Ο Χ. Χαλικιάς είναι ένας νέος άνθρωπος που παρά τη νεαρή του ηλικία, έχει ασχοληθεί και με την ποίηση και με το θέατρο, πέρα από τη ζωγραφική, την οποία σπούδασε. Έχει λοιπόν συγκεντρώσει αρκετή καλλιτεχνική πείρα αλλά και πείρα ζωής. Στα έργα του που εκτέθηκαν στο Χατζηγιάννειο, είναι φανερή ακόμη η προσπάθεια να διαμορφώσει το προσωπικό του ύφος μέσα από τη δοκιμή διάφορων τεχνοτροπιών. Από τον κλασικό, παραστατικό εξπρεσιονισμό ως την εξπρεσιονιστική αφαίρεση, οι επιδράσεις των δασκάλων (δικών του και των μεγάλων μετρ του 20ου αιώνα) διακρίνονται, συνειδητά φαντάζομαι, απολύτως θεμιτά, όπως και σε κάθε νέο ζωγράφο.
Τα έργα του, μικρών διαστάσεων (πλην ενός), μπορούν να θεωρηθούν μικρογραφίες μνημειακών έργων. Τα χρώματα, από τα σκούρα, ψυχρά και σκοτεινά, ως και τα θεωρούμενα ως θερμά (π.χ. κόκκινο, πορτοκαλί) είναι επιθετικά και εκφράζουν έντονα συναισθήματα που προέρχονται είτε από τα προσωπικά του βιώματα είτε από το συλλογικό συναίσθημα θυμού, φόβου και ανασφάλειας των ημερών μας, ιδιαίτερα επώδυνο για τη δική του γενιά.
Ευχόμαστε στον Χ. Χαλικιά να συνεχίσει να υπηρετεί την τέχνη του, επιλογή γενναία- αν και με σημαντική (ηθική) ανταμοιβή στον καλλιτέχνη- αλλά και χαρά για τους φιλότεχνους, που περιμένουν τις νέες φωνές.
Άννα Σπανοπούλου
Φιλόλογος, Ιστορικός της Τέχνης
