Μια θεατρική παράσταση που πέταξε το χειμώνα από μέσα μας και μας φόρεσε το ελληνικό καλοκαίρι με όλη την ομορφιά της θεάς φύσης. Όλος ο κόσμος απ’ όλα τα σημεία της γης θέλει να απολαμβάνει αυτό το άσπρο, το μπλε, το κόκκινο, το πράσινο μαζί με εκείνα που εκπέμπει η ελληνική πέτρα ντυμένα όλα με τον ήλιο, αυτόν τον άρχοντα του τοπίου μας, που τα κανονίζει κατά τα γούστα του.
Τι ωραία παράσταση! Ένα πανηγύρι στην καρδιά του καλοκαιριού σε μια αμμουδιά, δίπλα στο κύμα που χαίρονται με την ψυχή τους και οι πικραμένοι ακόμα. Όλοι οι συντελεστές βάλθηκαν να μας δώσουν εκλεκτή χαρά επιστρατεύοντας τις ευαισθησίες τους, που με το ταλέντο, τις έδειξαν να τις απολαύσουμε συμμετέχοντας κι εμείς στην όμορφη γιορτή τους.
Απ’ την πρώτη στιγμή που έσβησαν τα φώτα και ήρθε εκείνο της σκηνής, ένιωσα σα να ήρθαν οι ηθοποιοί και μας έπιασαν έναν, ένα απ’ το χέρι, μας έβαλαν στο χορό, μας κέρασαν και ένα ποτήρι κρασί και όλοι μαζί γλεντήσαμε πετώντας τις στεναχώριες στη θάλασσα να τις πάρει και να μη ξαναγυρίσουν πια.
Ωραίες εικόνες καλοκαιρινές χαρούμενων Ελλήνων.
Πολύ ωραίο εύρημα του σκηνοθέτη Κώστα Τσιάνου η αρχή και το τέλος. Δόθηκε καθαρά στο θεατή η απάντηση, γιατί του πρότεινε να έρθει στην παράσταση. Να χαρούμε, μας είπε να διασκεδάσουμε σε μια γιορτή που μόνο καλλιτέχνες δημιουργούν εκλεκτή σε ποιότητα και ήθος.
Ήταν και αυτό το όμορφο θεατράκι εκεί στα παράλια της Βελίκας μέσα στα πλατάνια που η καλλιτεχνική ευαισθησία του αρχιτέκτονα δημιουργού κυρίου Βασίλη Τσολάκη ανέδειξε λιτά το έργο του ανθρώπου ως συνέχεια εκείνου της φύσης.
Μου έκανε εντύπωση πόσο ωραία ήταν όλα, σωστά τοποθετημένα να βγει αθώα και γνήσια η χαρά του πανηγυριού σαν όλα τα ωραία παραδοσιακά πανηγύρια που ζήσαμε. Ακόμα και ο έρωτας εκφραζόταν ως άδολη χαρά, για να τον χαίρονται και τα παιδιά, όπως ταιριάζει στην ηλικία τους.
Τώρα τι να πω για τον Κώστα τον Τσιάνο. Να πω ότι είναι ο μαέστρος της χαράς αυτής που μας την έδωσε ολόκληρη και εκλεκτή.
Το είπα πολλές φορές και θα το πω άλλες τόσες πως ο Τσιάνος, η Βαγενά και ο Ζιάκας μας δώρισαν ένα ανεκτίμητο δώρο, αυτό το παγκόσμια γνωστό πια Θεσσαλικό Θέατρο, που ασταμάτητα μας προσφέρει πολιτισμό εκλεκτό. Αν θυμηθώ την εποχή προ Θεσσαλικού Θεάτρου, τι μπουλούκια έρχονταν και διαστρέβλωναν την αισθητική μας, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι αυτοί οι δημιουργοί είναι για τη Λάρισα, οι Μεγάλοι Δωρητές του πολιτισμού στην πόλη. Έγιναν και το παράδειγμα για τη μεγάλη Μελίνα να δημιουργήσει τα περίφημα ΔΗΠΕΘΕ, που ήταν σταθμός των θεατρικών δρώμενων για την Ελλάδα όλη.
Μη νομίζετε πως οι μεγάλοι αυτοί ηθοποιοί που έρχονται από την αρχή της δημιουργίας του ως σήμερα θα δέχονταν, να παίξουν εδώ, αν δεν πίστευαν στην καλλιτεχνική αξία των δημιουργών. Πόσα και πόσα σπουδαία ονόματα ηθοποιών δεν πέρασαν απ’ τη σκηνή του.
Στην παράσταση αυτή όλοι οι ηθοποιοί και οι άλλοι συντελεστές ήταν ένας κι ένας.
Ο Περικλής Καρακωσταντόγλου: Τον παρακολουθώ απ’ το Θέατρο Τέχνης, που είναι για μένα εκλεκτή θύμηση καλλιτεχνικών απολαύσεων μια και το έζησα στις μεγάλες του ώρες. Δημιουργεί το ρόλο του πάνω στη σκηνή με υπευθυνότητα είτε παίζει σε ένα απομακρυσμένο χωριό είτε σε ακροατήριο με απαιτήσεις όπως εκείνο του Θεάτρου Τέχνης. Ήταν και εδώ ένας ωραίος τύπος θεατρικός σαν εκείνους που γνώρισα σε προηγούμενους ρόλους. Ήταν ο Βαγγέλης, απολαυστικός, κεφάτος και ερωτικός ως το κόκαλο, αλλά ως εκεί που τον άφηνε η υπευθυνότητα της υποκριτικής του αξίας και όσο τον επέτρεπε το πνεύμα της παράστασης. Όταν κοίταζε τους θεατές, ήθελε να μας πει να το χαρούμε κι εμείς αυτό το όμορφο ερωτικό παιγνίδι.
Η Τζίνη Παπαδοπούλου, γνωστή και από παλιότερες παραστάσεις του Θεσσαλικού. Άφησε ωραίες εντυπώσεις στις οποίες προστέθηκαν και οι τωρινές από νέους θεατές στο ρόλο της Σοφίας που έδειξε χάρη, ωραία κίνηση, ομορφιά, και μια ελληνική πονηριά θα έλεγα; Καπατσοσύνη; Εξυπνάδα;
Η Νικολέτα Βλαβιανού ως Σταματίνα υπηρετούσε το ρόλο της γεμίζοντας τη σκηνή με το χιούμορ, ανάλογες κινήσεις και χρώματα φωνής δείχνοντας πως γνωρίζει καλά από θεατρικό σανίδι. Μια ολοζώντανη απλοϊκή Ελληνίδα γυναίκα που θέλει να κρατήσει το στεφάνι της, παρ’ όλα τα παραστρατήματα του άντρα.
Η Ελένη Ουζουνίδου (μας χάρισε κι άλλες ωραίες ερμηνείες στο Θεσσαλικό), μια πληθωρική Μανταλένα. Ωραίος θεατρικός τύπος, που τον σεβάστηκε. Ήταν στα όρια του επιτρεπτού, που διασκέδαζε όμορφα χωρίς υπερβολή. Άλλωστε πολλές μεγάλες θεατρίνες έπαιξαν παρόμοιους ρόλους με επιτυχία και ήταν μια σωστή συνέχεια εκείνων.
Η Χριστίνα Μαξούρη, το μελτεμάκι που με την παρουσία του έφερε δροσιά, έβγαλε συναισθήματα που σιωπούσαν, χρωμάτισε τις καρδιές, αλλά που παραλίγο θα κατέληγε σε μπουρίνι. Το ήθος όμως του χώρου και των ανθρώπων δεν το επέτρεψε.
Και ο Γεράσιμος Μιχελής σε ένα ρόλο γύρω απ’ τον οποίο κανονίζονταν πόσο σιγά θα φυσήξει το μελτεμάκι, ή δυνατά για να τα χαλάσει. Κράτησε σωστά τις αποστάσεις καταστάσεων, κινήσεων εκφράσεων για να βγει η επιτυχία του θεατρικού μέτρου.
Ωραία όμως και κατάλληλα με το πνεύμα του έργου τα κουστούμια της Ρίκης Τσικαρδώνη, πολύ πετυχημένο το σκηνικό που ήταν δημιούργημα του Τσιάνου με τη βοήθεια του τεχνικού εργαστηρίου του Θεσσαλικού, οι κατάλληλοι φωτισμοί του Παπατριανταφύλλου και του Τσιάνου, η πετυχημένη εικαστική παρέμβαση του Χρήστου Παπανικολάου, η υπευθυνότητα των Βοηθών του σκηνοθέτη Α. Μπαλαμώτη και Λουκίας Στεργίου καθώς και η εναρμονισμένη με το έργο μουσική των τριών τραγουδιών (κιθάρα και λαγούτο του Σπύρου Καβαλλιεράτου, κρουστά του Γιάννη Μακρυγιάννη και Ακορντεόν, βιολί, Κλαρινέτο του Μ. Μαντέλα).
Όλοι αυτοί οι συντελεστές δούλεψαν με μεράκι σε ένα ωραίο έργο και βγήκε αυτή η δημιουργία που μας διασκέδασε σωστά, και πήρε από γύρω μας την ομιχλώδη ατμόσφαιρα που κρύβει την ομορφιά και δεν μας αφήνει να τη δούμε. Είναι μια ωραία προσφορά του Θεσσαλικού μας Θεάτρου, που θα χάσουν πολλές ωραίες στιγμές όσοι δεν τη δουν.
Σ.Σ: Η επόμενη παράσταση του Θεσσαλικού Θεάτρου θα δοθεί την ερχόμενη Πέμπτη 4 Αυγούστου στο Θέατρο Πεζούλας στη λίμνη Πλαστήρα.
