Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είναι ένας από τους καλλιτέχνες που όλοι ξέρουν κι εκτιμούν αλλά με τη διαχρονική παρουσία του δε σταματάει να εκπλήσσει. Κάθε εμφάνιση του ανά την Ελλάδα είναι ένα πολιτιστικό γεγονός, με διασκευές και λατρεμένα δικά του κομμάτια σε άψογες εκτελέσεις. Στοχαστικός, ειλικρινής και εμπνευσμένος στη σκέψη του, δίνει με τις απόψεις του τροφή ακόμα και όταν δεν τραγουδάει. Σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, μίλησε στην «Ε» ενόψει της εμφάνισής του κηποθέατρο Αλκαζάρ στη Λάρισα στο κέντρο της Ελλάδας σήμερα Τετάρτη στις 9.30 το βράδυ στο Κηποθέατρο Αλκαζάρ
Συνέντευξη : Νίκος Μπαρπάκης
Που βρίσκεσαι και πως πέρασες το καλοκαίρι?
Σήμερα είμαι σπίτι, στην Εύβοια. Το καλοκαίρι ήταν περίεργο, με πολλές αναβολές και ακυρώσεις συναυλιών, λόγω των γεγονότων και της γενικότερης κατάστασης. Παρ’ όλα αυτά, οι συναυλίες που έγιναν είχαν μια παράξενη δύναμη. Ίσως αυτή να πηγάζει από την ανάγκη όλων μας για επικοινωνία και αλήθεια.
Τι δημιουργικά σχέδια έχεις αυτό τον καιρό? Τι κάνεις αυτό τον καιρό, μουσικά.
Προετοιμάζομαι για δύο συναυλίες με ορχήστρα, μία στη Γερμανία με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Λειψίας, στις 28 Οκτωβρίου, και άλλη μία στη Ρωσία με τη Φιλαρμονική της Αγίας Πετρούπολης, στις αρχές της επόμενης χρονιάς. Παράλληλα, ετοιμαζόμαστε με την εδώ ομάδα για τις εμφανίσεις του χειμώνα.
Απο τη μικρή ηλικία σου μέχρι σήμερα , έχει αλλάξει κάτι στη σχέση σου με τη μουσική? Έχεις τους ίδιους σκοπούς, νοήματα και τρόπο έκφρασης?
Μικρός έπαιζα συνέχεια μουσική στο σπίτι και καθόλου σε κόσμο. Τώρα παίζω ελάχιστα στο σπίτι. Το πάθος όμως παραμένει ίδιο. Με τον ίδιο τρόπο που στην εφηβεία μου, αντί να βγω στην αλάνα για ποδόσφαιρο κλεινόμουν στο δωμάτιό μου να παίξω μουσική, έτσι και σήμερα απέχω από την «κανονική» ζωή των ανθρώπων γύρω μου, προκειμένου να κάνω μια συναυλία, να μελετήσω, να γράψω ή να ηχογραφήσω στο στούντιο.
Τι κάνει τον μουσικό καλό καλλιτέχνη πιστεύεις?
Η σχέση του με τα άλλα είδη Τέχνης! Οι περισσότεροι σπουδαίοι μουσικοί αγαπούν τη ζωγραφική, τη λογοτεχνία, την ποίηση, τον χορό, το θέατρο. Οι υπόλοιποι, οι εμμονικοί με την τέχνη τους (ακόμη και με το όργανό τους), στερεύουν γρήγορα και, όσο εντυπωσιακοί και να γίνονται καμιά φορά μέσα στο κόλλημά τους, κόβουν το δρόμο της επικοινωνίας τους, τόσο με την ψυχή, όσο και με το κοινό.
Είσαι από τους καλλιτέχνες που διαλέγουνε να μιλήσουν απο καιρό σε καιρό , με καίριες τοποθετήσεις. Θεωρείς οτι πρέπει οι καλλιτεχνες να εκφράζονται ανοιχτά με τρόπο άλλο απο την τέχνη τους? Δεν είναι επικίνδυνο όταν γίνεται αυτό?
Δεν υπάρχει «πρέπει». Εξαρτάται πώς είσαι σαν άνθρωπος. Είναι φορές που το να σιωπάς είναι σοφία. Άλλες φορές, το να σιωπάς είναι δειλία. Δεν υπάρχει κανόνας, αλλιώς θα τον ακολουθούσαμε όλοι και θα ήμασταν άρχοντες. Το να μιλάς ενέχει κινδύνους, πράγματι. Όχι για την τέχνη σου, ευτυχώς, αλλά για σένα προσωπικά. Ένας κίνδυνος είναι το να θεωρήσεις τον εαυτό σου κάτι σαν «πνευματικό άνθρωπο», πράγμα αηδιαστικό. Ένας άλλος είναι το να πέσεις σε βαριά κατάθλιψη, από το κράξιμο που είναι βέβαιο πως θα δεχτείς. Επίσης, είναι πιθανό να χάσεις μεγάλο μέρος του κοινού σου, ή να σταματήσουν να σε παίζουν τα ραδιόφωνα. Τα τραγούδια μας όμως, αν έχουν λόγο ύπαρξης, επιβιώνουν ανεξάρτητα από όλο αυτό. Και εκεί βρίσκουμε το μόνο σταθερό έδαφος, μέσα στην τρικυμία.
Έχουν περάσει χρόνια από την τελευταία εμφάνισή σου στη Λάρισα. Τι να περιμένουμε ως κοινό και τι περιμένεις εσύ?
Να περιμένετε τέσσερις σπουδαίους μουσικούς, ενέργεια, χαρά και πολλά τραγούδια. Εγώ περιμένω να φτιάξουμε τις συναυλίες μαζί.
