* Αποστολή στις Κάννες - Νίκος Αρτινός
Η Νικόλ Κίντμαν ανεβαίνει τα σκαλοπάτια του Κόκκινου Χαλιού! Για πολλοστή φορά. Ρίχνει βλέμματα αυταρέσκειας και αυτοεπιβεβαίωσης στους φωτογράφους οι οποίοι προσπαθούν να της αποσπάσουν το «ένα και μοναδικό» ενσταντανέ. Για τη Νικόλ Κίντμαν ήταν η χρονιά της φέτος. Πρωταγωνιστεί σε δύο ταινίες. Η μία είναι το «The Paper Boy» του Λι Ντάνιελς, όπου η εμφάνισή της ήταν, όχι απλώς προκλητική, αλλά κάτι άλλο, το οποίο είτε το θαυμάζεις, είτε το μισείς. Η δεύτερη- με συμπρωταγωνιστή τον Κλάιβ Όουεν,-είναι το «Χέμινγουεϊ και Τζέλχορν» του Φίλιπ Κάουφμαν, μια πιο ορθόδοξη-κινηματογραφικά-ταινία, η οποία περιγράφει την ερωτική ιστορία ανάμεσα στον συγγραφέα Έρνεστ Χέμινγουέι και την πολεμική ανταποκρίτρια Μάρθα Τζέλχορν.
Νικόλ Κίντμαν, Μαριόν Κοτιγιάρ, Μπραντ Πιτ, Τζένιφερ Κόνελι και αναρίθμητοι ...«Beautiful People» απ’ όλο τον κόσμο έρχονται στις Κάννες για να δημιουργήσουν αυτή την glamour άποψη του φεστιβάλ. Η αίγλη, το glamour δηλαδή, είναι κομμάτι της ιστορίας του σινεμά. Οι Γάλλοι δεν το ξεχνούν με τίποτα! Στους διαδρόμους του Παλέ Ντε Φεστιβάλ υπάρχει μια «άτυπη» έκθεση από αφίσες των σταρ του παλιού σινεμά και της ένδοξης εποχής του Χόλιγουντ: Γκρέτα Γκάρμπο, Στιβ Μακουίν, Μέριλιν Μονρόε, Κλαρκ Γκέιμπλ κ.ά. Ο τίτλος της έκθεσης «Infinite Glamour». Άπειρο glamour. Διαχρονικό και-γενικά-αποδεκτό. Ακόμα και από τους intellectual, τους διανοούμενους και απαιτητικούς που εμβαθύνουν φιλοσοφώντας χωρίς να μένουν στο απατηλό glamour.
Η απατηλή αίγλη της ματαιοδοξίας του σινεμά ισορροπεί άψογα με τον πολιτικό προβληματισμό. Όχι, η οικονομική κρίση-πέρα από κάποιες ταινίες όπως το «Cosmopolis» του Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ -δεν ήταν στο επίκεντρο. Τα θέματα που αναδείχθηκαν, αφορούν τα διάφορα εθνικοαπελευθερωτικά μέτωπα που οδήγησαν με αιματηρό τρόπο σε πολιτική ανακατάταξη τις χώρες της Βόρειας Αφρικής. Αναφέρω ως παράδειγμα, την ταινία «After the battle» του Αιγύπτιου Γουσρί Νασραλά, η οποία ασχολείται με τα όσα κοσμογονικά συνέβησαν στην πλατεία Ταχίρ, στο Κάιρο, τον Φλεβάρη του 2011. Η ταινία του Νασραλά είναι υποψήφια για το Χρυσό Φοίνικα, ενώ την Παρασκευή προβλήθηκε-εκτός συναγωνισμού-το ντοκιμαντέρ «The Oath of Tobruk» («Ο όρκος του Τομπρούκ») του φιλόσοφου και συγγραφέα Μπερνάρ Ανρί Λεβί. Το φιλμ καταγράφει τα γεγονότα στη Λιβύη που οδήγησαν στην πτώση του Μουαμάρ Καντάφι. Ο Λεβί παίρνει θέση ξεκινώντας από το... happy end της εξέγερσης. Αν και τονίζει ότι «δεν υπάρχει happy end στην περίπτωση της Λιβύης, επειδή ακόμη δεν έχουμε δει το τέλος αυτής της ιστορίας. Υπάρχουν πολλά εναλλακτικά φινάλε τα οποία μένει να τα δούμε στη συνέχεια».
Το φεστιβάλ πάντως φτάνει στο φινάλε του. Σήμερα, Κυριακή και λίγο πριν τη βραδινή φαντασμαγορική τελετή λήξης-όπου θα ανακοινωθούν τα βραβεία-θα προβληθεί η τελευταία ταινία του πρόσφατα χαμένου Γάλλου σκηνοθέτη Κλοντ Μίλερ «Therese Desqueyroux», με την Οντρέ Τοτού στον ρόλο του τίτλου. Από τις χθεσινές προβολές, εντύπωση δημιούργησαν δύο ταινίες που έχουν ως κεντρικούς χαρακτήρες παιδιά. Στην ενότητα «Un Certain Regard» το εξαιρετικό φιλμ «After Lucia» του Μισέλ Φράνκο περιγράφει μια σοκαριστική ιστορία εφηβικής βίας στο χώρο του σχολείου ενώ το «Mud» (είναι υποψήφιο για το Χρυσό Φοίνικα) του Αμερικανού σκηνοθέτη Τζεφ Νίκολς αναφέρεται στη σχέση φιλίας που αναπτύσσεται ανάμεσα σε έναν καταζητούμενο και σε δυο παιδιά στα περίχωρα του Μισσισσιπή. Ωραία ταινία –είναι σα να βλέπεις τις περιπέτειες που έχει γράψει ο Μαρκ Τουαίν σκηνοθετημένες από τον Σαμ Πέκινπα-με σπουδαίες ερμηνείες τόσο από τα παιδιά (Τάι Σέρινταν, Τζέικομπ Λόφλαντ) όσο και από τους ενήλικες (Μάθιου Μακόναχι, Σαμ Σέπαρντ και Ρις Γουίδερσπουν).
