Αποκαλυπτικός ο Λάκης Λαζόπουλος σε συνέντευξή του στην «Ε», στην πρώτη μετά την ανάληψη των καθηκόντων του ως σύμβουλος στο «Θεσσαλικό Θέατρο». Ο Λαρισαίος θεατράνθρωπος μιλάει για την επιστροφή του στο «Θεσσαλικό Θέατρο», το τι σημαίνει για τον ίδιο αυτή η επιστροφή, τα δέντρα που όταν χάνουν τις ρίζες τους γίνονται κούτσουρα για το τζάκι, την ίδρυση θεατρικής σχολής στη Λάρισα, τους ανθρώπους που δημιούργησαν το «Θεσσαλικό», από τους οποίους ζητά τη συνδρομή τους, τη Θεσσαλία που δε μάσησε ποτέ τα λόγια της, αλλά και το αν είναι στις σκέψεις του να παίξει στο Αρχαίο Θέατρο Λάρισας. Ο κ. Λαζόπουλος αναφέρει χαρακτηριστικά δε ότι: «Ναι, θέλω να νιώσω αυτό που συνέβη εδώ πριν χρόνια, θέλω να ενωθώ με το αόρατο, όπως λέμε, το θεατρικά αόρατο που στην ψυχή μου θα γίνει ορατό με την παρουσία μας εκεί».
Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή
* Κύριε Λαζόπουλε, επιστροφή στο «Θεσσαλικό Θέατρο». Τι σημαίνει για σας αυτή η επιστροφή;
- Σημαίνει ότι επιθυμώ να μη χάσω ποτέ τη σχέση μου με την πόλη, τη σχέση μου με τον πολιτισμό της Λάρισας, της Θεσσαλίας. Είναι μία σχέση συνδρομής στο έργο που θα κάνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής κ. Ορέστης Τάτσης, με τον οποίον συνεργάζομαι πλέον και είναι ένας πολύ αξιόλογος άνθρωπος. Συζητάμε μαζί για όλα αυτά που μπορούν να γίνουν και με προτάσεις δικές του και με προτάσεις δικές μου, και κυρίως με πολύ καλή συνεννόηση. Πιστεύω ότι μπορώ να συνδράμω, από την Αθήνα, από τη θέση που βρίσκομαι. Θα καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια, το χρωστάω στην πόλη και απλά θέλω να το κάνω. Δεν απομακρύνθηκα ποτέ από τη Λάρισα, αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να βρίσκομαι όλο και πιο κοντά, ιδιαίτερα μετά απ’ αυτό που πέρασε η Θεσσαλία, από όλη αυτήν την καταστροφή, η οποία έχει αφήσει ακόμη ανοιχτές πληγές.
* «Επανασύνδεση με τις ρίζες» εξήγγειλε ο δήμαρχος Λαρισαίων κ. Θανάσης Μαμάκος στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου, πώς ακριβώς θα γίνει αυτή;
- Η επανασύνδεση με τις ρίζες γίνεται όταν εκτιμάς τις ρίζες σου. Είναι το πιο βασικό στοιχείο, γιατί τα δέντρα που χάνουν τις ρίζες γίνονται κούτσουρα, όπως έχω πει, για τζάκια. Ενώ η σύνδεση με τις ρίζες σου σου επιτρέπει να ανανεώνεις την παρουσία στο σήμερα αξιοποιώντας το παρελθόν. Από την πρώτη συνάντηση που είχα με τον δήμαρχο του είπα ότι θέλω να αξιοποιήσουμε αυτόν τον θεσσαλικό, τον λαρισαϊκό πλούτο και θέλω σταδιακά να μπορέσει να γίνει το «Θεσσαλικό Θέατρο» πραγματικά το κέντρο πολιτισμού της Θεσσαλίας. Σήμερα τα Τρίκαλα, η Καρδίτσα, ο Βόλος είναι όλα τόσο κοντά και τόσο δίπλα. Πάρα πολλοί άνθρωποι από τα γύρω χωριά και από όλη τη Θεσσαλία θέλουνε να σπουδάσουν και να έρθουν σε επαφή με το θέατρο και θέλουν να έχουν μία πόρτα ανοιχτή. Ψάχνουμε τον τρόπο αυτόν, είναι μέσα στα σχέδιά μου να μπορέσει να ιδρυθεί θεατρική σχολή, έχω ήδη θεατρική σχολή εγώ, αλλά θέλω οι καθηγητές να είναι τακτικοί εδώ, οπότε είμαστε σ’ αυτήν την κατεύθυνση, όλα πρέπει να γίνουν με προσεκτικά βήματα, όχι αργά. Προσεκτικά. Με όλες τις παραμέτρους με έναν τρόπο διασφαλισμένες.
ΛΑΪΚΗ ΣΚΗΝΗ ΜΕ ΤΣΙΑΝΟ
* Βαγενά, Τσιάνος, Ζιάκας: Οι δημιουργοί του «Θεσσαλικού» και κορυφαίοι στο είδος τους θεατράνθρωποι, υπάρχουν σκέψεις για την αξιοποίηση των ανθρώπων αυτών;
- Ασφαλώς. Όπως είπα το παρελθόν όχι μόνο δεν απαξιώνεται, αλλά τιμάται. Είναι πρόσωπα τα οποία δημιούργησαν το «Θεσσαλικό Θέατρο», έχουνε θέση στη Λάρισα και οι προτάσεις τους που θα γίνονται θα έχουν -ας πούμε- μία ηθική προτεραιότητα. Το «Θεσσαλικό Θέατρο» είναι ένας ενεργός οργανισμός. Όπως είπα και στη συνέντευξη Τύπου, δεν είναι ένας οικογενειακός τάφος όπου ερχόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε σ’ αυτόν, το θέμα είναι να προχωράει, να μη λιμνάζει, να βγουν από δω οι νεότεροι θεατράνθρωποι. Εγώ από τους ανθρώπους που δημιούργησαν το «Θεσσαλικό» ζητάω τη συνδρομή τους για να προχωρήσουμε.
Με τον Κώστα Τσιάνο είχα την ευκαιρία να μιλήσω και σκεφτόμαστε να κάνουμε τη «Λαϊκή Σκηνή», που είναι μια ιδέα δική του, που να ανεβάζει ένα έργο μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Θα ψάξουμε να βρούμε αυτό που είπα, κάποιες νέες παραμέτρους, κάποιον ίσως χορηγό. Όλα χρειάζονται αισιοδοξία, παραδοχή και όχι εμμονή σε ό,τι καλώς προηγήθηκε!
ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ
* Αρχαίο Θέατρο Λάρισας, ένα μνημείο με τεράστια -και πολλαπλή- δυναμική. Πώς θα μπορούσε το «Θεσσαλικό Θέατρο» να συνδεθεί μαζί του, αλλά και αντλήσει απ’ αυτήν τη δυναμική;
- Εγώ έχω κάνει πρόταση να γίνουν οι «Θεσμοφοριάζουσες» του χρόνου με το ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας, ακριβώς γιατί είναι τα πενήντα χρόνια του «Θεσσαλικού Θεάτρου». Είναι μια παραγωγή εξ ολοκλήρου από τις επιχειρήσεις Τάγαρη, δε χρειάζομαι ούτε μισό ευρώ από το «Θεσσαλικό Θέατρο» για την παραγωγή αυτή, μπορούμε, αντιθέτως, να προσφέρουμε στο «Θεσσαλικό».
Το «Θεσσαλικό Θέατρο» να βάζει το όνομά του και τη σφραγίδα του και να έχει κύρος αυτό στις παραγωγές που είτε γίνονται με χρήματα του «Θεσσαλικού Θεάτρου» είτε όχι.
Επίσης, η παράσταση «Θεσμοφοριάζουσες» θα μπορούσε να παιχτεί μ’ αυτά τα 400 άτομα που χωράει το αρχαίο μας θέατρο, σαν πρεμιέρα, μόνο απλώς για να συμβεί στον χώρο αυτόν η πρώτη παράσταση.
Έγινε νομίζω μία εκδήλωση με τον κ. Κορκολή, μια μουσική παράσταση, όμως, ένα θέατρο έχει ανάγκη να στηρίξει τον λόγο. Τον αρχαίο λόγο που ακούστηκε στο θέατρο αυτό πριν χρόνια και νομίζω ότι αυτή είναι η σύνδεση ενός αρχαίου θεάτρου με το παρελθόν του και με το μέλλον του. Η Θεσσαλία δε μάσησε ποτέ τα λόγια της, έχει φωνή, αυτήν τη φωνή έχω πάρει εγώ, των Θεσσαλών, κι αυτή η φωνή αυτό που έχει να πει, την ώρα που πρέπει να το πει το λέει.
Θέλω, λοιπόν, η παράσταση αυτή που κάνω να μπορεί να γίνει η πρεμιέρα της στο Αρχαίο μας Θέατρο.
Έστω και μία παράσταση κάθε χρόνο, μία φορά να γίνεται, είναι σημαντικό, μέχρι να μπορέσει η αρχαιολογία να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ώστε το θέατρο να λειτουργεί όπως τα άλλα θέατρα, της Επιδαύρου, της Καβάλας.
Είναι ένα θέατρο που θα δυναμώσει την εικόνα της Θεσσαλίας.
Βέβαια, το θέατρο ενισχύεται και ζητώ από την Πολιτεία να το ενισχύσει μαζί φυσικά με όλους τους πληγέντες από τις καταστροφές και τις πλημμύρες.
* Είναι στη σκέψη σας να παίξετε στο Αρχαίο Θέατρο;
- Όπως είπα και πριν ασφαλώς. Δεν υπάρχει ηθοποιός που να μη θέλει να παίξει σε ένα αρχαίο θέατρο, γιατί ξέρει ότι η φωνή του ενώνεται με το παρελθόν και «ακούγεται» και στο μέλλον. Τα αρχαία θέατρα κουβαλάνε μία ιστορία, μία ατμόσφαιρα, η οποία αν και δεν πιάνεται, την αισθάνεται κανείς.
Τη διαισθάνεται, τη βιώνει, τη νιώθει. Κι αυτό που νιώθουμε είναι το πιο σημαντικό.
Ναι, θέλω να νιώσω αυτό που συνέβη εδώ πριν χρόνια, θέλω να ενωθώ με το αόρατο, όπως λέμε, το θεατρικά αόρατο που στην ψυχή μου θα γίνει ορατό με την παρουσία μας εκεί.
ΜΙΚΡΟ «ΕΘΝΙΚΟ»
* «Το «Θεσσαλικό Θέατρο» να μετέχει και να καρπώνεται μέρος μεγάλων παραγωγών» αναφέρατε στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου. Μπορείτε να μας εξηγήσετε τι ακριβώς σημαίνει αυτό;
- Το «Θεσσαλικό Θέατρο» έκανε και παλαιότερα παραγωγές, αλλά δε γινόταν ευρέως γνωστό, να το πω έτσι; Δεν κατάφερνε να ακουστεί αυτό, όπως «Οι γριές που μαζεύουν την τσουκνίδα», που είναι μια πολύ ωραία παράσταση, που είναι όλη παραγωγή του «Θεσσαλικού Θεάτρου». Βεβαίως το αναφέρει ο κ. Ντέλλας, ο επικεφαλής της παράστασης, αλλά δεν είναι το «Θεσσαλικό Θέατρο» που κάνει αυτήν την παράσταση και είναι πολύ σημαντικό εκεί που δίνουμε χρήματα σαν «Θεσσαλικό Θέατρο», όχι μόνο για τις έτοιμες παραγωγές, όπως αυτή που προανέφερα με τον κ. Τάγαρη ή και με άλλους παραγωγούς, που θα θελήσουν να αξιοποιήσουν τη σφραγίδα του «Θεσσαλικού».
Απαιτούμε, θέλουμε να βάζουν μπροστά το «Θεσσαλικό Θέατρο». Δεν τους δίνει τη σφραγίδα έτσι, σημαίνει ότι υπάρχει η έγκριση ενός τέτοιου σχεδίου. Οπότε το «Θεσσαλικό Θέατρο» αποκτάει μία δυναμική πολιτισμού, γιατί η σφραγίδα του θα μπαίνει σε έργα που αξίζουν να μπαίνει η σφραγίδα του «Θεσσαλικού». Το «Θεσσαλικό Θέατρο» μπορεί να έχει τις παραγωγές τις δικές του, να αναπτύξει και να φέρει σε επαφή όλο το δυναμικό της Θεσσαλίας, να μπορέσει να κάνει μια σχολή, θα δούμε πώς και με ποιον τρόπο, και να γίνει σταδιακά ένα μικρό «Εθνικό» θέατρο.
Βέβαια, έχω επιθυμία και ζητώ από μεγάλους οργανισμούς να βοηθήσουν να τελειώσει το θέατρο στον ΟΥΗΛ, που εκκρεμεί εδώ και τόσα χρόνια. Θέλω να βοηθήσω να τρέξουν οι διαδικασίες, δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι, μάλλον ξέρω πόσο δύσκολο είναι, αλλά πιστεύω στη δύναμη των Θεσσαλών, η οποία αναπτύσσεται όταν τους πιάσει το ωραίο «εγώ», το ωραίο «γαμώτο» που έχουμε.
