Πρόκειται για τη δραματοποίηση του επικού ποιήματος του Φίλωνος Κτενίδη που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1950. Το ποίημα αποτυπώνει την ανθρώπινη αγωνία του ξεριζωμού, η οποία ξεπερνά ακόμη και εκείνον τον προαιώνιο φόβο του ανθρώπου για τον θάνατο. Πρόκειται για ένα «ευλαβικό μνημόσυνο στους νεκρούς που μείνανε σ’ εκείνα τα άγια χώματα, για χαιρετιστήριο μήνυμα στον τόπο που γεννηθήκαμε, για ύμνο στη δόξα και την αθανασία του Πόντου», όπως ο ίδιος ο ποιητής αναφέρει.
Ο Σύλλογος Ποντίων Λάρισας με πλήρη συναίσθηση ευθύνης προς επιτέλεση του ελάχιστου χρέους, με γνώμονα τις αρχές του αρχαίου δράματος και τη συνδρομή των νέων τεχνολογιών, περιβάλλει το μελοποιημένο πλέον κείμενο με δράση και εικόνα. Οι ηθοποιοί δεν μιλούσαν, αλλά άφησαν την αφήγηση να αναδείξει το κείμενο, ουσιαστικά επιδρώντας και λειτουργώντας ως «υπότιτλοι». Οι εικόνες προβάλλονταν πάνω στους ηθοποιούς δημιουργώντας το αφαιρετικό σκηνικό που αποδίδει την ιστορική ατμόσφαιρα.