Συναρπαστική διαδρομή ανθρώπινων σχέσεων...

ΤΟΝΙΣΕ Ο ΘΩΜΑΣ ΡΕΤΣΙΑΝΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΖΟΥΡΓΟΥ ΜΕ ΤΙΤΛΟ «ΠΑΛΙΕΣ ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΧΩΡΕΣ»

«...Μια συναρπαστική διαδρομή ανθρώπινων σχέσεων εξουσίας, συμβιβασμού, συνενοχής, υποταγής, παραίτησης, ματαίωσης, αλλά και έρωτα, ελπίδας, αθωότητας και αφοσίωσης» τόνισε ο ιατρός, μαιευτήρας-γυναικολόγος Θωμάς Ρετσιάνης, μιλώντας κατά την παρουσίαση του νέου βιβλίου του Ισίδωρου Ζουργού, με τίτλο «Παλιές και νέες χώρες», που έγινε στο «Χατζηγιάννειο» Πνευματικό Κέντρο.

Στην εκδήλωση, που διοργάνωσαν το βιβλιοπωλείο «Άνεμος», οι εκδόσεις «Πατάκη» και η Αντιδημαρχία Πολιτισμού Λάρισας, για το βιβλίο εκτός του Θωμά Ρετσιάνη μίλησε ο εκπαιδευτικός Ηρακλής Γερογιώκας. Ο κ. Ρετσιάνης, μεταξύ άλλων, τόνισε ότι:
«Ο συγγραφέας σπέρνει σε όλη την έκταση της αφήγησης λέξεις και σύμβολα που επαναλαμβάνονται, νοηματοδοτούν καταστάσεις, μεταμορφώνονται, εξελίσσονται, κυριαρχούν και ταυτόχρονα αφαιρούν, υπαινίσσονται και υποθάλπτουν την αλήθεια. Τα σαπούνια, το λιμάνι, η θάλασσα και ο βυθός της, ο φάρος, οι βαλίτσες. Το λιμάνι με την υπόσχεση του ταξιδιού, τον πόνο της απώλειας, το κέρδος του εμπόρου και τη σκλαβιά του εργάτη που ποτέ δεν φεύγει, η θάλασσα που εξαγνίζει, που ελευθερώνει, που διδάσκει αλήθειες και κρύβει μυστικά και ανθρώπους, ο φάρος ως δρόμος αλήθειας και απελευθερωτής ψυχής, ως φως που σώζει, αλλά και τυφλώνει, ως μνημείο μοναξιάς. Οι βαλίτσες που από την Εσπερία ταξιδεύουν στην Αθήνα με το διαυγές της φως και τον αέρα που δεν παγώνει (με τη σκόνη, όμως, να είναι ακλόνητος δεσμός ανάμεσα στους κατοίκους και το τοπίο), στη Θεσσαλονίκη που έχει πολλούς Εβραίους και ομίχλη (όπως είπε στον Μιχαήλ ένας γέρος με φουστανέλα στο καφενείο του Γαμβέτα), στην Ερμούπολη που απειλείται η ισχύς της και η αίγλη της από την εμφάνιση των ατμόπλοιων, στην Ψαθούρα, ένα κοιμισμένο ηφαίστειο, σαν τις φιλοδοξίες του Μιχαήλ, μια πατρίδα που υπάρχει μόνο όταν ανάβει το φως του φάρου και υπενθυμίζει την ανάγκη ύπαρξης του φαροφύλακα, μια πατρίδα με ρίζες από φύκια σαν τα μαλλιά του Μιχαήλ. Και όπως οι βαλίτσες αλλάζουν τόπους και εποχές, έτσι αλλάζουν και περιεχόμενο, έτσι αλλάζουν κάποια στιγμή και χέρια. Πέρα από τη χρήση των συμβόλων που διατρέχουν το κείμενο, ενοποιητικό ρόλο έχει η παρουσία του Ιούλιου Βερν και του έργου του. Αν και ο Μιχαήλ δεν κατάφερε να γίνει δεκτός από τον Βερν στην Αμιένη (το πανδοχείο που διέμενε ο Μιχαήλ ήταν γεμάτο κοριούς - σύμπτωση που στη Γαλλία του 2023 είχαμε έξαρση κοριών στα ξενοδοχεία) - όπως δεν κατάφερε να συναντήσει αργότερα τον Παπαδιαμάντη στη Σκιάθο - συνάντησε, αγάπησε και ίσως έγινε ο ίδιος το έργο του Γάλλου συγγραφέα».