*Κύριε Κωστούλη, συστήστε μας το βιβλίο σας...
-Πρόκειται για μια συλλογή 20 μικρών διηγημάτων, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Στίξις. Οι ιστορίες του βιβλίου ψηλαφίζουν, μέσα από φανταστικές ή και πολύ πεζές καταστάσεις, ζητήματα δικαιωμάτων φύλου και ταυτότητας, ανθρωπίνων σχέσεων και ιδεολογικών αναζητήσεων. Για κάποιον λόγο, όταν γράφω για τέτοια βαριά και δύσκολα ζητήματα, μου είναι αναπόφευκτο να τα αγγίζω με μια χιουμοριστική και σκανταλιάρικη διάθεση.
*Πρόκειται για διηγήματα, ποιο είναι το νήμα που τα διαπερνά;
-Τα κείμενα στην πλειονότητά τους είναι σατιρικά, με λίγες εξαιρέσεις. Υπάρχουν κάποιες κοινές ιδέες που συναντούνται σε διάφορα από αυτά τα διηγήματα, όπως ζητήματα πολιτικής και ηθικής φιλοσοφίας, ευρωπαϊκής ιστορίας και σύγχρονων κοινωνικών ζητημάτων. Πέρα από αυτές τις πιο «μεγάλες» ιδέες, υπάρχουν έμμεσες αναφορές στο σύγχρονο pop culture, στα ψάρια και τον καφέ, που άλλοτε στέκονται ως αυτούσιες ιδέες και άλλες φορές ως συμβολισμοί. Η προσέγγιση των θεμάτων, ίσως και ασυναίσθητα, είναι ποτισμένη με τον τρόπο σκέψης και τα βιώματα των σημερινών 30άρηδων. Σε κάποια διηγήματα ο αναγνώστης θα παρατηρήσει επιρροές από κλασική λογοτεχνία και λογοτεχνία του φανταστικού, με μια χιουμοριστική πάντα πινελιά.
*Σπουδάσατε κοινωνιολογία, ασχολείστε με τη γη, πρόσφατα σας είδαμε σε ένα stand up... history και σήμερα παρουσιάζετε το βιβλίο σας. Πόσο εύκολα -ή δύσκολα- συνδυάζονται όλα αυτά;
-Μπορεί αυτές οι ασχολίες να είναι φαινομενικά ετερόκλητες, αλλά διέπονται από μια ευρύτερη αγάπη για τη γνώση, τον άνθρωπο και τη φύση. Φυσικά δεν είναι εύκολο από θέμα χρόνου, ίσως κάποιες φορές χρειάζεται να παραμελώ κάποιο από τα ενδιαφέροντά μου για χάρη της δουλειάς, αλλά δεν θα ήμουν χαρούμενος αν δεν προσπαθούσα να κάνω όλα τα παραπάνω.
*Ποια «ανάγκη» σας οδήγησε στη συγγραφή;
-Διάβαζα λογοτεχνία από πολύ μικρός, το οποίο σίγουρα με έκανε να αγαπήσω το διάβασμα και το γράψιμο. Μια άλλη αγάπη μου ήταν το να παίζω μουσική, από το οποίο αναγκάστηκα να απέχω τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας των συγκυριών και έτσι το γράψιμο ήρθε να αναπληρώσει αυτήν την ανάγκη για δημιουργία και έκφραση. Γενικά μου αρέσει να περνώ χρόνο μόνος μου, σε απόλυτη ηρεμία, το οποίο αποτελεί εύφορο έδαφος για κάποιον που θέλει να γράψει. Γράφω σχεδόν κάθε μέρα και κάποια κείμενα ένιωσα την ανάγκη να τα μοιραστώ. Αφότου τα διάβασαν άνθρωποι που εκτιμώ, αισθάνθηκα τη χαρά της ανατροφοδότησης μέσα από το γέλιο τους, την κατανόηση αυτών που ήθελα να πω και την αίσθηση της κοινότητας με ανθρώπους που έχουν τους ίδιους προβληματισμούς, ασχέτως ηλικίας.