Η χθεσινή ανοιξιάτικη βραδιά δεν θα μπορούσε να ταιριάξει με τίποτα καλύτερο από ποίηση. Στο Θέατρο του Μύλου παρουσιάστηκε η ποιητική συλλογή του Βασίλη Σιουζουλή με τίτλο «Αδέξιος περιποιητής ανθέων».Την παρουσίαση έκανε ο συγγραφέας Θωμάς Ψύρρας επισημαίνοντας αρχικά ότι η ποιητική συλλογή συγκροτείται από τριάντα τρία ποιήματα γραμμένα σε δύο διαφορετικές περιόδους. «Τα έντεκα τελευταία ποιήματα της συλλογής είναι χτισμένα με κεντρικό θέμα την εμφυλιακή μνήμη που σφραγίζει την παιδικότητα και την εφηβεία, αλλά παρ’ όλα αυτά την αναπολεί με τρόπο αμφιθυμικό. Τα είκοσι δύο πρώτα ποιήματα της συλλογής ανακαλύπτουμε με ποιο τρόπο ο Σιουζουλής αντιστέκεται στη διαλυτική αμφιθυμία: είναι δάσκαλος και ποιητής (δηλαδή άνθρωπος ευαίσθητος). Έτσι το κεντρικό θέμα των είκοσι δύο πρώτων ποιημάτων είναι η παίδευση και η εκπαίδευση. Και είναι από τις ελάχιστες ποιητικές συλλήψεις που υπάρχουν στη γραμματεία μας με αυτό ακριβώς το θέμα: την επιθυμητική και διαρκή σχέση του δάσκαλου με το μαθητή του» σημείωσε χαρακτηριστικά ενώ παράλληλα πρόσθεσε ότι η επιθυμητική σχέση είναι εκείνη που μετασχηματίζει το άγονο τοπίο του σχολείου σε κήπο ολάνθιστο όπου ο δάσκαλος, σαν τον κηπουρό, παρακολουθεί, παρεμβαίνει, βάζει υποστυλώματα, λιπαίνει, αρδεύει, πολλές φορές αδέξιος, με τα δικά του λάθη.
Επιπρόσθετα, ο κ. Θωμάς Ψύρρας αναφέρθηκε στο γεγονός ότι ο Βασίλης Σιουζουλής αφιερώνει τη συλλογή «σε όλα εκείνα τα παιδιά της τάξης και της αυλής» που συνάντησε στο διάστημα σαράντα και ενός χρόνων, από τη νεανική άνοιξη του 64 έως την ωριμότητα του φθινοπώρου του 2005. Και κλείνει με ένα στίχο συμβουλή προς τα «παιδιά» (που μπορεί να είναι και πολύ άνω των εξήντα πια): «Να έχετε το νου σας. Τρέχει πιο γρήγορα το κακό και στήνει ενέδρα». Για τη νέα του ποιητική δουλειά μίλησε και ο ίδιος ο ποιητής Β. Σιουζουλής, που συγκινημένος σημείωσε τα εξής: «Η διδασκαλία είναι ποίηση. Η διδασκαλία είναι δουλειά. Κάθε δουλειά γίνεται ποίηση, όταν την αγαπάμε. Θαυμάζω τους ανθρώπους που διαπρέπουν στη δουλειά τους. Οποιαδήποτε δουλειά. Το λέω. Η διδασκαλία είναι λίγο πιο πάνω, γιατί ο εκπαιδευτικός ασχολείται με παιδιά. Είναι ψηλή στο μπόι και χρειάζεται μεγάλη αγάπη να τη φθάσουμε. Η λέξη ‘δάσκαλος’ είναι και αυτή το ίδιο ψηλή και ο εκπαιδευτικός θέλει να φτάσει να τον ονομάσουν έτσι τα παιδιά. Στα ποιήματά μου ονομάζω άγιο το θυμό απέναντι στα παιδιά, και σε άλλο σημείο λέω τους θυμούς έρωτες. Δεν ξέρω αν έφτασα ποτέ να τα κάνει καλό ο θυμός μου. Πόσες φορές έβγαινα απ’ την τάξη ευτυχισμένος και πόσες πάλι εντελώς απογοητευμένος γιατί έφευγε η ώρα μέσα απ’ τα χέρια μου, χωρίς να δίνει τίποτα στα παιδιά. Όσα χρωστούσα, γράφω, τα πλήρωναν εκείνα με το παραπάνω και φύλαγαν τα καλοκαίρια μου, που δραπέτευσαν απ’ τον εμφύλιο. Και είναι αλήθεια. Η αγάπη τους αδυνάτιζε τα πολλά ελαττώματά μου και δυνάμωνε τα ελάχιστα προτερήματα. Ευχαριστώ και ζητώ συγγνώμη από τα παιδιά εκείνα τότε, γυναίκες και άντρες σήμερα. Τους μαθητές των σχολείων της Θεσσαλίας που υπηρέτησα και του ελληνικoύ σχολείου στο Βούπερταλ της Γερμανίας. Πιστεύω πως αγαπούσα τη δουλειά μου και προσπάθησα να φτάσω έστω και στο πρώτο το σκαλί. Προσπαθούσα και πάντα ένιωθα πως ήμουν ένας αδέξιος περιποιητής Ανθέων». Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεσσαλικού κ. Κώστας Τσιάνος απήγγειλε ποιήματα της συλλογής ενώ παράλληλα είχε τη μουσική και σκηνική επιμέλεια για τη συνέχεια της βραδιάς, όπου οι μουσικοί Φρόσω Κτιστάκη (πιάνο), Σπύρος Καβαλλιεράτος και Κώστας Γκέκας (κλασική κιθάρα), οι οποίοι και υπήρξαν στο παρελθόν μαθητές του Β. Σιουζουλή ερμήνευσαν κομμάτια σπουδαίων συνθετών.
