Η κ. Ηρώ Μουκίου στη συνέντευξή της σήμερα μιλάει για την τραγικότητα της Φαίδρας του μύθου, τη δική της Φαίδρα και τη σύγκρουσή των, τις επιλογές και τις επιρροές που καθορίζουν τον άνθρωπο, αλλά και την αναθεώρηση των επιλογών, και στέλνει μέσω της εφημερίδας μήνυμα στους Λαρισαίους, ευχαριστώντας τους για τη διαχρονική στήριξη. Αναφέρει χαρακτηριστικά δε, ότι: «Οι Λαρισαίοι είναι περήφανοι άνθρωποι, με ιστορία στον πολιτισμό τους, που αγαπούν τον τόπο τους και δύσκολα ενσωματώνουν ανθρώπους εισβολείς. Κάπως έτσι ένιωσα κι εγώ ερχόμενη αφενός νύφη, αφετέρου στο τιμόνι ενός θεάτρου ιστορικού - του «Θεσσαλικού Θεάτρου». Θεώρησα χρέος μου να αποδείξω ότι σέβομαι, αγαπώ την πόλη και τον πολιτισμό της, και κυρίως επικεντρώθηκα να στο να οδηγήσω δύο φορές το θέατρο στην Επίδαυρο».
Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή
• Κυρία Μουκίου, μιλήστε μας για την παράσταση...
- Πρόκειται για μια παράσταση όπου συναντιούνται όλες οι τέχνες μαζί. Με αφορμή τον μύθο της Φαίδρας, επιχειρούμε μια ανατομία στη γυναικεία ψυχή, τα όρια της επιθυμίας -ψυχικής τε και σαρκικής-, καθώς και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Η Φαίδρα στήνει απέναντι τον εαυτό της και με απόγνωση προσπαθεί να άρει από πάνω της το στίγμα της φόνισσας. Η μοίρα παίζει τον δικό της ρόλο στην πορεία της ζωής της. Όσο αντιστέκεται η ηρωίδα, τόσο η μοίρα της βγάζει τη γλώσσα. Όλη η παράσταση είναι δομημένη πάνω στα είδη θεάτρου που επιβάλλει το ίδιο το κείμενο. Τραγωδία, σύγχρονο, απεύθυνση, παράλογο, αλλά και πολύ σωματικό θέατρο σαν να είναι ολόκληρο μια χορογραφία με ακρίβεια, πειθαρχία στον λόγο και το σώμα. Το κυρίαρχο στοιχείο είναι η εξαίσια μουσική του Νίκου Ξανθούλη που για πρώτη φορά μας συστήνει την αρχαία ελληνική επτάχορδη λύρα επί σκηνής ζωντανά. Η μουσική γίνεται Ιππόλυτος και Θησέας.
• Πώς είναι να αναμετράστε με ένα τραγικό πρόσωπο όπως η Φαίδρα;
- Η Φαίδρα δεν είναι απλά τραγικό πρόσωπο. Είναι και μισητό. Συγκρούστηκα μαζί της, προσπάθησα να την καταλάβω. Δεν διαφέρει πολύ από το σήμερα. Οι γυναίκες ακόμη αντιμετωπίζονται σαν τρόπαια σε πολλές κοινωνίες. Δυστυχώς δυτικές. Η Φαίδρα ίσως κληρονόμησε τα πάθη των γονιών της στη Μινωική Κρήτη. Εκεί η θέση της γυναίκας ήταν εξέχουσα. Η ασφυξία μέσα στην οποία ήταν αναγκασμένη να ζει, όταν ο Θησέας την έφερε στην ανδροκρατούμενη συντηρητική αθηναϊκή κραταιά κοινωνία, την έκανε να επαναστατήσει απέναντι στον άντρα της, που ήταν το απόλυτο αρσενικό σύμβολο εξουσίας. Δεν μπορώ να γίνω κριτής της, προσπάθησα να μπω στο κοστούμι του μυαλού και της ψυχής της και να δω γιατί σε μια γυναίκα που δεν αγαπήθηκε ποτέ, ο ανεκπλήρωτος έρωτάς της για τον Ιππόλυτο την οδήγησε σε ακρότητες, σταματώντας τη λογική της. Μα και σήμερα ο έρωτας δεν σηματοδοτεί το τέλος της λογικής; Και σήμερα τα ακραία συναισθήματα, δεν γεννούν ακραίες πράξεις;
• Τι κοινό έχει η Φαίδρα σας με τη μυθική Φαίδρα;
-Παραμένει στο έργο μας η ίδια η μυθική Φαίδρα με όσα της καταλογίζονται. Η διαφορά έγκειται στο ότι της δίνουμε φωνή να μιλήσει η ίδια. Είναι μια απολογία-εξομολόγηση προς κάθε κατεύθυνση ανά τους αιώνες. Διά στόματός της ακούμε τα όσα διαδραματίστηκαν και τις δικές της εξηγήσεις.
• Τι καθορίζει τον άνθρωπο, οι επιρροές του ή οι επιλογές του;
- Είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς με γενικότητες. Ο άνθρωπος είναι πολύπλοκο ον και πολύ συχνά οι επιρροές του επηρεάζουν τις επιλογές του. Έχουμε όλοι μας αφύλαχτες ρωγμές που δεν μπορούν να σφραγιστούν από την ψυχρή λογική, γιατί τότε θα είχαμε πάρει τη δουλειά της τεχνητής νοημοσύνης.
• Είμαστε τα τέκνα των επιλογών μας;
- Είμαι άνθρωπος που πιστεύω ότι είμαστε οι επιλογές μας, αλλά και οι αναθεωρήσεις των επιλογών μας. Δηλαδή η αναγνώριση μιας λανθασμένης επιλογής και η μη επανάληψή της.
• Επιστρέφετε στη Λάρισα -αν και δεν φύγατε και ποτέ-, θα θέλατε να στείλετε ένα μήνυμα στους Λαρισαίους μέσω της «Ε»;
- Οι Λαρισαίοι είναι περήφανοι άνθρωποι, με ιστορία στον πολιτισμό τους, που αγαπούν τον τόπο τους και δύσκολα ενσωματώνουν ανθρώπους εισβολείς. Κάπως έτσι ένιωσα κι εγώ ερχόμενη αφενός νύφη, αφετέρου στο τιμόνι ενός θεάτρου ιστορικού - του «Θεσσαλικού Θεάτρου».
Θεώρησα χρέος μου να αποδείξω ότι σέβομαι, αγαπώ την πόλη και τον πολιτισμό της, και κυρίως επικεντρώθηκα να στο να οδηγήσω δύο φορές το θέατρο στην Επίδαυρο. Η στήριξή τους ήταν για μένα αιμοδοσία. Τους ευχαριστώ από καρδιάς.
