Το «Ζήτημα Ζωής και Θανάτου» (1946) και ο «Μαύρος Νάρκισσος» (1947), αποτελούν απαράμιλλα αριστουργήματα του πολυσχιδούς μεγάλου έργου του Μάικλ Πάουελ (συν–σκηνοθέτη και του «Κλέφτη της Βαγδάτης», που προβλήθηκε χθες) σε συνεργασία (σενάριο–σκηνοθεσία) με τον Έμερικ Πρέσμπεργκερ.
Τα «Κόκκινα Παπούτσια» του (1948), μια εντελώς κορυφαία ταινία και δη πάνω στην αλληλουχία και το τίμημα της αντί(παρα)θεσης ζωής–τέχνης (προβάλλεται σήμερα, στη Δημόσια Τηλεόραση στις 15.50 και αύριο στις 11.00).
Τα «Κόκκινα Παπούτσια» της ιστορίας του Άντερσεν θα έκαναν την μπαλαρίνα να χορεύει για πάντα. Εδώ, ως βάση πολύπτυχης μυθοπλασίας, ο χαρισματικός και δεσποτικός ιμπρεσάριος Μπόρις Λέρμοντοφ (ο εξαιρετικός Άντον Γουόλμπρουκ, αξέχαστος στα επίσης αριστουργηματικά «Η Ζωή και ο Θάνατος του Συνταγματάρχη Μπλιπ» των Πάουελ–Πρέσμπεργκερ και «Λόλα Μοντές» του Μαξ Οφύλς ως στωικός Βαυαρός Βασιλιάς Λουδοβίκος Α΄) αναθέτει τη διασκευή του παραμυθιού σε μπαλέτο στο νεαρό συνθέτη Τζούλιαν Κράστερ [ο έξοχος Μάριους Γκόρινγκ, συνεργάτης των Πάουελ–Πρέσμπεργκερ και ως Κράιπε στην τελευταία τους συν–σκηνοθεσία στην «Απαγωγή του Στρατηγού Κράιπε» στην Κρήτη («I’ll Met by Moonlight», 1957) με μουσική Μίκη Θεοδωράκη και Πάτρικ Λη Φέρμορ (με παρατσούκλι «Φιλεντέμ» από το παραδοσιακό τραγούδι) τον Ντερκ Μπόγκαρντ].
Η σύγκρουση της Βικτώρια (η υπέροχη χορεύτρια και ηθοποιός Μόιρα Σήρερ) μεταξύ αισθήσεων ζωής και (παρ)αισθησιακής ματαιοδοξίας –που (ενίοτε) (συν)έπ(αγ)ονται– της τέχνης, κορυφώνεται όταν παντρεύεται τον Κράστερ εξοργίζοντας τον αυταρχικό Λέρμοντωφ. Σαφώς καίριος συν–δημιουργός και ο χορευτής, ηθοποιός («55 Μέρες στο Πεκίνο», «Το Υπόμνημα Κουΐλερ») και σκηνοθέτης Ρόμπερτ Χέλπμαν, μια τεράστια καλλιτεχνική προσωπικότητα που χορογράφησε την ταινία και υποδύθηκε τον Ιβάν. Εκτός από τη (σχεδόν αυτόνομη ταινία) ποικιλοτρόπως ξεχωριστή 15άλεπτη μαγική σεκάνς (sequence = αφηγηματική ενότητα) των «Κόκκινων Παπουτσιών», κομμάτι ανθολογίας και το τελευταίο πεντάλεπτο ετούτης της ανεπανάληπτης δημιουργίας που αναβαθμίζει και εξελίσσει τον κινηματογράφο μέχρι σήμερα, όπου κατά τον Λέρμοντοφ η μουσική είναι τα πάντα, ήτοι ο ρυθμός. Όπως σε κάθε τέχνη.
Μιχάλης Δ. Ταμπούκας
ηθοποιός
