Της Σοφίας Ορφανιώτη
Σε ένα μικρό λαογραφικό μουσείο μετέτρεψε τα τελευταία χρόνια έναν χώρο του σπιτιού του ο κ. Δημήτρης Βουλγαράκης που καταγόταν από το Μελισσοχώρι της Λάρισας.
Αν και ζούσε στην Αθήνα όπου και εργαζόταν με την πρώτη ευκαιρία όταν το επέτρεπαν οι υποχρεώσεις του, επέστρεφε στο χωριό του που τόσο αγαπούσε και συγκέντρωνε διάφορα χρηστικά αντικείμενα, από οικιακά σκεύη, ρολόγια, εργαλεία που χρησιμοποιούσαν για τις αγροτικές εργασίες τους οι κάτοικοι της περιοχής, μέχρι και βιβλία.
Σε ένα δωμάτιο ακριβώς δίπλα από το σπίτι του, με εξαιρετική τακτικότητα και σε άριστη κατάσταση βρίσκονται εκτεθειμένα μία αλωνιστική δοκάνη του 1935, ένας χειρόμυλος του 1891, μία ακόνη, ένα σιδερένιο σίδερο του 1935, ένα καρδάρι του 1951, ένα μαγγάλι, ταψιά, μία σκάφη για ψωμί, κατσαρόλες, γραμμόφωνα του 1945, πικάπ, ραδιόφωνα του ‘39 του ‘40 του ‘53, ένας σοφράς, μία κολυμπήθρα, μία μαρμάρινη λεκάνη για οικιακή χρήση, μία ραπτομηχανή του 1929 και 150 ρολόγια από το 1920 μέχρι και σήμερα.
Σήμερα δυστυχώς ο κ. Δημήτρης δεν ζει, έφυγε από τη ζωή πριν από έναν περίπου χρόνο σκορπώντας θλίψη και πόνο στη σύζυγό του Κωνσταντίνα και στους οικείους του.
Η επιθυμία του να μαζέψει όλα αυτά τα πολύτιμα αντικείμενα που μαρτυρούν την τοπική και λαϊκή μας παράδοση πραγματοποιήθηκε κατά το ήμισυ, διότι δεν κατάφερε ο ίδιος να «χορτάσει» τη σπουδαία συλλογή των αντικειμένων που συγκέντρωνε εδώ και πολλά χρόνια.
«Αγαπούσε ιδιαίτερα το γεγονός ότι έπρεπε να ψάχνει διαρκώς και να βρίσκει διάφορα πράγματα, τα περιποιούνταν και τα τακτοποιούσε στο κατάλληλο σημείο, θα πει η σύζυγός του, με τα δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό της».
Τα ρολόγια είναι τακτοποιημένα σε ειδικό χώρο όλα μαζί και μάλιστα λειτουργούν, «κάθε μέρα εγώ και ο σύζυγος μου λέει η κ. Κων\να Βουλγαράκη, τα κουρδίζαμε και ήταν μια στιγμή ευχάριστη για μας».
Η συλλογή όλων αυτών των αντικειμένων για τον θανόντα και τη σύζυγό του ξεκίνησε από το 2000, όλα αυτά τα χρόνια εκείνος μάζευε διαρκώς κάθε λογής αντικείμενα στήνοντας ένα μικρό πολιτισμό που μαρτυρά και θυμίζει συνάμα την παράδοση της περιοχής. Αντικείμενα που στους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας θυμίζουν τον τρόπο ζωής τους δεκαετίες πριν, ενώ στους νεότερους η συγκεκριμένη συλλογή είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να μάθουν για τη λαογραφία, για τον πρωτογενή τομέα μιας άλλης εποχής.
Όλα εκείνα τα δυσεύρετα στοιχεία που συνέθεταν τη λαογραφική ιστορία του χωριού, τι χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι πριν από πολλά χρόνια για τις αγροτικές τους εργασίες, ποια τα οικιακά τους σκεύη και άλλα χρηστικά αντικείμενα που φυλάσσονταν για χρόνια ολόκληρα σε διάσπαρτα σημεία του χωριού μένοντας ουσιαστικά αναξιοποίητα.
Σήμερα η πλούσια συλλογή είναι εκεί, λείπει όμως ο άνθρωπος που την «ανέστησε» για να τη χαρεί.
«Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, λέει η σύζυγός του με θλίψη, είναι να αναδείξουμε τη σπουδαία προσπάθειά του για το έργο της συλλογής παλιών αντικειμένων για τα οποία τόσο πολύ κόπιασε εκείνος να τα συγκεντρώσει.
