Εκεί στις 11 το πρωί και παρουσία του υφυπουργού Πολιτισμού κ. Χρίστου Δήμα θα εγκαινιαστεί το τρίτο μέρος της σπονδυλωτής έκθεσης «Από τον Τροχό στην Τεχνητή Νοημοσύνη: Μια Σύντομη Ιστορία της Καινοτομίας» που είναι αφιερωμένο στην περίοδο Ροκοκό, στην 1η και 2η Βιομηχανική Επανάσταση.
Στην έκθεση ξεναγεί σήμερα την «Ε» η Λαρισαία εικαστικός και σκηνογράφος Ζωή Σεϊτάνη, η οποία ήταν η υπεύθυνη για την κατασκευή των σκηνικών και της σκηνογραφίας.
«Η ενασχόλησή μου με την τέχνη κινείται γύρω από πειραματισμούς με πλήθος υλικών, χαρακτηριστικά με τη χρήση της ακτινογραφίας. Ιδιαίτερη γοητεία ασκούν επάνω μου τα παλιά, ”εγκαταλειμμένα” αντικείμενα τα οποία ενσωματώνω στα έργα μου, το παιδικό σχέδιο και οι ιστορίες που γίνονται η αφορμή για τα πάντα. Αγαπώ πολύ και τις φορές που το εικαστικό μέρος παντρεύεται με τη σκηνογραφία σε διάφορες καλλιτεχνικές παραγωγές» θα σημειώσει η κ. Σεϊτάνη, για να τονίσει συνεχίζοντας ότι «Μία τέτοια περίπτωση είναι αυτό που συμβαίνει στο πάρκο καινοτομίας JOIST όπου σήμερα εγκαινιάζεται το 3ο μέρος της σπονδυλωτής έκθεσης ”Από τον τροχό στην Τεχνητή νοημοσύνη: Μια σύντομη ιστορία της Καινοτομίας – Μέρος ΙΙΙ – Ροκοκό, 1η και 2η Βιομηχανική Επανάσταση” σε επιμέλεια Κλαίρης Μπακούρα. Η σκηνογραφική μελέτη βασίστηκε στην ιστορική μελέτη του Αλέξη Τουλουμτζίδη με τον οποίο συνεργάστηκα ώστε να προκύψει ένα θεατρικό περιβάλλον που θα ταξιδεύει τους επισκέπτες στην ιστορία.
Στόχος της έκθεσης είναι να αναδείξει τις εφευρέσεις, καινοτομίες και ανακαλύψεις ανά τους αιώνες, αναζητώντας παράλληλα τη σχέση τους με την έννοια της αισθητικής». Τι διαφορετικό θα έχει αυτή η έκθεση σε σχέση με τις δύο προηγούμενες, θα ρωτήσουμε τη Λαρισαία εικαστικό για να επισημάνει ότι «Ειδοποιός διαφορά του 3ου αυτού μέρους του γενικού τίτλου από τον τροχό στη Νοημοσύνη με τις δύο προηγούμενες εκθέσεις, είναι η χρήση της σκηνογραφίας ως βασικού μέσου απόδοσης νοημάτων. Η παραδοσιακή σχέση του θεατή με τα εκθέματα δίνει αυτή τη φορά τη θέση της στο βίωμα. Ο επισκέπτης κινείται μέσα σε θεατρικούς χώρους όπου ο ρεαλισμός συνυπάρχει με την αφαίρεση και τη χρήση νέων τεχνολογιών».
Ακολούθως ζητήσαμε από την κ. Σεϊτάνη να μας «ξεναγήσει» στην έκθεση, «Η έκθεση λοιπόν ως θεατρικό περιβάλλον χωρίζεται χωροταξικά και εννοιολογικά σε τρεις χώρους» θα πει αρχικά η κ. Σεϊτάνη, για να συνεχίσει λέγοντας ότι «Στον πρώτο βρισκόμαστε στην ονειρική εποχή του Ροκοκό. Συγκεκριμένα σε ένα κήπο σαν αυτούς των βασιλικών ανακτόρων. Κεντρικό στοιχείο του χώρου το συντριβάνι με υπερβολή φυτικού διάκοσμου και χρυσών λεπτομερειών. Όλα τα αντικείμενα του χώρου, είτε πρόκειται για έτοιμα αντικείμενα, κλουβιά, πουλιά, ανάκλιντρα, είτε για κατασκευές, δέντρο, συντριβάνι, έχουν ως γνώμονα της απόδοση της χλιδής και γενικά το κλίμα της υπερβολής που χαρακτηρίζει την εποχή του Ροκοκό. Η χρωματική παλέτα συνάδει σε αυτή την κατεύθυνση κινούμενη σε παλ και χρυσές αποχρώσεις για να αποδώσει την χαρακτηριστική ελαφρότητα της Ροκοκό ατμόσφαιρας.
Ο χώρος του Ροκοκό οριοθετείται και χωρίζεται από το επόμενο δωμάτιο με παραπέτασμα που αφήνει ωστόσο τον θεατή να υποψιαστεί πως κάτι διαφορετικό συμβαίνει δίπλα.
Ο χώρος της 1ης Βιομηχανικής Επανάστασης που ακολουθεί έχει ιδιαίτερο σκηνογραφικό ενδιαφέρον. Είναι η εποχή της ανακάλυψης της δύναμης του ατμού και των τεράστιων νέων δυνατοτήτων στη διαδικασία της παραγωγής.
Βασικό σκηνογραφικό στοιχείο η φάμπρικα, το εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας που αποδίδεται με συνδυασμό ρεαλιστικών μερών ενός εργοστασίου με τα καπνισμένα φουγάρα με παράλληλα χρήση βιντεοπροβολής της διαδικασίας παραγωγής.
Δυνατό σκηνογραφικά και απαραίτητο ιστορικά στοιχείο αυτού του χώρου είναι και οι αληθινές σιδηροδρομικές γραμμές με το βαγονέτο για τη μεταφορά του κάρβουνου στη φάμπρικα. Ο χώρος εδώ χρωματικά περιορίζεται σε γήινες και βαριές αποχρώσεις που έρχονται σε πλήρη αντιδιαστολή με ό,τι βίωσε ο θεατής λίγο πριν στο Ροκοκό, ώστε να επιτευχθεί ένα οπτικό σοκ που θα ενισχύσει την απόσταση των δύο εποχών.
Το δωμάτιο της πρώτης Βιομηχανικής Επανάστασης αγκαλιάζεται από μαύρο χρώμα που απλώνεται και στην 2η Βιομηχανική Επανάσταση. Οι δύο αυτοί χώροι καθίστανται ταυτόχρονα ξεχωριστοί και ενοποιημένοι.
Εδώ η σκηνογραφία καλείται να αποδώσει την εξέλιξη της επιστήμης, ιδιαίτερα στο πεδίο της χημείας και της εφαρμογής της στην φαρμακευτική. Έτσι δημιουργήθηκε μια γωνιά εργαστηρίου χημείας και τοποθετήθηκαν ράφια με φάρμακα της εποχής.
Στον ίδιο χώρο συνυπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, με τις ασφυξιογόνες μάσκες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς ζητούμενο ήταν να τονιστεί η χρήση των ανακαλύψεων της επιστήμης και σε αυτό το πεδίο, με τη χρήση νέων όπλων. Και εδώ το κλίμα ενισχύεται με βιντεοπροβολή. Στα έξτρα αυτού του χώρου η δημιουργία ενός χαρακώματος». Κλείνοντας η Ζωή Σεϊτάνη δεν κρύβει τη χαρά της για τη συνεργασία αυτή καθώς και για το αποτέλεσμα αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι «Η χαρά μου είναι ιδιαίτερη με αυτή τη συνεργασία, όπως κάθε φορά που μου δίνεται η δυνατότητα να δίνω δημιουργικά ερεθίσματα στο κοινό, μέσα από τη δουλειά μου».
Η ΖΩΗ ΣΕΪΤΑΝΗ
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λάρισα. Σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. στο εργαστήριο του Β. Δημητρέα. Πολύ αργότερα το ενδιαφέρον της για τις δυνατότητες της εικόνας την οδήγησε σε δεύτερο κύκλο σπουδών, αυτή τη φορά στο Τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. από όπου αποφοίτησε με κατεύθυνση την Σκηνογραφία – Ενδυματολογία.
Τα τελευταία είκοσι χρόνια διδάσκει εικαστικά στη δημόσια εκπαίδευση, έχει ασχοληθεί με την εικονογράφηση παιδικού βιβλίου και παράλληλα δείχνει το έργο της ατομικά και σε ομαδικές εκθέσεις.
* Η έκθεση διοργανώνεται με την υποστήριξη του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας και του Μουσειακού Σιδηρόδρομου Θεσσαλίας.
