"Γραφικό να θες να επαναλάβεις τις παραστάσεις όπως παίχτηκαν στην αρχαιότητα"

ΤΟΝΙΖΕΙ ΣΤΗΝ «Ε» Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΙΑΤΑΣ ΠΟΥ ΕΝΣΑΡΚΩΝΕΙ ΤΟΝ ΤΑΛΘΥΒΙΟ ΣΤΙΣ «ΤΡΩΑΔΕΣ» ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΙΔΗ

«...Το θέατρο εμπεριέχει την επικινδυνότητα να αποτύχεις στις επιλογές σου διεκδικώντας να «δώσεις» την προσωπική σου ταυτότητα. Το θεωρώ θεμιτό γιατί το να κάνεις μια αναπαράσταση μιας παράστασης που έγινε παλιά και θες να την ξανακάνεις ίδια, είναι όχι μόνο γραφικό, αλλά και ανέφικτο γιατί τα έργα δεν επαναλαμβάνονται. Γράφτηκαν και παίχτηκαν στην εποχή τους, η σημερινή εποχή είναι διαφορετική, απλώς ξαναπαίζονται. Είναι σωστό να υπάρχει μια αναζήτηση στις φόρμες με όλο τον κίνδυνο που ενέχει κάτι τέτοιο» τονίζει σήμερα στην «Ε» ο Δημήτρης Πιατάς που ενσαρκώνει τον Ταλθύβιο στην τραγωδία Τρωάδες του Ευριπίδη, λίγες ώρες μετά την παράσταση στο Αρχαίο Θέατρο του Δίου και λίγες ημέρες πριν την παράσταση στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Ο Δημήτρης Πιατάς στη συνέντευξή του αναφέρεται στο πώς οι αρχαίοι τραγικοί κατάφεραν να είναι όχι μόνο επίκαιροι αλλά και... εμπορικοί, τη δική τους παράσταση που πρωταγωνιστής είναι ο λόγος, στο αν το θέατρο είναι το πιο απροστάτευτο από τις τέχνες, αλλά και στο γεγονός πως αν και τον έχουμε συνηθίσει να παίζει κωμικούς ρόλους, στις «Τρωάδες» ενσαρκώνει τον Ταλθύβιο, έναν κατεξοχήν τραγικό ήρωα. Ο κ. Πιατάς αναφέρεται ακόμη στην πρόκληση που ανέλαβε πρόσφατα, να υπηρετήσει το ΔΗΠΕΘΕ Βόλου από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή, επισημαίνοντας ότι φιλοδοξεί να ανεβάσει το πολιτιστικό επίπεδο όσο γίνεται υψηλότερα και αποκάλυψε ότι τα εγκαίνια του Θεάτρου «Βαγγέλης Παπαθανασίου» στον Βόλο θα γίνουν 25 Σεπτεμβρίου.

Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή

*Τρωάδες, πώς γίνεται ένα έργο να είναι επίκαιρο μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια;
-Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα ερώτημα που απασχολεί εδώ και εκατοντάδες χρόνια τους θεωρητικούς του θεάτρου. Κι όχι μόνο καταφέρνουν να είναι επίκαιροι αλλά και εμπορικοί και εύστοχοι σε σχέση με την απήχηση που έχουν ως προς την προσέλευση των θεατών. Κάποια έργα τόσο παλιά αν δεν είχαν ενδιαφέρον θα ήταν μουσειακές παραστάσεις ή παραστάσεις για πανεπιστήμια και όχι για να παίζουνε σε θέατρα που μαζεύουν χιλιάδες θεατές. Κι όχι μόνο τους μαζεύει αλλά οι θεατές ξαναέρχονται για να ξαναδούν το ίδιο έργο, ιδωμένο βέβαια από άλλο σκηνοθέτη, άλλους συντελεστές και ματιά, αλλά στην πραγματικότητα είναι το ίδιο έργο. Νομίζω ότι αυτή είναι η διαχρονική αξία των μεγάλων μας δραματουργών.
*Η δική σας παράσταση πού στηρίζεται;
-Η παράσταση είναι ιδωμένη με βάση την αλήθεια του κειμένου και ο σκηνοθέτης Χρήστος Σουγάρης ζητάει από όλους εμάς να μην είμαστε υπερβολικοί ούτε να προβάλλουμε κάποια πράγματα παραπάνω από τη δυναμική που έχει ο ίδιος ο λόγος. Ο πρωταγωνιστής στην παράσταση είναι ο ίδιος ο λόγος, όλα τα υπόλοιπα είναι περί διαγραμμάτων.
*Τον τελευταίο καιρό έχει γίνει μεγάλη κουβέντα για το πόσο και αν το θέατρο είναι το πιο απροστάτευτο από τις τέχνες όπου ο καθένας μπορεί να «αλλάζει» και να «μετασχηματίζει» παραστάσεις κατά το δοκούν…
-Το καταλαβαίνετε ότι το ίδιο το έργο δεν πρόκειται να πάθει τίποτα. Είναι δικαίωμα του καθενός δημιουργού να διεκδικεί την επιτυχία ή την αποτυχία του. Μπορεί να υπάρχει ο στόχος της επιτυχίας αλλά η αποτυχία με την επιτυχία είναι δύο έννοιες οι οποίες ενώ μεν είναι αντίθετες είναι πολύ κοντινές και είναι πολύ εύκολο να συμβεί και το ένα και το άλλο. Το θέατρο εμπεριέχει αυτή την επικινδυνότητα να αποτύχεις στις επιλογές σου διεκδικώντας να «δώσεις» την προσωπική σου ταυτότητα και να το ξαναδείς καινούριο. Το θεωρώ θεμιτό γιατί το να κάνεις μια αναπαράσταση μιας παράστασης που έγινε παλιά και θες να την ξανακάνεις ίδια είναι όχι μόνο γραφικό, αλλά και ανέφικτο γιατί τα έργα δεν επαναλαμβάνονται. Γράφτηκαν και παίχτηκαν στην εποχή τους για το τότε, η σημερινή εποχή είναι διαφορετική, απλώς ξαναπαίζονται. Είναι σωστό να υπάρχει μια αναζήτηση στις φόρμες με όλο τον κίνδυνο που ενέχει κάτι τέτοιο...
*Σας έχουμε συνηθίσει να σας βλέπουμε σε κωμικούς ρόλους, τώρα ενσαρκώνετε τον Ταλθύβιο έναν κατεξοχήν τραγικό χαρακτήρα...
-Εχετε δίκιο. Αυτή ήταν και η πρόκληση. Ο σκηνοθέτης με επέλεξε να παίξω. Εγώ επεσήμανα την «επικινδυνότητα» του ότι ο κόσμος με έχει ταυτοποιήσει ως κωμικό και όχι ως δραματικό, δέχτηκε ο Χρήστος Σουγάρης αυτήν την πρόκληση. Εγώ βεβαίως δεν είχα κανένα λόγο να πω όχι, γιατί από την ώρα που είχα «συνένοχο» (σ.σ. γέλια), τον σκηνοθέτη μου εννοώ, δεν θα ήμουν ο μόνος «δολοφόνος».
*Πριν λίγο καιρό αναλάβατε την καλλιτεχνική διεύθυνση του ΔΗΠΕΘΕ Βόλου, ενός ιστορικού θεάτρου...
-Η αλήθεια είναι ότι περιποιεί μεγάλη τιμή για μένα. Δεν είμαι Βολιώτης αλλά η σχέση μου με το Πήλιο και με τον Βόλο κρατάει για πάνω από 50 χρόνια, έχω σπίτι άλλωστε εκεί. Φιλοδοξία μου ο τόπος να ανέβει πολιτιστικά όσο γίνεται, διότι διαθέτει και τις υποδομές αλλά και τους κατοίκους που έχουν ευαισθησίες και ενδιαφέροντα. Το θέμα αυτής της πρόκλησης είναι ένα στοίχημα που ελπίζω να κερδηθεί στο μέλλον. Επί του παρόντος έχω αναλάβει την ευθύνη να κάνω μια εξαιρετική γιορτή στις 25 Σεπτεμβρίου στον Βόλο, εγκαινιάζοντας το θέατρο «Βαγγέλης Παπαθανασίου», ένα παλιό θέατρο 1000 θέσεων που ανακαινίστηκε. Θα κάνουμε μία γιορτή που επιμελούμαι εγώ.