μετά από γενναία μάχη με τον καρκίνο ο Λαρισαίος γλύπτης Στέλιος Παπανικολάου. Γεννημένος το 1945 στη Λάρισα, o Στέλιος Παπανικολάου ήταν ένας αυθεντικός δημιουργός που ξεχώριζε για το πλούσιο έργο του, με δεκάδες συμμετοχές σε ατομικές αλλά και ομαδικές εκθέσεις. Ταγμένος στη γλυπτική, φιλοτέχνησε πολυδιάστατα γλυπτά σμιλεύοντας με τα χέρια του την πέτρα, το μάρμαρο και το ξύλο, δημιουργώντας φιγούρες με έντονη πλαστικότητα και αρμονικές αναλογίες.
Δύο από τα έργα του που κοσμούν τον δημόσιο χώρο της Λάρισας είναι το γλυπτό από γρανίτη «Μάνα και Παιδί» (1990) που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Κούμα και Ρούσβελτ και το γλυπτό από γρανίτη «Γένεσις» (1989) που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Ρούσβελτ και Παπασταύρου.
Ήταν απόφοιτος της ΑΣΚΤ, ενώ τα τελευταία χρόνια είχε εγκατασταθεί στο Συκούριο όπου συνέχιζε να εμπνέεται και να δημιουργεί σε βαθιά επαφή με τη φύση, αλλά και να εκθέτει τα γλυπτά του σε υπαίθρια έκθεση στην αυλή της κατοικίας του. Ήταν παντρεμένος και είχε τρία παιδιά. Η κηδεία του τελέστηκε χθες στον Ι. Ν. Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στο Συκούριο.
ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Με αφορμή τον θάνατο του Λαρισαίου γλύπτη, τα στελέχη, τα μέλη και οι φίλοι της «ΛΑΡΙΣΑΙΩΝ ΚΟΙΝΟΝ» σε ανακοίνωσή τους εκφράζουν τα θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του Στέλιου Παπανικολάου. Όπως σημειώνουν «Ο Στέλιος Παπανικολάου ήταν ένας σοφός άνθρωπος, ένας συνειδητοποιημένος, ολοκληρωμένος Πολίτης. Δεν ήταν μόνο ένας καταξιωμένος Γλύπτης, τα έργα του οποίου κοσμούν την πόλη μας, ήταν ένας ακούραστος ερευνητής της ανθρώπινης ύπαρξης και διανόησης. Συγγραφέας, ποιητής, δάσκαλος πολεμικών τεχνών, βαθύς γνώστης της Ιαπωνικής Κουλτούρας, Ιστορικός ερευνητής, φανατικός εχθρός των φανατικών κάθε είδους. Είχαμε την τύχη να τον έχουμε μαζί μας στα πρώτα μας βήματα ως παράταξη, όταν μαγεμένοι τον ακούγαμε να εξηγεί τους λόγους για τους οποίους θα αποτύχουμε και γιατί παρότι γνωρίζουμε το αδύνατο του πράγματος, οφείλουμε να ριχτούμε με όλες μας τις δυνάμεις στο κυνήγι του ακατόρθωτου. «Δεν υπάρχει τίποτα μεγάλο που να μη ξεκίνησε ως αδύνατο» μας είχε πει σε κείνη την πρώτη μας συγκέντρωση. «Να θυμάστε, ότι το κυνήγι του ονείρου δεν είναι ουτοπία, είναι υποχρέωση». Γι’ αυτόν τον Έλληνα στην ψυχή και στο σώμα, μπορούν να γραφούν πάρα πολλά. Η ηρωική του μάχη με τον καρκίνο, η ηρεμία με την οποία τον αντιμετώπισε, η απομόνωση των τελευταίων δύσκολων χρόνων, μπορούν να εκφραστούν μόνο μέσα από τις δύο λέξεις που έγραφε στη σελίδα του στο Facebook όποτε τελείωνε κάποιο έργο του: «Σιωπή Τώρα.»».
