«Ο Ταρτούφος» του Μολιέρου

ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΣΤΑΘΜΟΣ»

Από αξιόλογες φετινές αθηναϊκές παραστάσεις, ξεχωρίζει ως παράσταση–σταθμός στο θέατρο «Σταθμός» (www.stathmostheatro.gr) ο «Ταρτούφος» του Μολιέρου, που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Νταλιάνης στην εμπνευσμένη του προσέγγιση, με τον λαμπρό Μάνο Καρατζογιάννη στον ομώνυμο ρόλο. Καταρχάς η αριστοτεχνική έμμετρη μετάφραση του Ανδρέα Στάικου είναι ένα γόνιμο επίτευγμα που αποτελεί ουσιαστική βάση αφετηρίας για τη σκηνική πράξη. Η παράσταση κερδίζει τον θεατή από την αρχή, εξελίσσεται ως δώρο απολαυστικής μέθεξης και ολοκληρώνεται ως κέρδος (πεμπτουσίας) του Θεάτρου.

Τα σημεία «διασκευής» στη διαμόρφωση του κειμένου της παράστασης με διάκριση άρτιας ψιλοβελονιάς από τον Γιάννη Νταλιάνη, αν μη τι άλλο, όχι δεν «αλλοιώνουν» με τίποτα το πρωτότυπο, αλλά και αναδεικνύουν καίρια το πνεύμα του έργου στη (δια)χρονική του υπόσταση ακριβώς ως γνήσια (και [ήτοι αυτονόητα] μεγαλειωδώς) κλασικό: μία σημερινή παράσταση που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι κάτι ανάλογο με παράσταση της εποχής του ίδιου του Μολιέρου. Όπως (επίσης αντίστοιχα) και κάθε εποχής της εκάστοτε παράστασης. Και έτσι άλλωστε λειτουργεί καταλυτικά και (προπαντός) απολαυστικά με τον μόχθο του οίστρου που ο Γιάννης Νταλιάνης εμψύχωσε επί σκηνής τον λόγο (που ζωντάνεψε) στην πράξη: ο ομοιοκατάληκτος λόγος του Μολιέρου ακούγεται (όπως μιλιέται) άμεσα και φυσιολογικά στην αλήθεια του, και ο θεατής ξεκαρδίζεται στο γέλιο επειδή αυτό που βλέπει είναι (επί της ουσίας) αμιγής Μολιέρος.
Στο μέτρο του ήθους της θεατρικής πράξης, το έμμετρο κείμενο ενσαρκώνεται οργανικά στο σώμα της σκηνικής του πραγμάτωσης με παλλόμενο ρυθμό αρμονικής ακριβείας: ο πλούσιος Παριζιάνος αστός Οργκόν (ο έξοχος Θανάσης Βλαβιανός) –όπως και η επίσης εύπιστη μητέρα του, κυρία Περνέλ (η άψογη Χριστίνα Θεοδωροπούλου)– αδυνατεί να δει την πραγματικότητα της κατάστασης που βρίσκεται εξαιτίας του επαρχιώτη καιροσκόπου Ταρτούφου, που τον εκμεταλλεύεται οικτρά με ψευδεπίγραφο πρόσχημα την ευσέβεια, έχοντας μαζί και τον βοηθό του, τον Ακάκιο (ο έκτακτος Θωμάς Σιέκας). Η γυναίκα του Οργκόν, Ελμίρα (η εξαιρετική Ελίζα Σκολίδη), ο κουνιάδος του, Κλεάνθης (ο θαυμάσιος Γιώργος Κορομπίλης), ο γιος του, Δάμις (ο εύφορος Κωνσταντίνος Ζωγράφος), η κόρη του, Μαριάννα (η απολαυστική Μέγκι Σούλι) και η ακόλουθός της, Ντορίν (η καταπληκτική Αγγελική Μαρίνου) πασχίζουν να τον συνεφέρουν, αλλά ματαιοπονούν. Επίσης εξαίρετος όπως πάντα, τη δική του σύντομη απολαυστική πινελιά δίνει και ο Νίκος Χατζόπουλος ως (ηχογραφημένος) δικαστικός κλητήρας. Πρωταγωνιστής στόφας σε αυτό το άριστο σύνολο σύμπνοιας άξιων ερμηνειών, ως Ταρτούφος ο Μάνος Καρατζογιάννης προσφέρει ένα κόσμημα υποκριτικής στο διαμάντι που είναι η παράσταση. Ο υποκριτής τυχοδιώκτης, που χειραγωγεί για εντελώς (στενά νοούμενο) ίδιον όφελος, (ανα)πλάθεται ιδανικά σε όλες του τις διαστάσεις με λεπταίσθητες αποχρώσεις από τον μοναδικό Μάνο Καρατζογιάννη, έναν υπέροχο καλλιτέχνη της υποκριτικής μεγάλης κλάσεως. Ερμηνεία–σταθμός. Και επίσης αισίως στο θέατρο «Σταθμός», την επόμενη θεατρική σεζόν θα συνεχίσει την πορεία του αυτός ο εξαίσιος «Ταρτούφος», που αξίζει μεγάλης προσοχής και ανταπόκρισης.
Μιχάλης Δ. Ταμπούκας
Ηθοποιός