*Κυρία Νίνου, πώς είναι η μέχρι στιγμής εμπειρία σας από τη συνεργασία σας με το Θεσσαλικό Θέατρο;
Νιώθω πολύ μεγάλη χαρά που σε μία τόσο δύσκολη στιγμή για το θέατρο, όπως και για τις ζωές όλων μας, βρέθηκα στο Θεσσαλικό Θέατρο και μου δόθηκε η ευκαιρία όχι μόνο να δουλέψω σε ένα σπουδαίο έργο, αλλά και να συναντήσω υπέροχους ανθρώπους. Το Θεσσαλικό είναι οπωσδήποτε από μόνο του ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία του θεάτρου στη χώρα μας και είναι τιμή μου να βρίσκομαι στους χώρους του, όμως για μένα πάντα το σημαντικό είναι οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που πέρασαν πριν από εμάς, που έβαλαν τα θεμέλια και που εργάστηκαν με πάθος για να υπάρξει το Θεσσαλικό, αλλά και οι άνθρωποί του τώρα. Από τις πρώτες κιόλας μέρες είχα την αίσθηση πως μπήκα σε μία οικογένεια, διότι όλοι όσοι εργάζονται σε αυτό το θέατρο λειτουργούν με μία συγκινητική τρυφερότητα και έγνοια για τη δουλειά μας, για το έργο, για την παράσταση, πράγμα σπάνιο και για εμένα ανεκτίμητο. Και φυσικά, θεωρώ πως παίζει καθοριστικό ρόλο η παρουσία της Κυριακής Σπανού στη θέση της καλλιτεχνικής διευθύντριας του θεάτρου και σκηνοθέτη της παράστασης, διότι με την ευγένεια και την αφοσίωσή της, μας έβαλε όλους κάτω από μία ομπρέλα και καταφέραμε να μοιραστούμε το όραμά της και να βάλουμε τα δυνατά μας για το καλύτερο αποτέλεσμα.
ΑΠΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΑΔΙ
*Αν μη τι άλλο άκρως απαιτητικός ο «διπλός» ρόλος σας, πόσο δύσκολο να υποδύεστε έναν «διχασμένο» χαρακτήρα, αυτή η εναλλαγή από το «καλό» στο «κακό» και τούμπαλιν...
-Είναι αλήθεια ένας απαιτητικός ρόλος λόγω έκτασης και γραφής, όμως δεν θα έλεγα πως η δυσκολία του είναι στην κατανόηση του «διχασμένου». Πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι από φως αλλά και από σκοτάδι. Είναι μέσα μας. Τα γνωρίζουμε και τα δύο. Το σημαντικό νομίζω είναι το ποιο από τα δύο επιλέγουμε. Και στη ζωή μου εκτιμώ τους ανθρώπους εκείνους που παλεύουν με τα σκοτάδια τους και επιλέγουν συνειδητά το φως, το θετικό, το ωραίο. Η Σεν Τε λοιπόν, είναι και αυτή μία περίπτωση όπως όλοι μας, που παλεύει με τον εαυτό της, με τη συνείδησή της, και τη στιγμή που τα χάνει όλα αποφασίζει να εμφανίσει τον «ξάδελφο», τον Σουί Τα. Εκείνος θα προσπαθήσει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, να διαχειριστεί με κάποιον κυνισμό τους ανθρώπους γύρω και τις καταστάσεις, για να σώσει τη Σεν Τε. Δεν είναι το καλό και το κακό, ούτε το δίκαιο και το άδικο. Είναι μία καταγραφή της πραγματικότητας που ζούμε, ίσως με τρόπο που τη διογκώνει. Μία εξερεύνηση αυτού που συμβαίνει μέσα σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, μία αναζήτηση του εαυτού.
*O Μπρεχτ μέσω της Σεν Τε αναρωτιέται «πώς μπορείς να είσαι καλός όταν όλα γύρω σου είναι τόσο ακριβά»; Εχετε απάντηση στην ερώτηση αυτή;
-Απάντηση... Δύσκολο... Κι εδώ όμως μπορούμε να έχουμε και δεύτερη ανάγνωση. Υπάρχει βέβαια η κριτική απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά η ακρίβεια δεν είναι μόνο η υλική. Είναι ακριβό το τίμημα που πληρώνουμε κάθε φορά όταν επιλέγουμε το πώς θα ζούμε. Οι ηθικές αρχές, η συμπεριφορά, οι ιδέες μας, το ερώτημα «ζω για εμένα ή για τους άλλους». Όλα αυτά είναι επιλογές που μας κοστίζουν, όμως πολλές φορές πληρώνουμε με χαρά το τίμημα αυτό.
ΤΟ ΖΩ ΩΣ ΧΑΡΑ
*Με ποιες σκέψεις θα θέλατε να φεύγουν οι θεατές από την παράσταση;
-Ε αυτό είναι τόσο προσωπικό... Το ποιες χορδές θα αγγίξει κάθε παράσταση εξαρτάται πολύ από τη φάση που βρίσκεται ο κάθε θεατής. Τι θέματα τον απασχολούν, πώς επεξεργάζεται τον εαυτό του και τη ζωή του τη δεδομένη στιγμή. Για εμένα υπάρχει ένα κεντρικό ερώτημα, που βρίσκεται στον πυρήνα της δικής μου αναζήτησης και για αυτό με συγκινεί βαθιά, το τι σημαίνει τελικά να κρίνεις τον άνθρωπο;
*Ποιος πιστεύετε ότι πρέπει να είναι ο ρόλος του θεάτρου σήμερα; Υπάρχει κάτι το οποίο δεν έχουμε καταφέρει ως καλλιτέχνες και κοινό και θα έπρεπε να εστιάσουμε σε αυτό;
-Το θέατρο το ζω ως χαρά. Ως δυνατότητα επικοινωνίας, ανταλλαγής σκέψεων, δημιουργίας συναισθημάτων. Είναι μάλλον η μόνη δυνατότητα που έχουμε για να ζήσουμε πολλές ζωές, να επεξεργαστούμε βιώματα που δεν μας ανήκουν ακριβώς, και τελικά να κατανοήσουμε λίγο βαθύτερα ποιοι είμαστε και ποιος είναι ο δίπλα μας. Η ευχή που κάνω είναι να μην αντιμετωπίζεται το θέατρο ως κάτι μακρινό και ξένο από τη ζωή μας. Δεν θα μου άρεσε ένας κόσμος όπου το θέατρο θα ανήκε σε μια κάποια ελίτ.
ΞΥΠΝΑΩ ΚΑΙ ΒΛΕΠΩ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ
*Σε 10 χρόνια πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας;
-Χμμ... Δύσκολο... Μπορώ να απαντήσω στο πώς εύχομαι να είναι η ζωή μου. Εύχομαι λοιπόν, να έχω γύρω μου τους ανθρώπους που αγαπώ, υγιείς και δραστήριους, να είμαι ήρεμη και να μπορώ να κοιτάζω πίσω λέγοντας «είμαι εντάξει, δεν έχω αδικήσει κανέναν».
*Πώς σας φαίνεται η Λάρισα; Τι σας εξέπληξε θετικά και τι αρνητικά;
-Την έχω αγαπήσει ήδη! Έχει όλες τις ευκολίες που σου προσφέρει η ζωή σε μία πόλη και ταυτόχρονα σε βάζει σε μια ηρεμία που την απολαμβάνω πολύ. Φαντάζομαι πως για να βρει κάποιος αρνητικά θα πρέπει να ζει σε έναν τόπο για μεγάλο διάστημα. Εγώ είμαι σε μία διάθεση απόλαυσης του διαφορετικού τρόπου ζωής, των διαφορετικών εικόνων. Μα ξυπνάω και βλέπω τον Ολυμπο!
