Το ‘εγώ’ και το ‘τώρα’ στον τίτλο, θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε άνθρωπος με αντίστοιχα βιώματα σήμερα, αυτή ήταν η ιδέα μου τουλάχιστον» αναφέρει στην «Ε» η Στέλλα Ζερβάκη με αφορμή την παρουσίαση της ποιητικής της συλλογής «Ταξίδι του εγώ στο τώρα» που θα γίνει σήμερα και ώρα 7.30 μ.μ. στην αυλή του Γαλλικού Ινστιτούτου Λάρισας. Η κ. Ζερβάκη στη συνέντευξή της μιλάει για το πώς ορίζει και πώς την καθόρισαν τα ταξίδια στη ζωή της, την ποιητική συλλογή που «είναι μια ανάγκη έκφρασης και επικοινωνίας συναισθημάτων και βιωμάτων», την ιδιότητά της ως χειρουργού και πώς αυτή μπορεί να συνδυάζεται με την ποίηση, αλλά και τη μετοίκησή της στη Γαλλία όπου ζει και εργάζεται. Απαντώντας στην ερώτηση γιατί επέλεξε να εκφραστεί μέσω της ποίησης και τι σημαίνει για την ίδια η ποίηση θα σημειώσει δε ότι «Η ποίηση για εμένα είναι μία ανάγκη, είναι ένας τρόπος έκφρασης που με βοηθάει να δέχομαι ότι είναι συνυφασμένο με το παρόν, την καταστροφική αλλά και δημιουργική φύση της ύπαρξης».
Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή
*«Ταξίδι» η πρώτη λέξη του τίτλου της ποιητικής σας συλλογής. Εχετε ταξιδέψει πολύ, αφού όπως διαβάζουμε κάθε χρόνο μετακομίζατε… Τι σημαίνει για σας «ταξίδι»;
-Ποτέ δεν θεώρησα τις μετακομίσεις ταξίδι, και ας ήταν για ένα χρόνο πάντα κατάφερνα να νιώσω ότι ζούσα εκεί που πήγαινα.
Όταν ήμουν νέα, ταξίδι σήμαινε να χάνω την ταυτότητά μου, να ορίζομαι από το μέρος που βρίσκομαι. Από τότε που ζω στο εξωτερικό η λέξη ταξίδι έχει αλλάξει ερμηνεία, πλέον σημαίνει επιστροφή στην πρώτη μου ταυτότητα. Το καλοκαίρι είναι η επιστροφή στη θάλασσα και στον ήλιο, στις γιορτές είναι η επιστροφή στην οικογένεια. Όλα ήταν κάποτε στη ζωή μου, σχεδόν δεδομένα και τώρα έχουν πάρει τη μορφή του ταξιδιού.
*«Ταξίδι του εγώ στο τώρα» ο πλήρης τίτλος. Η ποιητική σας συλλογή είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας που μοιράζεστε με το κοινό;
-«Το ταξίδι του εγώ στο τώρα» έχει σίγουρα ένα μέρος του εαυτού μου αλλά δεν είναι αυτοβιογραφικό. Είναι μια ανάγκη έκφρασης και επικοινωνίας συναισθημάτων και βιωμάτων. Όταν έγινε το ατύχημα στα Τέμπη αυτό που ένιωσα και γέννησε ένα ποίημα, ίσως να το ένιωσαν και άλλοι. Αυτή η ποιητική συλλογή είναι μία ανάγκη επικοινωνίας και ένας τρόπος να δένομαι με το παρόν χωρίς να λησμονώ το παρελθόν μέσω της συγγραφής. Το ‘εγώ’ και το ‘τώρα’ στον τίτλο, θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε άνθρωπος με αντίστοιχα βιώματα σήμερα, αυτή ήταν η ιδέα μου τουλάχιστον.
*Πόσο εύκολο είναι να συνδυαστεί η χειρουργική με την ποίηση;
-Δεν ξέρω να απαντήσω πόσο εύκολο είναι διότι δεν ένιωσα ότι έχω επιλογή. Ήμουν ήδη χειρουργός όταν ξεκίνησα να γράφω και τα ποιήματα γεννήθηκαν σαν ανάγκη, όχι σαν συνειδητή προσπάθεια. Να εκδώσω ήταν μία επιλογή, να γράψω δεν ήταν.
Πιστεύω ότι όλοι έχουμε την επιθυμία να βλέπουμε την ομορφιά της ζωής με κάποιο τρόπο. Όπως όταν κοιτάμε έναν όμορφο πίνακα, ή ένα ηλιοβασίλεμα, μπορεί να νιώσουμε μέσα μας μία ισορροπία. Σε εμένα η συγγραφή και η ανάγνωση βοηθούν ώστε να επιτευχθεί αυτή η ισορροπία. Ίσως όσο πιο έντονες οι εικόνες της καθημερινότητας, τόσο πιο έντονα να γεννιέται η επιθυμία για αρμονία. Παρ’ όλα αυτά πιστεύω υπάρχει σε όλους και ο καθένας την εκφράζει με διαφορετικό τρόπο. Κατά τη γνώμη μου, όσο συνήθεια και να είναι κάτι, όπως ένα απαιτητικό επάγγελμα, μέσα μας έχουμε έμφυτη την ανάγκη για ομορφιά η οποία ξεπερνάει τη συνήθεια.
*Τι είναι για σας η ποίηση; Βασικά γιατί ποίηση;
-Η ποίηση για εμένα είναι μία ανάγκη όπως είπα και πιο πριν, είναι ένας τρόπος έκφρασης που με βοηθάει να δέχομαι ότι είναι συνυφασμένο με το παρόν, την καταστροφική αλλά και δημιουργική φύση της ύπαρξης. Αν ήξερα να αποτυπώνω το πώς νιώθω σε ζωγραφιές, ίσως να ήμουν ζωγράφος. Πιστεύω, όπως έλεγε και ο Μπέρξον, ότι ο άνθρωπος έχει ως ύψιστο θρίαμβο της ζωής τη δημιουργία, καλλιτέχνης ή μη, διότι χάρη σε αυτήν αντλούμε από τον εαυτό μας περισσότερα απ’ όσα υπήρχαν αρχικά. Η δημιουργία για εμένα σήμερα έχει τη μορφή της ποίησης.
*Διαβάζοντας τη συλλογή ένιωσα να πλανάται μια αίσθηση μελαγχολίας και μια αίσθηση νόστου… Είναι στα σχέδιά σας να επιστρέψετε στην Ελλάδα; ή ερμήνευσα λάθος τους στίχους;
-Σίγουρα υπάρχει νοσταλγία για την Ελλάδα καθώς αποτελεί κομμάτι της ταυτότητάς μου. Αυτή η νοσταλγία όμως μπορεί να υπήρχε ακόμη και αν ζούσα στην Ελλάδα. Όταν είσαι στο εξωτερικό σου λείπει η χώρα σου μέσα από τις αναμνήσεις σου. Όταν ζεις στην Ελλάδα, νοσταλγείς την ιδέα μιας Ελλάδας όπως την έχεις φανταστεί και όπως θα μπορούσε να είναι. Πάντα υπάρχει η ιδέα να επιστρέψω, αλλά η αίσθηση μελαγχολίας δεν πηγάζει από αυτή. Πηγάζει περισσότερο από την αγάπη που γεννιέται για τη χώρα σου όταν ζεις μακριά της και νιώθεις ότι έχεις το καθήκον να εκπροσωπείς τα καλύτερα στοιχεία που σου χάρισε, που ποτέ δεν ξεχνάς και μόνιμα νοσταλγείς.
*Γιατρός στην Ελλάδα ή γιατρός στο Παρίσι;
-Ξεκίνησα την ειδικότητά μου στην Ελλάδα και έφυγα αρκετά γρήγορα στη Γαλλία. Κατά τη γνώμη μου, το δημόσιο σύστημα υγείας στην Ελλάδα έχει ανάγκη άμεσης υποστήριξης από το κράτος για να επιβιώσει. Το όλο σύστημα βασίζεται κυρίως στο «φιλότιμο» και τον καθημερινό αγώνα των εργαζομένων. Θεωρώ ότι η υγεία απαιτεί περισσότερα από αυτό. Εν αντιθέσει, στη Γαλλία υπάρχουν σύγχρονες υποδομές και οργάνωση που κάνει τους ασθενείς να νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια και τους εργαζόμενους να δουλεύουν ανεμπόδιστα. Για ένα τόσο δύσκολο επάγγελμα, νομίζω πως αυτές οι συνθήκες είναι απαραίτητες.
