Το αφιέρωμα θα πραγματοποιηθεί αύριο Πέμπτη 28 Μαρτίου στις 9 μ.μ. στο Δημοτικό Ωδείο της πόλης. Η ορχήστρα του Ντίνου Καραποστόλου με τους μουσικούς Ρήγα Μακρόπουλο, Βαγγέλη Τσιαπλέ, Απόστολο Γιάγκο μαζί με τους τραγουδιστές Μαρία Δεληγιάννη και Αλέκο Τσιονά θα αποδώσουν μελοποιημένα τραγούδια μεγάλων Ελλήνων συνθετών με στίχους του Καβάφη αλλά και τραγούδια της παράδοσης της Πόλης και της Μ.Ασίας.
Η επιρροή του είναι εξακολουθητική και διάχυτη έως τις μέρες μας. Και για τη νεότερη ποίηση ο ποιητής αναγνωρίζεται ακόμη και σήμερα ως ο πνευματικός της ανάδοχος. Ένας ανάδοχος φυσικός και όχι θετός από τα ξένα ρεύματα. Μπορεί άνετα να μας εξοικειώνει με την ιστορία και την παράδοση. Φυσικός, αληθινός και σχεδόν πατρικός, χωρίς να υποχρεώνει, να δεσμεύει, να διδάσκει. Είναι ο ποιητής του μέλλοντος, ο ποιητής που σφράγισε τον 20ο αιώνα και συνεχίζει σε παγκόσμιο επίπεδο την ποιητική πορεία μέσα από τις μεταφράσεις σε όλη την υφήλιο και τον 21ο αιώνα.
Τον συντονισμό και την παρουσίαση του αφιερώματος θα έχει η Βάσω Οικονόμου. Η φωτογραφική επιμέλεια είναι το Γιώργου Μποντικούλη. Επιμέλεια ήχου του Γιώργου Πλασταρά και του Θάνου Κυρίδη. Την αφίσα επιμελήθηκε ο Γιάννης Πέτρου. Έρευνα- κείμενα – σκηνοθεσία Βαγγέλης Κολώνας. Το βιβλιοπωλείο ΓΝΩΣΗ που είναι και χορηγός της εκδήλωσης θα πραγματοποιήσει στο φουαγιέ του Δημοτικού Ωδείου έκθεση και πωλητήριο βιβλίων με ποιήματα του Καβάφη, τη βιογραφία του και βιβλία με θέματα την ποίηση του Καβάφη. Γενική είσοδος 3 ευρώ.
Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ: Ο οικουμενικός ποιητής
Είναι ο Έλληνας ποιητής που σφράγισε τον 20ο αιώνα, ο ερημίτης της Αλεξάνδρειας που κατέκτησε την αιωνιότητα. Η παγκοσμιότητα του έργου του δεν είναι κενός λόγος αφού δεν υπάρχει Ευρωπαϊκή χώρα που να μην έχει μεταφραστεί ενώ το ίδιο συμβαίνει στη Βόρειο και Νότιο Αμερική, στη Βραζιλία, στην Αυστραλία. Μαζί με το Καζατζάκη είναι οι πιο αναγνωρίσιμοι Έλληνες του πνεύματος.
Ποιήματα απλά και διαυγή, γεμάτα από μια διάχυτη μελαγχολία ξεχειλίζουν από ειλικρίνεια αισθημάτων. Οι στίχοι του αποκαλύπτουν ένα κόσμο που στηρίζεται κυρίως στην εμπειρία, η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι πρωτότυπη και αντιστοιχεί στο σύγχρονο ζητούμενο της ποίησης.
Για τον Καβάφη η ποιητική τέχνη ήταν μια επίπονη διαδικασία. Είναι επίκαιρος και διαχρονικός, αυτός που απάντησε έγκαιρα σε κοινωνίες κρίσης και ξεπεσμού, σαν αυτή που ζούμε σήμερα… « Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους… Οι άνθρωποι αυτοί ήταν μια κάποια λύσις!!»
Ο ΚΑΒΑΦΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΓΙΝΕΙΑ ΜΑΡΜΑΡΑ
Το 1885 ο Καβάφης σε ηλικία 22 ετών αποφασίζει να εγκαταλείψει την αγγλική υπηκοότητα και να πάρει την ελληνική στο διαβατήριο του δηλώνει σαν επάγγελμα ‘ποιητής’’.
Ο Καβάφης με την καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη με την αλεξανδρινή αγωγή και με την κοσμοπολίτικη εμπειρία από ερασιτέχνης ποιητής του απόδημου ελληνισμού γίνεται σιγά – σιγά ο κεντρικός ποιητής του μείζονος ελληνισμού του μεγάλου ελληνικού κόσμου που άνοιξε ο Μέγας Αλέξανδρος, που υπερασπίστηκαν οι Βυζαντινοί, αναπτέρωσε ο Βενιζέλος αλλά ακόμα και σήμερα εκτείνεται σε όλες τις ηπείρους, είναι ο κόσμος της Ελληνικής λαλιάς.
Ελάχιστοι γνωρίζουν τις παρεμβάσεις του Καβάφη σε θέματα που άγγιζαν την Ελληνικότητα και τον πολιτισμό της, είναι αυτός που το 180 γράφει επιστολή στη Βασίλισσα της Αγγλίας Βικτωρία ζητώντας την επιστροφή των Ελγίνειων μαρμάρων. Αργότερα δημιουργήθηκε ένα κίνημα στην Αγγλία με επικεφαλής τον λόγιο Φρειδερίκο Χάρισον που το άρθρο του «Αποδώστε στην Ελλάδα τα μάρμαρα» δημοσιεύτηκε στο Αγγλικό περιοδικό «19ος αιώνας».
Ο Διευθυντής του περιοδικού Τζέϊμς Νόουλς απαντά στο Χάρισον και σχολιάζει απαξιωτικά τους Έλληνες « πως δεν είναι ικανοί να φυλάξουν τα μάρμαρα και είναι προτιμότερο να παραμείνουν στο Λονδίνο».
Ο Καβάφης αναλαμβάνει δράση, απαντά στο άρθρο του Νόουλς, που δημοσιεύει στην Ελληνική εφημερίδα «Εθνική» σε ξενόγλωσσες εφημερίδες της Αιγύπτου και σε Αγγλικές τη δική του απάντηση με το άρθρο του « Δώστε πίσω τα Ελγίνεια…. Δεν φαίνεται να δίδη πολλήν σπουδαιότητα εις τα δικαιώματα άτινα έχει επί των μαρμάρων « ο αναμεμιγμένος μικρός πληθυσμός, όστις σήμερον κατοικεί επί των ερειπίων της αρχαίας Ελλάδος» και υποθέτω ευρίσκει τα δικαιώματα του λόρδου Έλγιν και εαυτού μεγαλείτερα. Αλλ’ ας διαφωτισθή η άγνοια του ανδρός και ας μάθη ότι μέχρι τούδε αι ελληνικαί κυβερνήσεις, ολιγόβιοι ή μακρόβιοι, επεδείξαντο πολλήν ευλάβειαν και φροντίδα προς τα αρχαία μνημεία, ότι διάφορα μουσεία συνεστάθησαν εν Ελλάδι, ων η διοίκησις είναι αξιόλογος και ότι εν Αθήναις τα Ελγίνεια μάρμαρα θα τύχωσι της αυτής πιστής διαφυλάξεως και περιποιήσεως οίας και εν Αγγλία.»
