Μια καλή αμερικανική κωμωδία με φιλοσοφικό υπόβαθρο για του τι σημαίνει χρόνος για μας τους ζωντανούς που δυστυχώς το καταλαβαίνουμε όταν γεράσουμε και ήμαστε έτοιμοι για τον … άλλο κόσμο. Μια ταινία για να μας θυμίσει (σε όσους ξέρουν φυσικά) οι άλλοι να μάθουν για το έργο του Γάλλου Μαρσέλ Προυστ «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο». Οσοι το διάβασαν ξέρουν οι άλλοι φίλοι μας ας το διαβάσουν. Ο σκηνοθέτης Ρίτσαρντ Κέρτις μ΄ ένα καλό δίδυμο ηθοποιών τον Τομ Χόλαντερ και την Ρέιτσελ Μακ Ανταμς μας λέει για τα όσα φέρνει ο χρόνος κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν. Το κόλπο το δίδαξε ο γέρος πατέρας του Τομ που είναι συνταξιούχος δικηγόρος στον ασκούμενο δικηγόρο γιο του. Διανοούμενος ο γέρος μ΄ ένα δωμάτιο γεμάτο βιβλία λέει στο γιο του ό,τι για να γυρίσει… πίσω στο παρελθόν και να δει τα λάθη του πρέπει να μπει στη ντουλάπα του σπιτιού τους να κλειστεί μέσα για μια ώρα στο σκοτάδι και σφίγγοντας τις γροθιές του να συλλογίζεται… όπως όλοι οι άντρες της οικογένειάς τους είχαν αυτό το προσόν… Φλας μπακ λοιπόν και στον κινηματογράφο και επιστροφή σε στιγμές ευτυχισμένες με το κορίτσι του που θα γίνει μετά σύζυγός του. Ταύτα περίπου μας λέει και ο Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας Θόρτον Ουάιλερ στο έργο του «Η Μικρή μας πόλη» αλλά με μια διαφορά… αυτό το πισωγύρισμα γίνεται όταν πια η μικρή 18άρα πρωταγωνίστρια πέθανε νέα στη γέννα και βρίσκει την μάνα της που έχει ήδη πεθάνει και μάνα και κόρη τα λένε και λένε για τη ζωή τους και πως περνούν όλα τόσα γρήγορα που δεν έχουμε καιρό να δούμε αληθινά ο ένας τον άλλο και καταφέρνει η μαμά να πάρει άδεια από τον Αγιο Πέτρο να κατέβει η κόρη της για μία μέρα μόνο πίσω στη ζωή ένα απλό πρωινό στο σπίτι της και να δει τι υπέροχα ήταν όλα και να διερωτάται μετά ώστε όλα αυτά τα ζούσαμε και δεν τα προσέχαμε και απελπισμένη να φωνάζει «πάρτε με πίσω στον τάφο μου» όμως μια στιγμή. Ακόμα μια ματιά. Εχε γειά κόσμε… Θα φωνάξει έχε για χωριό μου. Μαμά, μπαμπά ρολόγια που χτυπάτε τις ώρες. Και τα λουλούδια της μαμάς. Και το φαί και ο καφές. Και τα φρεσκοσιδερωμένα ρούχα και τα μπάνια τα ζεστά. Και ο ύπνος. Και το ξύπνημα το πρωί. Ω γη είσαι τόσο θαυμαστή που κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει και ρωτάει δακρυσμένη τον Άγιο… Καταλαβαίνουν οι άνθρωποι ποτέ, νοιώθουν οι άνθρωποι πέρα ως πέρα την ζωή όσο τη ζούνε. Κάθε λεπτό κάθε στιγμή. Δυστυχώς όχι μόνο εμείς οι Άγιοι και οι ποιητές στη γη και καταλαβαίνουν. Γι΄ αυτό και ο δικός μας Τομ της ταινίας άνοιξε τα μάτια του και με την βοήθεια της Ρέϊτσελ σε στιλ φυσικά κωμικό κατάφεραν να ξεφύγουν από το σύννεφο της άγνοιας και να μην τσαλαπατά ο ένας τα αισθήματα του άλλου. Να μην σπαταλάν τον καιρό τους σαν να έχουμε μπροστά μας χίλια χρόνια να ζήσουμε. Δυστυχώς είναι τόσα λίγα τα χρόνια μας που στο τέλος όταν γεράσουμε και κάνοντας τον απολογισμό μας βρίσκουμε πως θέλουμε άλλη μια ζωή για να κάνουμε όσα έχουμε σχεδιάσει… Όμως πάει πέταξε το πουλί. Μόνη μας ευτυχία τα παιδιά μας. Γι΄ αυτό και το ζεύγος της ταινίας κάναν τρία, κι άφησαν κατά μέρος τα πάθη και τους εγωϊσμούς μ΄ ένα ωραία κωμικό στιλ βοηθούμενοι από τον πατέρα ποιητή και την χαριτωμένη … πεθερά.
Προβολή στη VIKTORIA
Μπαρμπής Βοζαλής
