Οι δυνάμεις εξουσίας στην ανθρώπινη ύπαρξη

ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΟΛΟΓΟ ΒΙΛΛΗ ΚΙΤΣΙΟΥ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ «ΗΡΑΚΛΗΣ ΜΑΙΝΟΜΕΝΟΣ» ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΙΔΗ

Ο Ευριπίδης με την τραγωδία του «Ηρακλής Μαινόμενος» παρουσιάζει αριστοτεχνικά τον μύθο της μανίας του Ηρακλή, σύμφωνα με τον οποίο τρελαίνεται και σκοτώνει τη γυναίκα και τα παιδιά του.

Η σκηνοθεσία της παράστασης ανήκει στον Δημήτρη Καραντζά. Σε μια σκηνή που συνεχώς μετασχηματιζόταν σε συναίσθημα, κίνηση και άψογο λόγο, ο σκηνοθέτης κατόρθωσε να μεταφέρει τα μηνύματα της τραγωδίας στους θεατές. Απόλυτα κατανοητή η σκηνοθετική του προσέγγιση, δουλεμένη και εμπνευσμένη. Υπήρξε μια αξιοθαύμαστη ισορροπία δυνάμεων ανάμεσα στο τραγικό κείμενο και τη σκηνοθεσία της. Λειτούργησε από την αρχή έως το τέλος σαν ρολόι. Θα μπορούσε, βέβαια, να αναδείξει περισσότερο την ισχυρή αντίθεση ανάμεσα στη λάμψη του σωτήρα – ήρωα και την πτώση του μέσα στην αδυσώπητη νύχτα της οδύνης.
Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης συνέθεσε με απόλυτη συνέπεια τον ρόλο του Ηρακλή. Στα χέρια του, ο ήρωας ευδοκίμησε. Η αποκάλυψη της Αλήθειας μετά την τραγική πλάνη στην οποία υπέπεσε ο Ηρακλής, αποδίδεται στη σκηνή μεθοδικά και εντέχνως συνειδητά. Οφείλουμε να επισημάνουμε πως ο αντρικός θρήνος, αν δεν προσεχθεί, μπορεί να οδηγήσει εύκολα σε μονοπάτια παρωδίας. Κάτι που εδώ αποφεύχθηκε. Ο θρήνος του είναι πειστικός, χωρίς υπερβολικές εκρήξεις, αλλά με κλιμακωτές συναισθηματικές αντιδράσεις.
Ο Γ. Γάλλος υποδύθηκε τον Αμφιτρύωνα με συναισθηματικό κύρος και διεισδυτική δεξιοσύνη. Θα ήταν προτιμότερο να απέφευγε τον υπερβολικά αργόσυρτο λόγο του.
Η Στ. Γουλιώνη ως Μεγάρα παρουσίασε μια ενδιαφέρουσα διαλεκτική σχέση ανάμεσα στην ίδια και την ηρωίδα που ενσάρκωσε. Το τραγικό μοτίβο ρόλου ενώνεται με την ακρίβεια της ηθοποιού.
Ο Αιν. Τσαμάτης με μια επαρκή τεχνική απέδωσε με λιτά μέσα τη φιγούρα του Λύκου.
Η Αν. Καλαϊτζίδου ισοζύγισε ευκρινώς τα εξωτερικά και τα εσωτερικά στοιχεία του ρόλου της ως Λύσσα.
Η Ηρ. Μπέζου ως Ίρις διέθετε άνεση στη σκηνική της υπερκινητικότητα, χωρίς να στερήσει το κοινό από την αγωνία της δράσης.
Ο Ν. Μήλιας στον ρόλο του Θησέα δεν είχε ιδιαίτερες ερμηνευτικές περιστροφές, δε στέρησε όμως από τους θεατές μια μετρημένη και συνεπή υπόκριση.
Ο Χορός, αν και ολιγομελής, κινήθηκε σε ενδιαφέροντες σύγχρονους ρυθμούς, προσδίδοντας ένταση και συναίσθημα. Αξιοπρόσεκτη είναι η δέηση του Χορού που «επικαλείται» την επιστροφή του Ηρακλή, αφουγκραζόμενος την έλευσή του.
Η μετάφραση της Μ. Γιόση κατόρθωσε να αποδώσει τους φιλοσοφικούς στοχασμούς και τα μηνύματα της τραγωδίας του Ευριπίδη, καθιστώντας τα κατανοητά στους θεατές.
Τα λιτά σκηνικά του Κ. Σκουρλέτη, όπως και οι φωτισμοί του Δ. Κασιμάτη, τόνιζαν την εσωτερικότητα του κειμένου και την ατμοσφαιρικότητα του κινδύνου και της οδύνης. Ενδιαφέρον παρουσίασε η μετατροπή του ανακτόρου σε εκκύκλημα, ώστε να παρουσιαστεί ενώπιον των θεατών το αποτέλεσμα της αποτρόπαιας πράξης που διαπράχθηκε στο έσω του οίκου.
Τα κοστούμια της Ι. Τσάμη ανέδυαν την οσμή του σύγχρονου πνεύματος που επικουρείται από παραδοσιακές νόρμες.
Η μουσική του Φ. Σιώτα, όπως και η διακριτική σκηνική του παρουσία, αναδείκνυε ενδελεχώς τη συναισθηματική φόρτιση της παράστασης, εντείνοντας την αγωνία για τα μελλούμενα. Τα σύγχρονα μετασχηματισμένα μουσικά ακούσματα ευθυγραμμίζονταν με το τραγικό κείμενο.
Η παράσταση εντυπωσίασε και άξιζε τα επαναλαμβανόμενα χειροκροτήματα του κοινού.