Συνέντευξη:
Νατάσα Πολυγένη
Ο Γιάννης Σπανός δεν χρειάζεται συστάσεις...
Επάξια βρίσκεται στη λίστα των κορυφαίων συνθετών της Ελλάδας, έχοντας χαρίσει αμέτρητες επιτυχίες σε καλλιτέχνες φτασμένους και μη, αλλά αυτό δεν φαίνεται να τον αγγίζει. Εκείνος εξακολουθεί να είναι σεμνός και ταπεινός όπως ήταν στο ξεκίνημά του.
Να έχει ανησυχία για τον αν θα αρέσει στον κόσμο και τρακ λες και βγαίνει πρώτη φορά στη σκηνή. Δεν αξιολογεί ποτέ κανένα τραγούδι του. Πάντοτε περιμένει την «ετυμηγορία» του κόσμου. Αν το αγκαλιάσει ο κόσμος, τότε θα πιστέψει και εκείνος ότι είναι καλό. Ως καλλιτέχνης δεν έχει στεγανά. Για εκείνον δεν υπάρχει ποιοτικό και μη ποιοτικό τραγούδι και το έχει αποδείξει μέσω των τραγουδιών του. Δεν ανήκει ούτε στο έντεχνο, ούτε στο λαϊκό... ανήκει απλά στη μουσική.
Πρόσφατα βρέθηκε στη Λάρισα στο «Μύλο 1927», σε μία από τις σπάνιες εμφανίσεις του. Στο πλαίσιο αυτό παραχώρησε στην «Ε» μια άκρως αποκαλυπτική -κυρίως για το χαρακτήρα του- συνέντευξη.
Προσηνής και χαμογελαστός μίλησε για την επαφή του με το κοινό της Λάρισας, δηλώνοντας ενθουσιασμένος για τη ζεστασιά με την οποία περιέβαλε τόσο τον ίδιο όσο και τους συνεργάτες του ή μάλλον καλύτερα το παρεάκι του, Π. Ξενάκη, Κ. Τζιαγκούλα και Κ. Κοκόλη.
«Δεν σας κρύβω ότι είχα μια ανησυχία. Σκεφτόμουν πώς θα με αντιμετωπίσει ο κόσμος. Μέχρι να βγω στην σκηνή είχα τρακ και ένταση. Ο κόσμος όμως μας αγκάλιασε και ήταν μια ομολογουμένως ωραία βραδιά» σημείωσε, ενώ την ίδια ώρα απαντώντας στο ερώτημα αν το κοινό της περιφέρειας διαφέρει από το κοινό της Αθήνας, λέει: «Εγώ είμαι επαρχιώτης. Αυτό νιώθω, αυτό είμαι. Την επαρχία την κουβαλάω πάντα μαζί μου. Όταν βρίσκομαι στην επαρχία χαίρομαι γιατί ο κόσμος ξέρει να διασκεδάζει. Προσέχει πολύ αυτό που θα ακούσει. Στην Αθήνα υπάρχουν πολλές επιλογές. Αυτό που επιθυμώ σε κάθε μου εμφάνιση είναι ο κόσμος να ακούει και να συμμετέχει. Το θέμα δεν είναι να απαιτήσεις την απόλυτη σιωπή αλλά να κερδίσεις το κοινό. Είναι μια σχέση που χτίζεται».
Ο Γιάννης Σπανός έχει μια γεμάτη ζωή, αλλά κρατάει όπως χαρακτηριστικά λέει, τις αποστάσεις του από τη μουσική. «Στο σπίτι μου δεν ακούω ποτέ μουσική. Πόσο μάλλον τα δικά μου τραγούδια. Αυτό που με γεμίζει είναι η γη. Έχω φτιάξει στο Κιάτο όπου ζω τα τελευταία χρόνια, έναν κήπο με 1.600 είδη φυτών, δέντρα, θάμνους τροπικά και μη. Όταν ανακάλυψα τη γη, επιτέλους ηρέμησα. Επίσης, μου αρέσει πολύ να ξενυχτάω, να βρίσκομαι με φίλους, να γελάμε, να περνάμε καλά στα μπαράκια και τα κουτούκια ή τα σκυλάδικα όπως τα αποκαλούν πολλοί. Έτσι όταν έρχεται η ώρα να γράψω ένα τραγούδι είμαι φρέσκος, ξεκούραστος».
Η αλήθεια είναι πως μιλώντας κανείς μαζί του, δεν μπορεί να διακρίνει την ηλικία του. Η ομιλία του, το βλέμμα του, έχουν τη φρεσκάδα της νιότης. Ίσως σε αυτό οφείλεται και η διάθεσή του να συνεργάζεται με νέους καλλιτέχνες. Εξάλλου, όπως λέει, δεν θέλει να μπαίνει σε στεγανά. «Το να γράψω ένα τραγούδι για κάποιον που είναι ήδη φίρμα δεν είναι πρόκληση. Όταν γράφεις όμως ένα τραγούδι και το δίνεις σε ένα νέο παιδί περιμένεις να δεις την εξέλιξή του. Αυτό είναι πολύ όμορφο. Αυτό που για μένα έχει σημασία είναι να βλέπω την αλήθεια στο βλέμμα του άλλου. Θα βαριόμουν απίστευτα αν έκανα μόνο ένα είδος τραγουδιού. Το επάγγελμά μου θέλει και λίγη τρέλα, εγώ όμως είμαι αρκετά τρελός».
Ξαφνικά στη κουβέντα μπαίνει και το ζήτημα της οικονομικής κρίσης και το κατά πόσο έχει επηρεάσει το μουσικό στερέωμα. «Σίγουρα τα πράγματα έχουν αλλάξει αλλά πιστεύω ότι κάτι καλό θα βγει από αυτό. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε κάνει λάθη. Ζούσαμε με χρήματα που δεν ήταν δικά μας. Σιγά-σιγά όμως η κατάσταση θα βελτιωθεί. Είναι μια ευκαιρία να γυρίσουμε πάλι πίσω στη γη που ανέθρεψε γενιές και γενιές. Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται πολλά για να είναι ευτυχισμένος. Είμαι πεπεισμένος ότι από όλη αυτή την ιστορία θα βγει κάτι καλό. Γιατί πρέπει όλα να είναι αγώνας για χρήμα; Ο κόσμος συνειδητοποιεί τι έχει συμβεί και αλλάζει την καθημερινότητά του. Το μόνο από το οποίο θα πρέπει να απαλλαγεί είναι οι ειδήσεις. Ο τρομακτικός τρόπος με τον οποίο παρουσιάζουν τα πράγματα μόνο κακό κάνει».
ΠΑΡΙΣΙ -ΕΛΛΑΔΑ
Η δική του καριέρα ξεκίνησε στις παρισινές μπουάτ την εποχή του μεγάλου γαλλικού τραγουδιού. «Ακομπανιατέρ» στο πιάνο καλλιτεχνών που σημάδεψαν την ευρωπαϊκή παράδοση στην τραγουδοποιία, έγραψε τα πρώτα του τραγούδια σε γαλλικό στίχο. Ήταν η εποχή του μεγάλου γαλλικού τραγουδιού, της Πιάφ, του Αζναβούρ, του Μπεκό, του Μπρελ, του Μπρασένς. Έγραψε τραγούδια μέχρι και για την Μπριζίτ Μπαρντό αλλά όπως έχει δηλώσει κατά το παρελθόν, γνωστός έγινε από άσημους Γάλλους τραγουδιστές. Για πολλά χρόνια η ζωή του μοιραζόταν μεταξύ Γαλλίας και Ελλάδας. Τελικά τον κέρδισε η Ελλάδα... και έτσι επέστρεψε στην χώρα του «Νέου Κύματος» για να μείνει και να αναδειχθεί ως ένας από τους μελωδικότερους, παραγωγικότερους και πιο πολυτραγουδισμένους συνθέτες.
«Η αλήθεια είναι ότι οι Γάλλοι έχουν έναν έμφυτο πολιτισμό. Στο καλλιτεχνικό χώρο υπάρχει αξιοκρατία και ως λαός δεν ξεχνά. Από την άλλη οι Έλληνες είναι ζωντανός λαός, μεσογειακός με ταμπεραμένο. Ζεστός λαός που ξέρει να διασκεδάζει και να περνά καλά. Εμένα αυτό μου αρέσει πολύ γι’ αυτό και δεν μετάνιωσα ποτέ που άφησα την καριέρα μου στη Γαλλία για να επιστρέψω στην Ελλάδα». Σε αυτό το σημείο έρχεται και η απάντηση στο ερώτημα
* Μήπως το ελληνικό πεντάγραμμο ασφυκτικά από τους τόσους πολλούς τραγουδιστές;
«Οι Έλληνες έχουν ωραία φωνή. Όλοι τραγουδούν. Οι Γάλλοι δεν τραγουδούν. Αυτό δεν είναι κακό. Βέβαια δεν μπορώ να παραβλέψω ότι η τεχνολογική εξέλιξη έχει κάνει ευκολότερο το τραγούδι. Παλιά πηγαίναμε στο στούντιο μαζί με τους μουσικούς κι εκεί, με φυσικά μουσικά όργανα, ο ερμηνευτής έβαζε τη σφραγίδα του στο τραγούδι. Τώρα στη θέση των μουσικών οργάνων μπαίνουν οι υπολογιστές. Ακόμη και ταλέντο να έχει κάποιος, δεν δοκιμάζεται αρκετά εξαιτίας της τεχνολογικής αλλοίωσης. Η αλήθεια είναι όμως είναι ότι τα νέα παιδιά έχουν δύσκολο δρόμο μπροστά τους. Είναι πολύ δύσκολο με τα σημερινά δεδομένα να ξεχωρίσουν».
Παρά το γεγονός ότι έχει κάνει μεγάλες συνεργασίες, ότι έχει γράψει «διαμάντια», δεν υπάρχει ίχνος έπαρσης στα λόγια του. Μόνο σεμνότητα. Ο ίδιος δηλώνει «Δεν φταίω εγώ που είμαι σεμνός. Φταίνε οι άλλοι που δεν είναι».
