«Πινόκιο» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο

ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ΣΤΟ NETFLIX

Καταρχάς στον τίτλο «Πινόκιο του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο» (όπως π.χ. «Ο Καζανόβα του Φελίνι») βλέπουμε ότι η ταινία είναι μία άποψη του απαράμιλλου ντελ Τόρο, καλλιτεχνικά εμπνευσμένη από το μυθιστόρημα του Κάρλο Κολόντι «Πινόκιο» και την εικονογράφησή του από τον (συμπαραγωγό της ταινίας) Γκρις Γκρίμλι.

Όπως και σε άλλα επιτεύγματα ψυχής του ντελ Τόρο με τη μαγική του δεξιοτεχνία ουσίας, η ιστορία λαμβάνει χώρα σε (δια)ταραγμένους καιρούς της Ιστορίας με κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που διαμορφώνουν το ανάλογο πλαίσιο καταστάσεων. Έτσι, μετά τη δικτατορία του Φράνκο στη μετεμφυλιακή Ισπανία στον «Λαβύρινθο του Πάνα» και τον Ψυχρό Πόλεμο μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Σοβιετικής Ένωσης στη «Μορφή του Νερού», ο «Πινόκιο του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο» γεννιέται και ενηλικιώνεται την εποχή του φασισμού του Μουσολίνι στην Ιταλία. Συν-σκηνοθετημένο από τον ντελ Τόρο και τον Μαρκ Γκάσταφσον, έναν κορυφαίο καλλιτέχνη του stop-motion (τεχνική με την οποία έγινε η ταινία με θεσπέσια έμπνευση), το πολύπτυχο επίτευγμα ετούτου του «Πινόκιο» είναι απολύτως μοναδικό. Εκτός από τον ίδιο τον Πινόκιο, όλοι οι χαρακτήρες μοιάζουν σαν μαριονέτες που κινούνται με ποικιλία νημάτων στις (δια)θέσεις τους και ερμηνεύονται εκπληκτικά από τις φωνές μεγάλων ηθοποιών.
Στο σενάριο που ο ντελ Τόρο έγραψε μαζί με τον Πάτρικ ΜακΧέιλ, αφηγητής της ιστορίας είναι ο Σεμπάστιαν (Γιούαν ΜακΓκρέγκορ), ένας περιπλανώμενος γρύλος που είχε γνωρίσει και τον Σοπενχάουερ προτού βρει τον προορισμό του χάρη στον Πινόκιο. Ο ξυλουργός Τζεπέτο (Ντέιβιντ Μπράντλι) ξαναβρίσκει ακόμη και τη φωνή του γιου του (που είχε πεθάνει απροσδόκητα) όταν δίνει ζωή στον Πινόκιο (Γκρέγκορι Μαν). Ο Πινόκιο θα βρει φίλους βλέποντας ακόμη και ό,τι κοινό μπορεί να έχουν μέσα (και πέρα) από τις διαφορές τους στο μερίδιο της μοναδικότητάς τους. Ο πίθηκος Σπατσατούρα (Κέιτ Μπλαντσέτ) βρίσκει τη φωνή του όταν μιλά ως πολυτάλαντος καλλιτέχνης μέσα από ρόλους σε μαριονέτες που χειρίζεται. Ο κόμης Βόλπε (Κρίστοφ Βαλτς) και ο -φασίστας- κυβερνήτης του χωριού (Ρον Πέρλμαν) μιλούν προκειμένου να χειραγωγούν. Η Νεράιδα του Δάσους και η αδελφή της (Τίλντα Σουίντον) δίνουν στον Πινόκιο δρόμους για τη ζωή και (μέσα από) τις κλεψύδρες τους. Κάποιοι λαγοί (Τιμ Μπλέικ Νέλσον) παίζουν χαρτιά αιωνίως. Μεταξύ άλλων, η σεκάνς (sequence-αλληλουχία [αφηγηματικής θεματικής ενότηταςσκηνών]) της «εκπαίδευσης» των παιδιών (και) στο παιχνίδι του πολέμου είναι ένα (ακόμα) εξαίσιο κομμάτι ανθολογίας σε μία ταινία πολύτιμης ανθολογίας. Ο μεγάλος Αλεξάντρ Ντεσπλά κεντά τα χρώματα των εικόνων του Πινόκιο στη μουσική και τα τραγούδια του. Οι εικόνες των χρωμάτων δεν είναι (πιο) τέλειες εάν δεν τους λείπει, ας πούμε, ένα κομμάτι ή και περισσότερα, αλλά όταν τα κομμάτια μαζεύονται με ό,τι μπορεί να τους λείπει. Σαν κουκουνάρι κοντά στο δέντρο. Δίπλα από τον ουρανό και σε απόσταση από ξύλινες ζωές. Ο Σεμπάστιαν κλείνει την ταινία με το τραγούδι που πάντα ήθελε να πει, καθώς η οθόνη παραμένει (όπως) πάντα ανοιχτή.
Μιχάλης Δ. Ταμπούκας Ηθοποιός