άλλες τόσες διαφορετικές ιστορίες μπορούν να προκύψουν. Δεν έχουν τέλος αυτές οι ιστορίες και είναι με βεβαιότητα όλες εξίσου συναρπαστικές» τονίζει στην «Ε» η χορογράφος Βάσω Γιαννακοπούλου που σήμερα στο πλαίσιο του 9ου Μύλου Παραστατικών Τεχνών θα παρουσιάσει την παράσταση «Flutter» (9 μ.μ., Θέατρο Κώστας Τσιάνος, είσοδος 2 ευρώ). Η χορογράφος στη συνέντευξή της σήμερα μιλάει για το πώς ξεκίνησε η ιδέα της παράστασης, αλλά και για τον τίτλο της, τον «χορό που ξεπηδάει ως κομμάτι αυτής της αφήγησης χωρίς να είναι το μοναδικό συστατικό ή ζητούμενο, εμπεριέχοντας γερή δόση χιούμορ», αλλά και την επιλογή της να επιλέξει ως μόνιμο τόπο κατοικίας της τη Σύρο.
• Μια γυναίκα χορογράφος χορογραφεί ένα ανδρικό σόλο. Πώς ξεκίνησε αλήθεια η ιδέα του Flutter; Πώς προέκυψε ο τίτλος παράστασης;
- Πάντοτε με απασχολούσε η ανθρώπινη ύπαρξη, ο τρόπος με τον οποίο στεκόμαστε στα πράγματα, ο διάλογος με τον εαυτό. Λιγότερο ή περισσότερο αυτή είναι η θεματική μου σε όλες τις παραστάσεις που έχω κάνει, μόνο το αφηγηματικό πλαίσιο αλλάζει. Μετά το τέλος της προηγούμενης μου παράστασης «Πύθωνος 36», ένας θεατής μου είπε «Α, πρόκειται δηλαδή για μια παράσταση για τη γυναίκα, σωστά;». Για μένα, όμως, δεν ήταν ποτέ συγκεκριμένη η αναφορά. Είχα στο μυαλό μου τον καθένα μας, απλά τύχαινε ο ερμηνευτής να είναι γυναίκα. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα για ένα δεύτερο σόλο, με ίδιο νοηματικό άξονα, αυτήν τη φορά με άνδρα. Κι όπως φαίνεται, αυτό το παιχνίδι θα μπορούσε να συνεχιστεί επ’ άπειρον. Γιατί κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Κι όσες προσωπικές προσεγγίσεις έχουμε, άλλες τόσες διαφορετικές ιστορίες μπορούν να προκύψουν. Δεν έχουν τέλος αυτές οι ιστορίες και είναι με βεβαιότητα όλες εξίσου συναρπαστικές. Ο τίτλος «Flutter» (πετάρισμα, φτερούγισμα) προέκυψε μέσα από τη διαδικασία της δημιουργίας της παράστασης, αλλά δεν θα ήθελα να επεκταθώ, έτσι ώστε ο θεατής να κάνει τους δικούς του συνειρμούς...
• Με ποιες ιδέες θα έρθει σε επαφή ο θεατής της παράστασης;
- Βρισκόμαστε στον προσωπικό χώρο ενός άνδρα, σήμερα, στην Αθήνα. Ή κάπου στον κόσμο. Δεν ενδιαφέρει και πολύ. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε άνδρας, οποιοσδήποτε άνθρωπος, ο καθένας μας. Στον προσωπικό του χώρο. Κι εκεί, στο μοναδικό ίσως μέρος που μας επιτρέπεται να μην παίξουμε κάποιο ρόλο, εστιάζουμε στον χρόνο που όλοι μας έχουμε με τον εαυτό, κάποια ώρα της ημέρας. Στιγμές χαράς, στιγμές ονείρου ή εφιάλτη, στον ύπνο ή στον ξύπνιο. Ο δικός μας ήρωας εκμεταλλεύεται πλήρως την παραπάνω συνθήκη, νιώθοντας την ελευθερία να τσαλακωθεί. Στην παράσταση γίνεται μία διερεύνηση υπαρξιακού τύπου, αφηγηματική, όπου ο χορός ξεπηδάει ως κομμάτι αυτής της αφήγησης χωρίς να είναι το μοναδικό συστατικό ή ζητούμενο, εμπεριέχοντας γερή δόση χιούμορ. Πέραν του χιούμορ και της αμεσότητας χαρακτηρίζεται και από μια βαθιά μοναξιά, έναν διαρκή εγκλεισμό και μια τεράστια ανάγκη διαφυγής του ήρωα.
• Στο βιογραφικό σου βλέπουμε μια εξαιρετική πορεία με συμμετοχές σε μεγάλες διοργανώσεις, όπως στη χορογραφική ομάδα των τελετών έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004 και τελετής έναρξης των Ευρωπαϊκών Αγώνων στο Μπακού το 2015, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση και σκηνοθεσία του Δ. Παπαϊωάννου. Πώς είναι μετά από τέτοιου είδους εμπειρίες να ζεις και να εργάζεσαι στη Σύρο; Έχει θέση ο καλλιτέχνης στην ελληνική επαρχία;
- Το ότι επέλεξα να ζω μόνιμα στη Σύρο έχει θετικά και αρνητικά. Από τη μία πλευρά η απόσταση με βοήθησε να δω λίγο πιο καθαρά με ποιον τρόπο θέλω να συνεχίσω να εμπλέκομαι με το χορευτικό γίγνεσθαι σήμερα, κι από την άλλη βρίσκομαι κατά καιρούς αντιμέτωπη με το συναίσθημα ότι, αδυνατώντας να παρακολουθώ στενά ό,τι συμβαίνει (κυρίως) στην Αθήνα, χάνω πράγματα και απομακρύνομαι από αυτά. Όμως στην τελική νομίζω ότι η καθαρότητα πνεύματος λόγω απόστασης με έφερε πιο κοντά σε μένα, χώρια που η ποιότητα ζωής στη Σύρο δεν συγκρίνεται σε τίποτα με αυτήν της Αθήνας. Παρόλα αυτά η επαγγελματική μου δραστηριότητα και η επαφή μου με την Αθήνα δεν έχει σταματήσει, καθώς οι διδασκαλίες και χορευτικές μου παραγωγές πραγματοποιούνται κυρίως εκεί. Φυσικά, στη Σύρο δεν είναι αμελητέο το ενδιαφέρον και η δίψα των κατοίκων για καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και δραστηριότητες. Το γεγονός αυτό μου έχει δώσει τη δυνατότητα δραστηριοποίησης και εκεί.«ΜΙΚΡΟ ΠΑΝ» ΧΘΕΣ
Οι Λαρισαίοι απόλαυσαν χθες βράδυ, σε ένα κατάμεστο Β’ Αρχαίο Θέατρο, 30 νέους περφόρμερ του ΣΜουΘ σε ένα πολύπλευρο έργο γεμάτο ρυθμό, κίνηση, λόγο, εικόνες και μουσική, όπως μας συνηθίζει το ΣΜουΘ στις δικές του πρωτότυπες παραγωγές.
Η παράσταση, σε σκηνοθεσία Δέσποινας Μπουνίτση και Θανάση Σαλιαμπούχου, χορογραφίες των Αθηνά Μανώλη και Δέσποινας Μπουνίτση και την υπέροχη μουσική των Φίλιπου Ζούκα και Γιώργου Γάλλου, ταξίδεψε τους θεατές σε μια διαδικασία αναζήτησης των «πάντων» στην πιο μικρή, εφικτή, ελεύθερη εκδοχή τους και χάρισε στιγμές άφθονης συγκίνησης, αλλά και χιούμορ.ΚΑΙ «CODE BEND TIME» ΣΗΜΕΡΑ
Σήμερα στο πρόγραμμα του 9ου Μύλου Παραστατικών Τεχνών (εκτός της παράστασης «Flutter» της Βάσως Γιαννακοπούλου) θα παρουσιαστεί και η συμμετοχική παράσταση διαρκείας «code bend time» της Ευαγγελίας Κολύρα (19:00, Μύλος του Παππά, 2ο όροφος, είσοδος ελεύθερη).
Το «code bend time», συμπαραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, στην οποία η Λαρισαία χορογράφος Ευαγγελία Κολύρα αντιδρά σωματικά στις άπειρες παραλλαγές του τόνου, της χροιάς και του ηχοχρώματος που κουβαλούν τα φωνήματα της γλώσσας όπως εκφέρονται από το κοινό της παράστασης. Οι παραλλαγές στην προφορά μεταφέρονται πίσω στον ομιλητή με τη μορφή κινήσεων τόσο ξεχωριστών όσο και η φωνή στην οποία ανταποκρίνονται. Η παράσταση θα επαναληφθεί μεθαύριο Δευτέρα 19/09.
