... Άραγε, τι φιλοσοφία ζωής πρέπει να έχει αναπτύξει κανείς και τι βιώματα να περάσει για να αγγίξει έστω και λίγο τη μαγική διαχρονικότητα αυτών των στίχων; Κι εκεί που αρχίζεις να ξυπνάς από το λήθαργο που σου επιβάλλει η καθημερινότητα, έρχεται η μουσική του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, του Ξαρχάκου, του Μούτση, του Κηλαηδόνη να δέσει αρμονικά με το στίχο του Νίκου Γκάτσου και να σου θυμίσει μνήμες παλιές... τότε που ήσουν ακόμα «ελεύθερος»...
Μέσα σε αυτές και άλλες πολλές συγκυρίες που θα ακολουθήσουν, μια ξεχωριστή συναυλία διοργανώνεται απόψε στις 20.00 στην αίθουσα συναυλιών του ΔΩΛ υπό τη διεύθυνση του Δημήτρη Καρβούνη και την ερμηνεία της Ρόλης Γιαμοπούλου και του Θηρίμαχου Πάκα, από τη Μικτή Χορωδία του Δημοτικού Ωδείου με τη συμμετοχή της Παιδικής Χορωδίας και του Μουσικού Συνόλου «Ενωδεία».
Ογδόντα άτομα περίπου, ενώνουν για ακόμη μια φορά τις δυνάμεις τους για να μας φέρουν μνήμες του παρελθόντος, να μας ξυπνήσουν από το λήθαργο που κάποιοι θέλουν να βρισκόμαστε, να θυμηθούμε κι εμείς τον αξέχαστο Νίκο Γκάτσο...
Έτσι, «Μια βραδιά στη Λάρισα» θα θυμηθούμε «το σπίτι με τ’ άσπρα γιασεμιά» που μοσχοβολούσαν και η «Mυρτιά» με τη «μικρή Ραλλού» «χαμογελούσαν στα παραθύρια τα πλατιά». Τότε που η «Αθανασία» φλέρταρε με τις γενιές των ανθρώπων κάτω από το « φεγγάρι που τραγουδούσαν οι βλάχοι» και η «ζωή ήταν με τ' όνειρο δεμένη». Όταν «τα άστρα πανηγύριζαν» τις νύχτες και το «κυριακάτικο κορίτσι», σαν «αερικό», «φύτευε καρδιές» στο «πρόσωπο του Μάη». Τότε που ο «Νικηφόρος κι ο Διγενής» χόρευαν «με ένα τραγούδι του δρόμου». «Πάει καιρός» από τότε. Τώρα απέμεινε η «Περσεφόνη» να κοιμάται «στην αγκαλιά της γης» και «τ' όνειρο έγινε καπνός». Θαρρείς «σημαδεμένη και προδομένη έμεινε η δική μας η γενιά» και «μ' ένα παράπονο» βλέπεις «τους λύκους που μαζεύτηκαν να μπουν στην εκκλησιά». Κι όμως, η ιστορία έχει αποδείξει πως «θα 'ρθει άσπρη μέρα και για μας», αρκεί «μονάχοι να βρούμε την άκρη της κλωστής». Και «τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι» ήρθε ο καιρός να κλείσουμε τ' αυτιά «στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και επιτέλους να ζήσουμε ελεύθεροι από όλους και από όλα...
