Από το δανικό μύθο του Άμλεντ, ο μεγαλύτερος ποιητής πάνω στα ανθρώπινα Ουίλλιαμ Σαίξπηρ έδωσε μια κορυφαία έκφραση της ανθρώπινης εμπειρίας ενός σημείου αναφοράς του Θεάτρου, στη (σκηνική) άρθρωση λόγου του διανοούμενου πρίγκιπα Άμλετ που θα μπορούσε να ήταν ηθοποιός και οφείλει να πάρει το θρόνο από τον βασιλιά θείο (και νυν άντρα της μητέρας του) που σκότωσε τον πατέρα του. Υπό την απειλή του Νορβηγού διεκδικητή εδαφών Φορτρεμπράς (Fortinbras – forte braccio, δυνατό μπράτσο), ο Άμλετ παραπαίει εμβρόντητος ενώπιον απροσδόκητου καθήκοντος και συνεπειών ως ανέκφραστος καλλιτέχνης της ζωής στο θέατρο και ασύμβατος κομπάρσος που πρέπει να πρωταγωνιστήσει στο καθημερινό παράλογο παλκοσένικο που κονιορτοποιεί τη ζωή. Επεξεργαζόμενος δραματουργικά (με την Παναγιώτα Πανταζή) τη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά, ο Θέμης Μουμουλίδης θέτει επί σκηνής (σκηνοθεσία–σκηνικό) μια συγκλονιστική παράσταση με έμπνευση και ρυθμό, όπου η δραματική οικονομία συμπύκνωσης κειμένου, αναπτύσσει το δι–(α)χρονικό μέγεθος τού πνεύματός του, με αίσια σύμπνοια εξαίρετων συντελεστών.
Ιδανικός Άμλετ και ο καλύτερος του ελληνικού θεάτρου, ο Αιμίλιος Χειλάκης ενσαρκώνει με συνταρακτική μέθεξη τις μεταπτώσεις του παλινδρομούντος στην κόψη του ερέβους φωτεινού Δανού. Ανάμεσα σε τραύματα απωλειών και ανάγκη επιλογών, όντας μεγάλος ηθοποιός, τον ερμηνεύει όπως κανείς: ασυνεχής και ρέων συνάμα, εκπλήσσοντας με τις αντιφάσεις και τον εαυτό του, σαν ο ίδιος να είναι ρόλος που εκτάκτως παίζει απρόθυμα, ο τραγωδός–κλόουν Άμλετ του Χειλάκη τρώγεται με τις σάρκες της βίαια θνησιγενούς πνευματικής σήψης που ευτελίζει την αλήθεια (α +λήθη) της ζωής, πασχίζοντας να αποβάλλει το επιβεβλημένο σε παράδοξη δυσαναλογία ενδεδυμένο ξένο σώμα. Μεγαλοφυής υπόκριση. Απέριττα λιτός ο Λεωνίδας Κακούρης δίνει μεστά τον σφετεριστή Κλαύδιο, νοσηρά ανασφαλή στην αλαζονική εξουσία, ανδρείκελο των ελατηρίων της ψυχοπαθολογίας του. Η Μαρίνα Ψάλτη μεταδίδει θαυμάσια τις διακυμάνσεις της Γερτρούδης από την αφελή (;) αμέτοχη (από)σταση στη σπαρακτική οδύνη και την τελική στωικότητα. Με επίσης ανάλογη λεπτότητα και σθένος ο έξοχος Δημήτρης Αλεξανδρής (Λαέρτης) και ο συγκινητικός Οράτιος του Τόνυ Δημητρίου. Απολαυστικός ο Αλμπέρτο Φάις, με γόνιμο μέτρο κύρους ο Ηλίας Ζερβός και παλλόμενος ο Παναγιώτης Εξαρχέας στην γκάμα των ρόλων τους. Εξαίσια Οφηλία η Ευγενία Δημητροπούλου, ασφυκτιούσα μεταξύ έρωτα για τον Άμλετ και αγάπης και χρέους υπακοής στην πατρική επιταγή του Πολώνιου, που υποδύεται ο μεγάλος Μάνος Βακούσης, ιδιοφυής και εύφορος όπως πάντα και στην ανάπλαση της παρουσίας του νεκροθάφτη ως Χορό επιλόγου της Τραγωδίας. Μια σπουδαία θεατρική στιγμή, αν μη τι άλλο άξια παρουσίασης και σε διεθνή Φεστιβάλ.
