Ο πολυπράγμων Ούγγρος Αλεξάντερ Κόρντα, άφησε μια ανεξάντλητη παρακαταθήκη ως σκηνοθέτης και παραγωγός του (κατά βάση Βρετανικού) κινηματογράφου, τον οποίο και αξιοποίησε με διεθνείς συμπαραγωγές που συνδύαζαν υψηλές προδιαγραφές ποιοτήτων με εμπορική απήχηση, συνεργαζόμενος με εξαίρετους καλλιτέχνες σε όλους τους τομείς των συντελεστών μιας ταινίας.
Το 1940 για την πολύπτυχη πολυχρωμία του «Κλέφτη της Βαγδάτης» (προβάλλεται σήμερα στη Δημόσια Τηλεόραση στις 16.00), ο Κόρντα επέλεξε καίρια για τη σκηνοθεσία τον Γερμανό Λούντβιχ Μπέργκερ, τον Αμερικανό Τιμ Γουήλαν και τον πολυσχιδώς ασύγκριτο Μάικλ Πάουελ, (κατα)γράφοντας έτσι άλλο ένα ξεχωριστό κινηματογραφικό κομμάτι.
Ο καλόκαρδος βασιλιάς της Βαγδάτης, Αχμάντ (Τζον Τζάστιν), με τη βοήθεια της συντροφιάς του νεαρού κλέφτη Αμπού (ο πρόωρα χαμένος Ινδός Σαμπού, αξέχαστος Μόγλης στο εκπληκτικό «Βιβλίο της Ζούγκλας» του Ζόλταν Κόρντα, αδελφού του Αλεξάντερ) προσπαθεί να λύσει τα μάγια του Μεγάλου Βεζίρη Τζαφάρ, ο οποίος κρατά την αγαπημένη του πανέμορφη Πριγκίπισσα (Τζουν Ντυπρέζ).
Μεταξύ άλλων, οι φιγούρες του Σουλτάνου, πατέρα της Πριγκίπισσας, και του Τζαφάρ, μεταφέρθηκαν σχεδόν πανομοιότυπα και στην ταινία κινουμένων σχεδίων «Αλαντίν» λίγο παραπάνω από μισό αιώνα αργότερα (1992).
Εδώ τους υποδύονται απολαυστικά ο πολυτάλαντος σεναριογράφος της ταινίας Μάιλς Μάλλεσον και ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς –και γοητευτικός «κακός»– της εποχής, ο Κόνραντ Βέιντ, αντίστοιχα.
Ιπτάμενα χαλιά, ιππείς των ουρανών και το λυχνάρι με το Τζίνι (με τον θαυμάσιο Ρεξ ‘Ινγκραμ στο στίγμα – για τις μεταγενέστερες ερμηνείες– του ρόλου) είναι μόνο μερικές ψηφίδες ετούτου του αξεπέραστου αραβουργήματος, με Όσκαρ έγχρωμης φωτογραφίας για τον μέγιστο Ζωρζ Περινάλ, καλλιτεχνικής διεύθυνσης για τα σκηνικά του άλλου αδελφού του Κόρντα, Βίνσεντ και για τα ειδικά εφέ των Λώρενς Γ. Μπάτλερ (εικόνας) και Τζακ Γουίτνι (ήχου).
Οι μελωδίες του Μίκλος Ρόζα συμβάλλουν επίσης ανυπέρβλητα στη μαγική ενορχήστρωση ετούτης της αριστουργηματικά χορταστικής, συναρπαστικής, αστείας και συγκινητικής περιπέτειας. Όπως ακριβώς (πρέπει να) την απολαμβάνει κάθε θεατής από παιδί. Όπως δηλαδή είναι ο κινηματογράφος.
Μιχάλης Δ. Ταμπούκας
Ηθοποιός
