Αν καταφέρεις να το κάνεις κι όλοι να πιστεύουν ότι είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου, τότε μάλλον έχεις πετύχει» τονίζει στην «Ε» ο δημοφιλής ηθοποιός Χρήστος Χατζηπαναγιώτης με αφορμή την παράσταση «Αυτός, ο Άλλος και παντελόνι του» στην οποία πρωταγωνιστεί και που θα παρουσιαστεί αύριο Δευτέρα στο Δημοτικό Ωδείο Λάρισας (9 μ.μ.). Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης στη συνέντευξή του μιλάει για τους δύο ήρωες του Ιάκωβου Καμπανέλλη οι οποίοι αν και τους χωρίζουν 30 χρόνια περίπου είναι αναγνωρίσιμοι σε κάθε εποχή, την προσπάθειά του με όχημα τα λόγια του Καμπανέλλη να ενεργοποιήσει το αίσθημα του θεατή, την απαιτητική μετάβαση που καλείται να κάνει κάθε βράδυ από τον σαρκασμό στον «σπαραγμό», αλλά και για το αν είναι αισιόδοξος για το θεατρικό αύριο. Αναφερόμενος δε στο «παράδειγμα» της Λάρισας με το γεμάτο Θεσσαλικό Θέατρο στην παράσταση του Κώστα Τσιάνου «Ηταν όλοι τους παιδιά μου» θα σημειώσει «Μα τι ωραίο που είναι αυτό! Δεν είναι; Και ποσό χαίρομαι και για τον αγαπημένο μου δάσκαλο τον Κώστα Τσιάνο που συνεχίζει ακάθεκτος να δημιουργεί».
Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή
* Ερμηνεύετε δύο ήρωες του «πατέρα» του νεοελληνικού θεάτρου, Ιάκωβου Καμπανέλλη, χαρακτήρες που γράφτηκαν πριν από 60 χρόνια περίπου το ένα και πριν από 30 το άλλο, τι κοινό διαβλέπετε ότι έχουν με «χαρακτήρες» του σήμερα;
-Η ανθρώπινη ματαιοδοξία που φτάνει στο όρια του γελοίου, η μοναξιά του ανθρώπου δεν έχουν εποχές. Είναι θέματα που μπορούν να περιγράψουν να ζωγραφίσουν έναν ήρωα, είτε είναι σύγχρονος είτε παλιός. Κι όταν ο συγγραφέας είναι τόσο σπουδαίος όπως ο Ιάκωβος Καμπανέλλης τότε αυτοί οι ήρωες μπορούν να διασκεδάσουν, να συγκινήσουν το κοινό ανεξαρτήτως εποχής. Είναι 100% αναγνωρίσιμοι απ’ το κοινό.
* Τι έχουν να πουν τα δύο έργα στον σύγχρονο Έλληνα, στον σύγχρονο άνθρωπο;
-Δεν μπορώ να σας πω εγώ τι μπορούν να πουν στον σύγχρονο άνθρωπο. Ο κάθε θεατής δικαιούται να αντιληφθεί ό,τι θέλει, ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει. Εγώ προσπαθώ κάθε βράδυ με όχημα τα λόγια του Καμπανέλλη να ενεργοποιήσω το αίσθημα του θεατή. Αυτή είναι η προσπάθειά μου κάθε βράδυ.
* Οι μονόλογοι ξεκινούν σαρκαστικά και καταλήγουν σπαρακτικά, απαιτητική μετάβαση αν μη τι άλλο... Τι σας δυσκόλεψε πιο πολύ σ’ αυτή την «αναμέτρηση»;
-Πράγματι ο πρώτος μονόλογος είναι μια τρομερή σάτιρα της μικρότητας της ανθρώπινης φύσης. Ο δεύτερος με τρομερή μαεστρία και πάντα ένα αδιόρατο χιούμορ, καταλήγει σπαρακτικά πράγματι. Όσο πιο καθαρά καταφέρω αυτές τις διαδρομές τόσο το καλύτερο και για μένα και για τους θεατές. Η υποκριτική διαδρομή είναι ένα στοίχημα κάθε μέρα, κάθε βράδυ. Δύσκολο ναι, αλλά αυτή η δυσκολία δεν πρέπει να αφορά τον θεατή. Αν καταφέρεις να το κάνεις κι όλοι να πιστεύουν ότι είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου, τότε μάλλον έχεις πετύχει.
* Σας αρέσει να παίζετε σε μονολόγους;
-Μου αρέσει να παίζω σε παραστάσεις που με αφορούν, έργα που αρέσουν αρχικά σε μένα. Ανεξαρτήτως αν είναι μονόλογος ή έργα με πολλά πρόσωπα. Το καθένα έχει τις δικές του δυσκολίες και τις δικές του χάρες. Αν αυτό που κάνω έχει ανταπόκριση στους θεατές τότε αυτό είναι που μ’ αρέσει πιο πολύ. Γι’ αυτό δουλεύω, κι αγωνίζομαι.
* Μετά την περίοδο του κορονοϊού που έπληξε βάναυσα τα θέατρα, βλέπουμε να επανέρχεται η κανονικότητα, δηλαδή ο κόσμος στις θεατρικές αίθουσες. Αυτό συμπεραίνουμε τουλάχιστον εδώ στη Λάρισα με την παράσταση του Κώστα Τσιάνου στο Θεσσαλικό Θέατρο που είναι κάθε μέρα γεμάτο. Είστε αισιόδοξος για το θεατρικό αύριο;
-Μα τι ωραίο που είναι αυτό! Δεν είναι; Και ποσό χαίρομαι και για τον αγαπημένο μου δάσκαλο τον Κώστα Τσιάνο που συνεχίζει ακάθεκτος να δημιουργεί. Δεν ξέρω αν είμαι αισιόδοξος για το αύριο. Πάντως είμαι χαρούμενος που οι καλές δουλειές βρίσκουν δρόμο στο κοινό, και δημιουργούν ελπίδες για το αύριο.
