Τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Θεσσαλικού Θεάτρου κ. Κώστα Τσιάνο βράβευσε χθες το Μουσικό Σχολείο Λάρισας, απονέμοντάς του τιμητική πλακέτα για την προσφορά του στο θεατρικό χώρο και στα πολιτιστικά δρώμενα της Λάρισας. Η βράβευση έγινε με αφορμή την παράσταση του Θεσσαλικού Θεάτρου «Εγώ ελπίζω να τη βολέψω» που παρουσιάστηκε χθες στην αίθουσα εκδηλώσεων του συλλόγου.
Με τους ήχους από «Τα παιδιά κάτω στον κάμπο» του Μάνου Χατζιδάκι και με την προβολή εικόνων από τη δουλειά του Κ. Τσιάνου σε γιγαντοοθόνη, ο διευθυντής του σχολείου κ. Σωτήρης Αναγνωστόπουλος καλωσόρισε θερμά τον μεγάλο θεατράνθρωπο τονίζοντας μεταξύ άλλων τα εξής: «Εμείς ως σχολείο που υπηρετεί τη Μουσική τέχνη θέλουμε να σας πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ, για τα θεμέλια του ποιοτικού έργου που θέσατε στον τόπο μας, και μας δίνετε το παράδειγμα και τη μάθηση να βαδίσουμε με τον ίδιο τρόπο, το δικό μας δρόμο». Ο κ. Αναγνωστόπουλος έκλεισε τη σύντομη ομιλία του με την ευχή, να συνεχίσει ο κ. Τσιάνος να αποτελεί ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης και προσφοράς.
Στη συνέχεια ο κ. Τσιάνος φανερά συγκινημένος, ευχαρίστησε τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς και προέτρεψε τα παιδιά να ασχοληθούν με τη μουσική, να κουραστούν για να την κατακτήσουν γιατί μόνο έτσι θα βρουν την ευτυχία.
«Δεν μ’ αρέσει να δίνω συμβουλές, αλλά μην ξεχνάτε ότι είμαι ένας παππούς και οι παππούδες οφείλουν να λένε συμβουλές και οι νέοι αγαπούν τους παππούδες και τους αρέσει να ακούν τις συμβουλές τους. Στα νιάτα μου είχα αποφασίσει να ασχοληθώ με το θέατρο. Είχα ακούσει ότι το θέατρο είναι μια μεγάλη τέχνη που πρέπει να ξέρεις και από λογοτεχνία, από ποίηση, από ζωγραφική, από χορό και από μουσική ιδιαίτερα. Γι’ αυτό δεν κάθισα στα αυγά μου και πήγα στο ιστορικό Δημοτικό Ωδείο Λάρισας και για 6 χρόνια έκανα μαθήματα πιάνου. Λένε ότι ήμουν καλός, αλλά τελειώνοντας το σχολείο έπρεπε να πάω στην Αθήνα στη δραματική σχολή και έτσι εγκατέλειψα τις σπουδές μου στο πιάνο.
Στη δραματική σχολή βρέθηκα να έχω δάσκαλο έναν μέγιστο άνθρωπο του θεάτρου και του πολιτισμού, τον Δημήτρη Ροντίρη. Εκείνος με παρακίνησε να συνεχίσω το πιάνο. Είχα την τύχη να μπω στο περίφημο Ωδείο Αθηνών και πάνω απ’ όλα να έχω δασκάλα πιάνου τη διάσημη, σπουδαία πιανίστα Μαρία Χερογιώργου. Εκείνη μου έλεγε ότι πρέπει να συνεχίσω και να δουλέψω πάρα πολύ σκληρά. Αλλά έπρεπε να δουλέψω και πολύ σκληρά στη δραματική σχολή και φυσικά να έχω πιάνο στο σπίτι μου για να μελετώ. Αλλά η οικογένειά μου ήταν πάμφτωχη και έτσι εγκατέλειψα το πιάνο. Τότε πίστευα ότι οι μουσικές μου γνώσεις ήταν αρκετές για να με βοηθήσουν στη σταδιοδρομία μου στο θέατρο. Όμως από τότε έχω ένα μικρό κάρβουνο αναμμένο που με τσιγκλάει από μέσα μου, που δεν μπόρεσα να συνεχίσω τις σπουδές μου στο πιάνο. Είναι σαν να λείπει κάτι από το νου μου, την ψυχή μου... τα ακροδάχτυλά μου! Γι’ αυτό όσοι πιστεύετε και αγαπάτε τη μουσική, μην την εγκαταλείψετε. Θέλει πάρα πολλή δουλειά, αλλά θα κερδίσετε πάρα πολλά!» είπε μεταξύ άλλων.
Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟΔΩΡΟ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟ
Ο κ. Τσιάνος αφιέρωσε τη χθεσινή παράσταση στον Θεόδωρο Αγγελόπουλο. Στο πλαίσιο αυτό σημείωσε ότι ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος υπήρξε ένα από τα βασικά μέλη του Θεσσαλικού Θεάτρου και μάλιστα ρούχα από τις παραστάσεις του υπάρχουν ακόμη στο βεστιάριο του θεάτρου. Παράλληλα πρόσθεσε: «Εμείς οι Έλληνες είμαστε μίζεροι και μικροί, για να χωρέσουμε έναν τέτοιο καλλιτέχνη και έτσι άνοιξε τα φτερά του προς όλο τον κόσμο και θα μιλούν όλο και περισσότερο για αυτόν. Εύχομαι εσείς παιδιά να φτάσετε την Ελλάδα εκεί που της αξίζει, γιατί εμείς δεν τα καταφέραμε καλά. Εσείς είστε οι συνεχιστές και είμαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα τα καταφέρετε να νιώθετε υπερήφανοι».
Σημειωτέον ότι αυτούς τους στίχους τους απήγγειλε σιγοτραγουδώντας, ξεσηκώνοντας το κοινό.
