Η κ. Καρέτσου που βρέθηκε στη γενέτειρά της με αφορμή τη βράβευσή της από τον Σύνδεσμο Γραμμάτων και Τεχνών Θεσσαλίας, μιλάει για το ταξίδι της από τη Λάρισα στην κορυφή του κόσμου, τη Νέα Υόρκη των δεκαετιών ’70 και ’80, τα «μυθικά» πρόσωπα που έκανε παρέα όπως ο Αντι Γουόρχολ, ο Μικ Τζάγκερ και οι Κένεντι, τις επισκέψεις της στον Λευκό Οίκο, τη Λάρισα που βρίσκεται πάντα στην καρδιά της και τα δάκρυά της όταν αντίκρισε το πατρικό της στην οδό Λαπιθών. Καλούμενη δε, να βάλει έναν τίτλο στο μυθιστόρημα της ζωής της αναφέρει ότι θα ήταν «Θέλω να ξαναρχίσω από την αρχή».
Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή
* Κυρία Καρέτσου, επιστροφή στη γενέτειρα…
- Γεννήθηκα στη Λάρισα και έφυγα πριν από 50 χρόνια, πρώτα για το Παρίσι που δούλεψα εκεί περίπου 10 χρόνια και μετά Αμερική που εγκαταστάθηκα έκανα όλη την καριέρα μου. Στη Λάρισα που αγαπώ πάρα πολύ ήρθα για την εκδήλωση τιμής των 16 Λαρισαίων ζωγράφων, μερικοί εκ των οποίων φύγαμε για όλο τον κόσμο και άλλοι παρέμειναν στην Ελλάδα και τη Λάρισα. Στην Ελλάδα βρέθηκα γιατί με το ίδρυμά μου «Μάρα Καρέτσος. Τέχνη και επιστήμη» κάνω μία μεγάλη εκδήλωση με θέμα την αστροφυσική με συμμετέχοντες όπως ο Δρ. Νικόλαος Πασχαλίδης από τη ΝΑΣΑ, ο διευθυντής και πρόεδρος Δ.Σ. Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών, καθηγητής Α.Π.Θ. Μανώλης Πλειώνης, ο διευθυντής Ερευνών στην Ακαδημία Αθηνών Δρ. Σπύρος Βασιλάκος, και ο πρόεδρος του Τμήματος Αεροδιαστημικής Επιστήμης και Τεχνολογίας, στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών καθ. Βάιος Λάππας. Η εκδήλωση είναι πολύ επίκαιρη με αφορμή κιόλας γιατί με τον Ελον Μασκ το όνειρο των νέων είναι να επισκεφτούν έναν άλλο πλανήτη. Πέρα απ’ αυτό θα ήθελα να πω ότι η Λάρισα παρέμενε πάντα μέσα στην καρδιά και την ψυχή μου, θέλω να βοηθήσω τους καλλιτέχνες της Λάρισας, μουσικούς, ηθοποιούς, εικαστικούς, γι’ αυτό έκανα το ίδρυμα με αγάπη, ώστε τους νέους να μπορέσουμε να τους βοηθήσουμε να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Θα ταξιδέψουν στον κόσμο, θα δούνε εικόνες, θα μιλήσουν με συναδέλφους τους, θα είναι κάτι σαν πολιτιστική διπλωματία όπως το αποκαλώ.
ΠΙΣΤΕΨΤΕ
* Από τη Λάρισα στη Νέα Υόρκη και στην κορυφή του κόσμου, πώς βιώσατε αυτήν τη διαδρομή;
- Πραγματικά μια μεγάλη διαδρομή, σκεφτείτε ότι διήρκεσε 50 χρόνια! Πέρασα από το σπίτι μου στη Λαπιθών και δάκρυσα γιατί από εκεί έφυγα το 1969... Είχα ονειρευτεί όταν ήμουν μικρό κορίτσι και έμενα σ’ αυτό το σπίτι, ότι ζούσα σε μια πόλη με 50 εκατομμύρια. Κι έτσι έγινε: έφυγα από τη Λάρισα των 50 χιλιάδων και βρέθηκα σε όλο τον κόσμο. Ευρώπη, Ιαπωνία, Αμερική, Ασία, παντού... Ενα μήνυμα που θα ήθελα να στείλω στους νέους είναι ότι όταν πιστεύεις στο όνειρό σου αποκλείεται να αποτύχεις. Και μπορώ να σας πω και το άλλο, μια μικρή αποτυχία μού έδινε πιο πολλά φτερά για να πετάξω και να κάνω κάτι καλύτερο. Οπότε παιδιά, Believe! Πιστέψτε!
* Τι σημαίνει για σας η τέχνη;
- Ηταν το έναυσμα για να ξεφύγεις από τον εαυτό σου. Μέσω της τέχνης είτε λέγεται ζωγραφική είτε μουσική είτε όπως αλλιώς ελαφρώνεις το βάρος και προχωράς. Γι’ αυτό η σύγχρονη ιατρική σε πολλά νοσοκομεία έχει βάλει μαθήματα ζωγραφικής για παράδειγμα για καρκινοπαθείς, ή μαθήματα βιολιού και πιάνου, οπότε ο πόνος μεταβιβάζεται σε ένα άλλο επίπεδο.
ΜΙΚ ΤΖΑΓΚΕΡ ΚΑΙ ΖΑΚ ΣΙΡΑΚ
* Αντι Γουόρχολ, Μικ Τζάγκερ, Κένεντι... Πώς ήταν να συναναστρέφεστε μ’ αυτούς τους ανθρώπους που στα μάτια τα δικά μας μοιάζουν «γίγαντες», αλλά για σας ήταν η καθημερινότητά σας;
- Ολοι αυτοί ήταν πολύ απλοί άνθρωποι. Εχω πάει και στον Λευκό Οίκο και έκανα παρέα και με τους Κένεντι που συνεχίζουμε να είμαστε πολύ καλοί φίλοι και στη Γαλλία με τον Σιράκ. Οσο μεγάλος είναι κάποιος τόσο πιο απλός είναι. Η αλήθεια είναι ότι τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 που υπήρχε το «Κλαμπ 54», εκεί ήταν όλοι οι σταρ, ο Αντι Γουόρχολ, ο Μπομπ Ντίλαν, ο Μικ Τζάγκερ, η Μαντόνα, τους έζησα όλους αυτούς από κοντά. Δεν έχουν ξαναγυρίσει αυτά τα χρόνια. Οι δεκαετίες αυτές ήταν τα καλύτερα χρόνια στην Αμερική βασικά, γιατί το Παρίσι ήταν αλλιώς, περνούσε μια άλλη φάση, πιο ρομαντική.
* Εχετε ζήσει μια ζωή σαν μυθιστόρημα, αν βάζατε τίτλο σ’ αυτό το βιβλίο ποιο θα ήταν;
- «Θέλω να ξαναρχίσω από την αρχή» (σ.σ. γέλια). Ενώ ήταν πολύ δύσκολα χρόνια και ιδίως τα χρόνια στο Παρίσι που έζησα 10 έτη. Σκεφτείτε ότι σχεδόν δεν είχαμε τα καθημερινά για φαγητό, τα πινέλα, τα μολύβια, τον γύψο για τα γλυπτά. Περάσαμε πολύ δύσκολα, αλλά η ιδέα και το όραμα ήταν πάρα πολύ μεγάλα, κρατηθήκαμε απ’ αυτά και φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο -ας το πω- στην κορυφή στην τέχνη.
ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ
* Αν γυρνούσατε πίσω στον χρόνο και βρίσκατε τη δεκαοχτάχρονη Μάρα, τι θα τη συμβουλεύατε;
- Go ahead! Πήγαινε μπροστά!
* Εχετε μετανιώσει για κάτι;
- Ποτέ και για τίποτα.
* Εχετε κατακτήσεις κορυφές, αλλά κ. Καρέτσου, θα ήθελα να σας ρωτήσω, στόχους βάζετε; Ονειρα κάνετε;
-Δεν πρέπει να σταματήσει ποτέ κανείς να ονειρεύεται και να πιστεύει. Εγώ με το ίδρυμα που έκανα «Μάρα Καρέτσος. Τέχνη και επιστήμη» αυτό που θέλω είναι να δώσω μια συνέχεια πάνω στη δουλειά μου καταρχήν, αλλά και μια βοήθεια στα παιδιά της Ελλάδος να πάνε πιο μακριά.
* Κυρία Καρέτσου, σας ευχαριστώ πολύ. Ηταν μεγάλη μου τιμή.
- Κι εγώ σας ευχαριστώ. Είμαι πολύ ευτυχισμένη που βραβεύτηκα μ’ αυτό το βραβείο της ιδιαίτερης πατρίδας μου και ευχαριστώ πολύ τον δήμαρχο Λαρισαίων κ. Θανάση Μαμάκο και τον πρόεδρο του Συνδέσμου Γραμμάτων και Τεχνών Θεσσαλίας κ. Ντίνο Κόκκινο γι’ αυτήν την πρόσκληση. Ευχαριστώ πολύ κι εσάς, κ. Αραμπατζή, άλλωστε είναι πάντα χαρά μου να μιλάω με την ιστορική εφημερίδα της Λάρισας, την «Ελευθερία».
