Με ένα κουίζ που ανάρτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο κ. Στεφανίδης που έγραφε «Ποια διευθύντρια τοποθέτησε έργο του Doris δίπλα(!) σε Μπουζιάνη; Ποιος μουσειολόγος άφησε το γραφείο του Κατσίγρα, χωρίς πίνακες ή βιβλία;» πυροδότησε όπως ήταν αναμενόμενο αντιδράσεις όχι μονάχα των χρηστών αλλά και ανθρώπων που τα προηγούμενα χρόνια κατείχαν θέσεις ευθύνης στη Δημοτική Πινακοθήκη.
«Παιδιά, δεν θέλω πόλεμο. Θέλω να βοηθήσω για να πάμε το Μουσείο μπροστά. Ούτε ήρθα για ν’ ασκήσω κριτική ή να μηδενίσω το έργο της οποιασδήποτε. Όμως αν δεν ξέρετε ποιος είμαι κι αν θέλετε πόλεμο, είμαι πολύ καλός ΚΑΙ στις πολεμικές τέχνες! Είναι πλέον σύνηθες στο πλαίσιο μιας μεταμοντέρνας αντίληψης να στήνεις ετερόκλητα πράγματα για να δημιουργήσεις εντυπώσεις. Όμως είναι άλλο να τοποθετείς δίπλα - δίπλα έναν Καραβάτζιο κι έναν Μπέϊκον σχολιάζοντας τη βία διαχρονικά κι άλλο πράγμα Μπουζιάνη και Ντόρις. Είναι αντιπαιδαγωγικό γιατί ο θεατής εισπράττει τα έργα ως ισοδύναμα. Που δεν είναι! Ένα μουσείο υπερασπίζεται και δεν καταργεί την αισθητική. Όπως επίσης είναι αφελές το στήσιμο με τους πίνακες τον έναν κολλημένο δίπλα και επάνω στον άλλο ενώ έχεις χώρους ελεύθερους γιατί έτσι ακυρώνονται όλα τα έργα. Ούτε αποτελεί μουσειολογική πρόταση να κρατάς στα υπόγεια αριστουργήματα του Γαλάνη, του Τριανταφυλλίδη κ.α. εν ονόματι κάποιων ιδεοληψιών που αυτοαποκαλούνται «ενότητες». Επίσης είναι βλακώδες να μην μπορούν να μετακινηθούν δύο καρέκλες στο ιστορικό γραφείο του Σλήμαν για να μην θιγεί η... μουσειολογική μελέτη! Λες και η θεατρικότητα στο στήσιμο δεν αποτελεί πρωτεύον μουσειολογικό ζητούμενο. Εκτός κι αν εννοούν τη συμπαθέστατη Ελεονώρα Μελέτη! Συνοψίζοντας θα έλεγα ότι και την τόσο αξιόλογη, από πλευράς συλλογών και υποδομών, Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας κατατρύχει η γενικότερη μετριότητα που χαρακτηρίζει τη διαχείριση του νεότερου πολιτισμού μας. Είναι παρήγορο ότι η νέα δημοτική αρχή έχει επίγνωση όλων αυτών των προβλημάτων. Από τη δική μας πλευρά και τα πέντε μέλη της καλλιτεχνικής επιτροπής θα την βοηθήσουμε, υποσχόμαστε, με τον πιο ουσιαστικό τρόπο» ήταν η τοποθέτησή του σε σχόλια χρηστών, ενώ στο ερώτημα για το ποιο είναι το πρόσωπο, ο κ. Στεφανίδης με μια εξίσου αιχμηρή ανάρτηση έγραψε « Να το πάρει το ποτάμι; Που έλεγε και ο τραμβαγιέρης στον Ζήκο; Είναι η κυρία που πρόκειται να ξαναστήσει τον τρίτο όροφο της Εθνικής Πινακοθήκης. Και θα κάνει λαμπρά. Όμως τον 19ο αι. δεν τον ξέρει. Αν θέλει, τον στήνω εγώ στην ΕΠΜΑΣ κι ας πάρει αυτή όλη τη δόξα (αρκεί να μη μού φορτώσει τον αρχιτέκτονα)! Επίσης, ας μάς επιτρέψει να ανακαινίσουμε λίγο το Κατσίγρα».
Η απάντηση ήρθε με τον ίδιο τρόπο μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης από την πρώην αντιπρόεδρο της Πινακοθήκης κ. Άννυ Ψάρα Περήφανου, η οποία εξέφρασε τη λύπη της για τις δημόσιες τοποθετήσεις του κ. Στεφανίδη σημειώνοντας « Η νέα Καλλιτεχνική Επιτροπή της Δ.Π.Λ.-Μουσείο Γ.Ι.Κατσίγρα , ασφαλώς και έχει τη δυνατότητα αλλαγής της μουσειολογικής-μουσειογραφικής μελέτης, καταθέτοντας όμως νέες μελέτες προς έγκριση στο Διοικητικό Συμβούλιο!
Η Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας- Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα έχει κερδίσει την πανελλαδική αναγνώριση ! Νιώθουμε περήφανοι ως Συμπαράταξη Λαρισαίων για το έργο που παραδώσαμε και που η πόλη το αγκάλιασε με ιδιαίτερη θέρμη!
Δυστυχώς, η επιχειρούμενη διαδικτυακή αποδόμηση ανθρώπων κύρους με Πανελλήνια Αναγνώριση, που κατέθεσαν τη δουλειά τους για να φτάσει το Μουσείο στη θέση που του αξίζει μόνο λύπη προκαλεί...».
Μάλιστα σε σχόλιο χρήστη η πρώην αντιπρόεδρος της ΔΠΛ σημειώνει «Η μουσειολογική μελέτη της κ. Συραγώς Τσιάρα, είχε σαν στόχο να κρατηθούν τα εμβληματικά έργα και να πλαισιωθούν από έργα που στην πλειοψηφία τους ήταν έργα που δεν είχαν παρουσιαστεί στην προηγούμενη έκθεση της μόνιμης συλλογής που ήταν αναρτημένη για 16 χρόνια! Το δε γραφείο με έπιπλα Σλήμαν, η αποτύπωση και η τοποθέτηση των επίπλων έγινε από φωτογραφικό υλικό του γραφείου Κατσίγρα που χρησιμοποιήθηκε από τον κ. Αντώνη Μόρα με τη συνεργασία και τον απόλυτο σεβασμό προς την οικογένειά Κατσίγρα!».