Καρούλι ποτίσματος στην καρδιά της Βενετίας

Ο ΛΑΡΙΣΑΙΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ (ΣΥΝ)ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΜΠΙΕΝΑΛΕ ΤΕΧΝΗΣ ΤΟΥ 2024 - ΤΙ ΛΕΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ «Ε» ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ

Ο Θανάσης Δεληγιάννης

Του Θανάση ΑραμπατζήΕνα καρούλι ποτίσματος θα δεσπόζει στο κέντρο του Ελληνικού Περιπτέρου στη φημισμένη Μπιενάλε Τέχνης της Βενετίας το 2024. Με έμπνευση από το άνυδρο Ξηρόμερο Αιτωλοακαρνανίας και τον εύφορο θεσσαλικό κάμπο, ο Λαρισαίος συνθέτης και δημιουργός διαμεσικών έργων Θανάσης Δεληγιάννης και οι Γιάννης Μιχαλόπουλος, Πάνος Γιαννικόπουλος, Έλια Καλογιάννη, Γιώργος Κυβερνήτης, Φώτης Σαγώνας, Κώστας Χαϊκάλης, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου (γραφιστική επιμέλεια Studio Precarity) θα δημιουργήσουν το έργο που θα εκπροσωπήσει τη χώρα μας στην 60ή Διεθνή Καλλιτεχνική Έκθεση της Μπιενάλε της Βενετίας 2024.
Η καλλιτεχνική πρόταση που φέρει τον τίτλο «Ξηρόμενο/Dryland» είναι μία από τις δεκάδες προτάσεις που υποβλήθηκαν για να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα και τελικά «προκρίθηκε» για να εκπροσωπήσει τη χώρα στην πλέον ιστορική και διάσημη διοργάνωση για τα εικαστικά διεθνώς, εξερευνά με εικαστικά μέσα την ανθρώπινη εμπειρία μέσα στο οικοσύστημα που δημιουργεί το ελληνικό πανηγύρι, από το κέντρο ενός επαρχιακού οικισμού έως τις παρυφές του γεωργικού τοπίου που τον περιβάλλουν.
Ο Θανάσης Δεληγιάννης, μιλώντας στην «Ε», θα πει πως: «Μαζί με τον δραματουργό και φιλόλογο Γιάννη Μιχαλόπουλο ξεκινήσαμε να δουλεύουμε τον Ιούνιο του 2022 την έρευνά μας με τίτλο Margaroni Residency, σε ανάθεση του Onassis Culture ως Onassis Residents. Στο πλαίσιο αυτό, συγκροτήσαμε την καλλιτεχνική ομάδα με την οποία εργαστήκαμε συλλογικά. Η έρευνα και οι διάφορες μουσικές, εικαστικές και σκηνικές δράσεις του residency αποτέλεσαν τα υλικά για την ανάπτυξη της πρότασης «Ξηρόμερο/Dryland», που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην 60ή Μπιενάλε της Βενετίας τον Απρίλιο του 2024.
Πρόκειται για μια πολυαισθητηριακή εγκατάσταση που βασίζεται κυρίως στον ήχο, αλλά και στην εικόνα. Χρησιμοποιεί αναφορές από το ελληνικό πανηγύρι (τη μουσική, τους ήχους της φύσης, τις εικόνες των ανθρώπων που χορεύουν) εστιάζοντας σ’ αυτήν τη στιγμή απελευθέρωσης από τον εργασιακό χρόνο που είναι παράλληλα και ένας τρόπος συγκρότησης της κοινότητας του χωριού. Κάναμε πολλές συνεντεύξεις και στη Λάρισα και στη γύρω περιοχή, όπως στο Μεγάλο Ευύδριο και στην Τσαριτσάνη, αλλά και σε χωριά της Καρδίτσας και η αλήθεια είναι ότι συγκεντρώσαμε πλούσιο υλικό. Το ενδιαφέρον είναι ότι στα μέρη που πήγαμε καταλαβαίνει κανείς ότι αυτός ο πολιτισμός αφορά την επαρχία και τον κόσμο που ζει και εργάζεται εκεί και που θα πάνε και στο πανηγύρι. Αυτό που στήνεται ως ηχοτοπίο είναι κάτι που το ζει κάποιος που έχει ζήσει σ’ αυτά τα μέρη».
Γιατί Ξηρόμερο, θα ρωτήσουμε τον Θανάση Δεληγιάννη, για να μας πει ότι: «Ξηρόμερο είναι μια περιοχή στην Αιτωλοακαρνανία με πολλά χωριά που τα πανηγύρια τους τη δεκαετία του ’80 ήταν θρυλικά. Και μάλιστα είναι όντως ξηρόμερο, χωρίς νερά δηλαδή. Αυτό το αντιδιαστέλλουμε με την εύφορη Θεσσαλία που υπάρχουν νερό και πλούσιες αρδευόμενες εκτάσεις, και χρησιμοποιούμε ένα ποτιστικό μηχάνημα, ένα καρούλι ποτίσματος συγκεκριμένα, το οποίο θα ταξιδέψει στα κανάλια της Βενετίας και όλη η έκθεση θα πλαισιωθεί γύρω από το μηχάνημα αυτό. Ένα μηχάνημα που θα βρίσκεται στο κέντρο της εικαστικής εγκατάστασης.
Ποιο είναι το αφήγημα του έργου, τι θα θέλατε να πει το έργο σας σε όσους το δουν, η ερώτηση της «Ε», με τον Θανάση Δεληγιάννη να σημειώνει ότι: «Το έργο προσφέρει πολλαπλές αναγνώσεις, και το πιο σημαντικό ότι είναι ένα έργο ανοιχτής ανάγνωσης. Δεν θα ήθελα να πω στον κόσμο τι να αισθανθεί. Στις δοκιμές που κάναμε πάντως και εμείς και οι άνθρωποι που καλέσαμε διαπιστώσαμε ότι υπάρχει μια αίσθηση απουσίας και κάτι πένθιμο. Ο καθένας θα το δει και θα το διαβάσει διαφορετικά. Αλλιώς θα το «βιώσει» ένας άνθρωπος από το Κιλελέρ, αλλιώς ένας από τη Λάρισα, αλλιώς ένας από την Αθήνα, κι αλλιώς ένας από την Ιαπωνία. Ισως να βγάζει ένα κυρίαρχο συναίσθημα προς όλους, αλλά αυτό μένει να «χαρτογραφηθεί»».
Και ο στόχος σας ποιος είναι θα τον ρωτήσουμε, για να τονίσει ότι: «Στόχος μας είναι να αναδείξουμε τις ποικίλες και αποσιωπημένες όψεις του ελληνικού πανηγυριού, τη χαρά, αλλά και το πένθος που υπάρχει μέσα σε κάθε γιορτή, το προσωπικό βίωμα από τον αγροτικό χώρο. Μιλάμε πάρα πολύ για τη θέση της γυναίκας στην ιστορία του πανηγυριού, που είναι απούσα, ενώ είναι αυτή που μπορεί να τραγουδά στη γιορτή. Εμείς την τοποθετούμε στο κέντρο ως ηχητική αναφορά και αναλογιζόμαστε για τη συμβολή της, καθώς και για το πώς αντιμετωπίζεται το γυναικείο σώμα στο πανηγύρι» θα σημειώσει καταληκτικά ο Λαρισαίος καλλιτέχνης.