Της Νατάσας Πολυγένη
Με το έργο του Χρήστου Παπαμιχάλη «Η Ρίζα Του 5», από την «Έβδομη Θύρα», τελειώνουν οι παραστάσεις της «Θεατρικής Άνοιξης - 2013» του «Θεσσαλικού Θεάτρου» στο «Θέατρο του Μύλου». Αξίζει να σημειωθεί ότι η φετινή «Θεατρική Άνοιξη» σημείωσε πρωτοφανή επιτυχία και η αίθουσα του θεάτρου ήταν συνεχώς γεμάτη από το θεατρόφιλο κοινό. Η «Ρίζα του 5» θα παιχτεί αύριο Κυριακή και τη Μ. Δευτέρα 29 Απριλίου με ώρα έναρξης και τις δύο ημέρες στις 9 μ.μ. Με αφορμή τις παραστάσεις η ηθοποιός και πρωταγωνίστρια Αντωνία Γιαννούλη μιλά στην «Ε» για τη δομή του έργου αλλά και για τη σημασία συνέχισης θεσμών όπως η «Θεατρική Άνοιξη» στη Λάρισα. «Σε μια εποχή που τα πάντα αλλάζουν , ήρθε η ώρα να ξανακοιτάξουμε στον πυρήνα, δηλαδή στην αρχή όλων, την οικογένεια. Αυτό διαπραγματεύεται και το έργο, την ελληνική οικογένεια και πιο συγκεκριμένα την αποδομή αυτής. Στη σκηνή βρίσκομαι με τον Βαγγέλη Ρόκκο, με τον οποίο είχαμε συνεργαστεί πιο παλιά στην τηλεόραση αλλά το θέατρο είναι αυτό που μας έφερε κοντά. Το «5» αναφέρεται στα 5 μέλη μια οικογένειας. Η μητέρα, ο πατέρας και τα τρία παιδιά. Ο καθένας είναι η ρίζα των προβλημάτων του άλλου. Ο καθένας τους αγαπά τους άλλους αλλά δεν τους αποδέχεται. Η αγάπη καταντάει βασανιστήριο και συναισθηματική φυλακή. Οι ρόλοι είναι πέντε αλλά οι ηθοποιοί είναι δυο και αυτό κατά τη γνώμη μου προσδίδει στην παράσταση ιδιαίτερο δραματουργικό ενδιαφέρον .Ο σκηνοθέτης μας ο Σήφης ο Βαρδάκης ο οποίος έχει κάνει και τη δραματουργική επεξεργασία του κειμένου πετυχαίνει με έξυπνο, τρόπο την κορύφωση της θεατρικής πλοκής. Όσο η παράσταση προχωράει, τόσο βαθύτερα ο θεατής καταδύεται στους χαρακτήρες. Το κουβάρι των σχέσεων σταδιακά ξετυλίγεται, ώσπου να έρθει η τελική ολοκλήρωση του μύθου με τα κίνητρα και τις αλήθειες των ανθρώπων να φωτίζονται. Εκεί ωστόσο που η παράσταση τελειώνει είναι η στιγμή που ξεκινάει η πραγματική αναζήτηση του θεατή, ο οποίος κουβαλώντας πια το συγκινησιακό φορτίο της παράστασης αρχίζει να ανασύρει στην επιφάνεια, μια-μια τις βαθύτερες αιτίες των πραγμάτων αλλά και τις λιγότερο εμφανείς ποιότητες και αποχρώσεις των πέντε χαρακτήρων» αναφέρει χαρακτηριστικά η Αντωνία Γιαννούλη.
Αναφορικά, με το στοιχείο που θεωρεί η ίδια το πιο δυνατό της παράστασης σημειώνει: «Κατά τη γνώμη μου πέρα από τα πολλαπλά και σύνθετα ζητήματα που θίγονται στο έργο, η πιο ενδιαφέρουσα αποκάλυψη δεν είναι το μυστικό που ο καθένας τους κουβαλάει όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό δεν είναι παρά το δραματουργικό όχημα για να πραγματωθεί το ταξίδι μας .Η αφορμή μας για να αφηγηθούμε την ιστορία. Η πραγματική αποκάλυψη είναι η επίπονη συνειδητοποίηση του ότι αυτό λέμε αγάπη, αυτή η άρρητη –όπως και η ελευθερία- έννοια που τη ζεστασιά και την ασφάλειά της αποζητούμε ως το τέλος μας ,στην πραγματικότητα, μπορεί να είναι καταστροφική. Ένας σεισμός με απροσδιόριστο επίκεντρο και εστιακό βάθος. Απελευθέρωση ενέργειας που ενίοτε κονιορτοποιεί ανθρώπους, σχέσεις και ζωές» . Η «Ρίζα του 5» είναι μια σκληρή ματιά στην αθέατη -τις περισσότερες φορές-πλευρά των ανθρώπων, αυτή την πλευρά που κρύβεται κουβαριασμένη και φοβική κάτω από κοινωνικές νόρμες, καθωσπρεπισμούς και καθηλώσεις. Για τη συνεργασία με το «Θεσσαλικό Θέατρο» στο πλαίσιο της «Θεατρικής Άνοιξης» η ηθοποιός σχολιάζει: «Στη Λάρισα κι εγώ και ο Βαγγέλης ο Ρόκκος ερχόμαστε πρώτη φορά και θέλω να πω με μεγάλη ειλικρίνεια πως το περιμέναμε με πολύ χαρά και αδημονία. Το Θεσσαλικό Θέατρο έχει πια εγγραφεί στην ιστορία του Νεοελληνικού θεάτρου με τον πλέον θετικό τρόπο. Σε αυτό έχουν ανέβει πρωτοποριακές παραστάσεις που πρότειναν νέα πράγματα και συνέβαλαν στη δημιουργία νέων τάσεων και συνθηκών στο ελληνικό πολιτιστικό γίγνεσθαι . Είναι πράγματι μεγάλη και μπορώ να πω συγκινητική εμπειρία να παίξεις σε έναν χώρο που κουβαλά τόσο σημαντική ενέργεια. Πόσο μάλλον να συνεργαστείς με έναν τόσο αξιόλογο δημιουργό όπως ο Κώστας ο Τσιάνος. Ενας άνθρωπος που έχει και συνεχίζει να προσφέρει την ψυχή του σ’ αυτό που λέμε Ελληνικό Θέατρο, με παραστάσεις, ειδικά πάνω στην αρχαία τραγωδία, που έχουν πια χαρακτηριστεί ως σπουδή. Το Φεστιβάλ της Θεατρικής Άνοιξης σηματοδοτεί αυτή τη διαφορετική ποιότητα και κουλτούρα που διέπει τις αρχές του Θεσσαλικού Θεάτρου».
Καταλήγοντας , η ηθοποιός τονίζει την αναγκαιότητα της συνέχισης θεσμών που υπενθυμίζουν το αναγκαίο του θεάτρου, της Τέχνης προκειμένου σε μια εποχή που ο πολιτισμός βάλλεται από παντού , που το κράτος, αποποιείται της όποιας του υποχρέωσης έναντι της πνευματικής προσφοράς και δημιουργίας, να υπάρξει διέξοδος. Παράλληλα όμως μ ’ αυτό τον τρόπο δίνεται στους δημιουργούς το ερέθισμα αλλά και η ευκαιρία να ξεφύγουν από τον υδροκεφαλισμό του κέντρου και να επικοινωνήσουν τη δουλειά μας πέρα από τα όρια της πρωτεύουσας.
