«Πλουσιότερη» η Πινακοθήκη Καρδίτσας

ΑΠΟΚΤΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΔΗΜΟΥ

Στη δίνη του (μετα)τραυματικού σοκ από την πρόσφατη κακοκαιρία που έπληξε με σφοδρότητα τον τόπο μας, αλλά και της προεκλογικής περιόδου, η Δημοτική Πινακοθήκη Καρδίτσας / ΔΟΠΑΚ (ΔΠΚ) παραλαμβάνει μία καινούργια δωρεά από τον κύριο Τάσο Δήμο. Πρόκειται, μάλιστα, για τη δεύτερη δωρεά που ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης πραγματοποιεί στη ΔΠΚ.
Ο Τάσος Δήμος (Αθήνα, 1960) σπούδασε ζωγραφική στο εργαστήριο του Γ. Βακιρτζή (1979 - 1080), στην ΑΣΚΤ (1983 – 1988, αποφοίτησε με άριστα από το εργαστήριο του Δημοσθένη Κοκκινίδη) και ως επισκέπτης σπουδαστής στη Hochschule der Künste του Βερολίνου (1991 - 1992). Έλαβε υποτροφίες από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών (1985 και 1986) και την εταιρεία Bosch. Έχει πραγματοποιήσει πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έργα του βρίσκονται σε πολλές δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος.
Η παλαιότερη δωρεά του (2006) αφορούσε το έργο η αρπαγή των ονείρων (2001, ακρυλικό σε μουσαμά, 120 x 230 εκ., από την ομώνυμη σειρά), ενώ με την παρούσα προσφέρει το έργο του «Αθλοπαιδιές» (1999, ακρυλικό και λάδι σε καμβά, 100 x 70 εκ.), που προέρχεται από τη σειρά με τίτλο: «Φιγούρες στην άκρη της πόλης». Στη συγκεκριμένη εικαστική ενότητα ο καλλιτέχνης αποδίδει, κυρίως, πρόσωπα που προέρχονται από το στενό οικογενειακό και φιλικό του περιβάλλον. Δεν είναι, ωστόσο, η λεπτομερής περιγραφή το κύριο ζητούμενό του, αλλά μάλλον η επιθυμία να μοιραστεί μαζί μας την επίγευση των δικών του συναισθημάτων.
Πλησιάζει προσεχτικά κι αθόρυβα. Το βλέμμα του εστιάζει σε μια στιγμή της καθημερινότητας. Στέκεται, την παρατηρεί και καταγράφει στοιχεία της. Στο έργο του «Αθλοπαιδιές» δύο παιδάκια βρίσκονται κάπου, κινούνται και χειρονομούν ζωηρά. Ο χώρος δεν είναι σαφής, υποδηλώνεται με χρώματα, κυρίως έντονα γαιώδη, που απλώνονται, τέμνονται, περιστρέφονται και διαφοροποιούνται. Με σημεία περισσότερο ή λιγότερο φωτεινά. Δεν διακρίνουμε λεπτομέρειες από τη δραστηριότητα και τα συναισθήματα των μικρών πρωταγωνιστών, αντιλαμβανόμαστε, ωστόσο, τον σημαίνοντα ρόλο τους στην παράσταση, την κίνηση και τη δράση. Εισπράττουμε την εγγύτητα και τη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ δημιουργού και ζωγραφισμένων προσώπων. Τα παιδάκια νιώθουν ασφάλεια κι ελευθερία κινήσεων, στοιχεία που αντιλαμβάνεται και ο δημιουργός και τα αποτυπώνει χωρίς σχολαστικές αναφορές.
Αφαιρετικότητα κι εκφραστικότητα. Πειθαρχία κι έντονες χειρονομίες. Δυναμισμός και κλίμα οικειότητας. Στοιχεία που τονίζονται και άλλα που υπο-τονίζοναι. Συνθέσεις κι αντιθέσεις. Ένα περιστατικό που απομονώνεται κι αποδίδεται ίσως όχι στην κορύφωση ή την ολοκλήρωση, αλλά σε μια στιγμή της εξέλιξής του. Η καθημερινότητα και οι εκφάνσεις της όχι τόσο ως πραγματολογικά στοιχεία, αλλά ως ερεθίσματα και συναισθηματικά φορτία.