Εφόσον η γη είναι τετράγωνη

Εγκαινιάζεται σήμερα η έκθεση του Δημήτρη Ζουρούδη

Η CASK gallery παρουσιάζει την έκθεση «Εφόσον η γη είναι τετράγωνη», του ζωγράφου και καθηγητή της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ., Δημήτρη Ζουρούδη. Τα εγκαίνια θα γίνουν σήμερα στις 8.30 μ.μ. και η έκθεση θα είναι επισκέψιμη μέχρι και τις 26 Φεβρουαρίου.

Τα έργα της έκθεσης αυτής όπως μαρτυρά και ο τίτλος της προκύπτουν και οργανώνονται μέσα από το συνεχή στοχασμό του καλλιτέχνη γύρω από τις έννοιες γεωγραφίας και της γεωμετρίας. Οι δύο αυτές έννοιες εμφανίζονται στην έκθεση, όπως η αρχή του κόσμου στους αστρονόμους, δηλαδή το σημείο που φτάνεις αν πάρεις το μονοπάτι από πίσω προς τα μπρος ακολουθώντας ή μαζεύοντας τον σπάγκο σε κουβάρι. Η ζωγραφική του Δημήτρη Ζουρούδη αναπτύσσεται με τη μορφή εγκαταστάσεων που αναδιοργανώνουν τόσο τον χώρο γύρω τους όσο και τη σημασία των έργων των ίδιων, αναδεικνύοντας τις δυναμικές τους ως αντικείμενα εκτός από εικόνες. Οι εικόνες ωστόσο εκτός από το γεγονός πως αποτελούν για τον καλλιτέχνη την εκρηκτική αφορμή, αποτελούν την ύλη, το μέσο και το θέμα. Η ιστορικός τέχνης, επιμελήτρια και διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης Μουσείου Αλεξάνδρου Σούτσου, Συραγώ Τσιάρα, σημειώνει χαρακτηριστικά σχετικά με το έργο Πορτολάνοι για αποπροσανατολισμένους διαβιβαστές που παρουσιάστηκε πρώτη φορά στην 7η Μπιενάλε της Θεσσαλονίκης: «Το συνεκτικό νήμα στη δουλειά του Δημήτρη Ζουρούδη δεν είναι ούτε η φόρμα, ούτε η τεχνοτροπία, ούτε η αντίληψη του χώρου, αλλά η διερεύνηση εναλλακτικών εικαστικών πρακτικών για την κατασκευή και τη μετάδοση του μηνύματος. Αναπτύσσει συχνά το έργο του σε εκτεταμένες επιφάνειες με σπονδυλωτές σειρές έργων δημιουργώντας αφηγηματικά συμβάντα στα οποία ο λόγος είτε ενυπάρχει με φυσικό τρόπο, είτε υιοθετεί συμβολικές μορφές και ειδικούς κώδικες που μετατρέπουν τον λόγο σε εικόνα. Σε ορισμένες περιπτώσεις τα σύμβολα ανάγονται σε ευδιάκριτες πολιτισμικές και θρησκευτικές παραδόσεις, αλλά η διαπραγμάτευσή τους από τον δημιουργό και κυρίως η χωρική τους αντιμετώπιση ενθαρρύνουν τον θεατή να διερωτηθεί για ό,τι βλέπει. Χωρίς να τον καθοδηγεί σε συγκεκριμένη στάση ή βίαιη ακύρωση εδραιωμένων πεποιθήσεων, τον ωθεί ωστόσο μέσα από την κίνηση του σώματος και την άσκηση του κριτικού βλέμματος να βρει τον δικό του προσανατολισμό και να επιχειρήσει προσωπικές συνθέσεις ανάμεσα σε όσα παρουσιάζονται ως «σκληρά» και αδιαπραγμάτευτα στοιχεία της ταυτότητας, όπως η εθνότητα ή η θρησκεία».