Παρουσιάστηκε βιβλίο για το Ομόλιο

ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΖΙΑΒΛΙΑΚΗ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΓΙΟΡΤΗΣ ΚΑΛΑΜΠΟΚΙΟΥ - ΑΚΤΙΝΙΔΙΟΥ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ

Το νέο βιβλίο του Κωνσταντίνου Χ. Ζιαβλιάκη, με τίτλο «Το Ομόλιο: Τοπογραφία - Τοπωνύμια - Παρωνύμια - Διαδρομές», παρουσιάστηκε στο πλαίσιο της γιορτής καλαμποκιού - ακτινιδίου που έγινε στο Ομόλιο πριν από λίγες μέρες.

Οι επισκέπτες και οι αναγνώστες έχουν την ευκαιρία μέσα στις σελίδες του βιβλίου να γνωρίσουν την πλούσια ιστορία του Ομολίου και να εξερευνήσουν όμορφες περιπατητικές διαδρομές στο βουνό και στον κάμπο της περιοχής.
Όπως τονίζει ο συγγραφέας σχετικά: «Πριν είναι αργά και ο χρόνος εξαφανίσει, με τον χαμό της γενιάς μας όλο τον πλούτο του τόπου μας, θέλουμε να αφήσουμε στις μελλοντικές γενιές τα γεωγραφικά, γλωσσικά και ιστορικά στοιχεία του χωριού μας.
Εμείς και οι πρόγονοί μας, αγρότες και κτηνοτρόφοι οι περισσότεροι, γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε και ζήσαμε σε ένα περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από την ποικιλομορφία της φύσης, του λόγου και των αισθήσεων.
Όλες μας οι μέρες ήταν γεμάτες με τη χαρά, τη δημιουργία και την ομορφιά του χωριού μας, του βουνού και του κάμπου που το περιβάλλουν.
Η ζωή όλων, μικρών και μεγάλων, ήταν συνδεδεμένη με το φυσικό περιβάλλον, όπου περνούσαμε όλη την ημέρα. Το σχολείο, το παιχνίδι, οι δουλειές μας ήταν μέσα στον χώρο της περιοχής, σχεδόν μόνιμα έξω από το σπίτι. Το σπίτι ήταν μόνο για φαγητό και ύπνο. Όλες οι άλλες δραστηριότητες ήταν εκτός. Παίζαμε στο Δεντρούλι, βοσκούσαμε τα ζώα στο Λιβάδι, πηγαίναμε στο Ανάχωμα για να παίξουμε με τα γκύλια.
Αυτή η ζωή που δεν υπάρχει σήμερα, γιατί άλλαξαν οι συνθήκες διαβίωσης, φαίνεται ότι πέρασε ανεπιστρεπτί και αφού δεν μπορούμε να την ξαναζήσουμε, μπορούμε τουλάχιστον να την περιγράψουμε και να τη διασώσουμε. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τη χρήση του χώρου που διαδραματίζεται και η γνώση της τοπογραφίας και των τοπωνυμίων είναι όχι μόνο χρήσιμη, αλλά και απαραίτητη.
Κάνουμε μια καταγραφή της ονοματολογίας του χώρου που ζούμε και έζησαν οι πρόγονοί μας, με λόγο απλό και κατανοητό, όπως το γράμμα του ξενιτεμένου στους δικούς του. Θέλουμε να προσφέρουμε στον αναγνώστη τις ιστορίες, τις ελπίδες και τα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς που οδεύει προς το τέλος.
Αυτό θα προσπαθήσουμε να αποτυπώσουμε και ελπίζουμε τα όποια λάθη και αβλεψίες να μην αλλοιώνουν την πραγματικότητα, γιατί η πορεία μας είναι ένα οδοιπορικό σε μνήμες γεμάτες χαρές και λύπες, όνειρα και ελπίδες.
Είμαστε ιχνηλάτες σε διαδρομές μέσα στη διάρκεια της ζωής. Ταξιδεύουμε στις πλαγιές και τις ράχες, στις χαράδρες και στις κορυφές και διεισδύουμε στον μυστικό τους κόσμο. Αφουγκραζόμαστε τη ζωή που έρχεται μέσα από τα βάθη των αιώνων και συναντά τις ρίζες των βράχων, αντιλαλεί στα βουνά και στους κάμπους, όπου τα αρχαία κατάλοιπα του πολιτισμού των προγόνων μας βρίσκονται σκεπασμένα από το χώμα που βλασταίνει την ελιά και το πουρνάρι και μαρτυρούν την αληθινή φυσιογνωμία των ανθρώπων και την ταυτότητα του τόπου μας.
Είμαστε η συνέχεια της ιστορίας που είναι δεμένη με το χώμα, την πέτρα, τα ζώα, τα φυτά, τα βουνά, τις πηγές, τα λιβάδια, τα βοσκοτόπια και τα χωράφια.
Όλα αυτά είναι ο φυσικός χώρος που έζησαν και δημιούργησαν οι πρόγονοί μας.
Αυτοί που δεν αρκέστηκαν στα αναγκαία για τη ζωή, αλλά ανέβηκαν στις κορυφές για να δουν μακρύτερα και μας άφησαν βαριά παρακαταθήκη να πάμε ακόμα ψηλότερα.
Ευχόμαστε από καρδιάς, κάποιοι από τους αναγνώστες που μας συνοδεύουν στο νοερό αυτό ταξίδι στον χώρο της γενέτειρας γης και στον χρόνο της γλωσσικής εξέλιξης, να παρακινηθούν και να προσθέσουν το δικό τους παρόν στην πνευματική διαδρομή της δημιουργίας.
Ας χαρούμε με τις αναμνήσεις και ας ζήσουμε όμορφες στιγμές από το ταξίδι αυτό στο παρελθόν και το μέλλον του αγαπημένου μας χωριού, γιατί αγαπάμε αυτόν τον τόπο, αφού είμαστε παιδιά του».