Ο Λάκης Καραλής, ένας γνήσιος λαϊκός δημιουργός, χαρισματικός και ισχυρά επιδραστικός στο κοινό του, άσκησε ήσυχος και απερίσπαστος την τέχνη του χωρίς να τον νοιάζει να βγει στο προσκήνιο, και γι’ αυτό ο συγγραφέας επιχειρεί να αναδείξει τον βίο και την πολιτεία του. «Το βιβλίο αυτό είναι ένα πείραμα βιογραφίας και εργογραφίας μέσα από προφορικές αφηγήσεις συγγενών, συντρόφων, φίλων και συνεργατών του καθώς και μέσα από δημοσιεύματα και γραπτά ντοκουμέντα» θα πει στην «Ε» ο Χαρίλαος Τρουβάς μιλώντας για το «Ο Λάκης έλειπε».
«Τον Λάκη Καραλή τον γνώρισα δύο χρόνια πριν πεθάνει» θα σημειώσει ο κ. Τρουβάς, για να συνεχίσει «Ηταν ένας πολύ γοητευτικός άνθρωπος, αφιερώθηκε στο θέατρο και τη μουσική. Εφήμερες τέχνες, η αλήθεια είναι, και το να βιογραφήσεις και να εργογραφήσεις έναν άνθρωπο που ασχολήθηκε μ’ αυτές τις τέχνες έχει μία δυσκολία. Όμως από την πολυτάραχη ζωή του περνάνε ένα σωρό προσωπικότητες. Μεγάλοι σταθμοί στην τέχνη του, η συμμετοχή του στα Τραγούδια του Αγώνα του Μίκη Θεοδωράκη, η ηχογράφηση του ιστορικού Supermarket στο Λονδίνο, η Θεατρική Λέσχη Βόλου, όπου και η βυζαντινή Αντιγόνη, το Εργαστήρι στο Λαύριο και το Θέατρο «Βαφείο» στον Βοτανικό». Γιατί τον Λάκη Καραλή, θα τον ρωτήσουμε, για να μας πει ότι «Ολα ξεκίνησαν από μια «μαγική» στιγμή που κάποιος συναντά τον μελλοντικό του βιογράφο. Στην πρώτη μας συνάντηση, που εγώ τον γνώρισα ως εκμισθωτή θεάτρου στο οποίο ήθελα να παρουσιάσω ένα έργο μου, μέσα σε δύο ώρες μου αφηγήθηκε σχεδόν όλη του τη ζωή. Τα κοινά σημεία επαφής με τον Λάκη Καραλή ήταν πολλά, η μουσική, το θέατρο, και φυσικά η Θεσσαλία». Τι σημαίνει για τον Λάκη Καραλή αλλά και για σας η Θεσσαλία; «Κατ’ αρχάς είναι η κοινή καταγωγή και των δύο. Εγώ πλέον μένω στην Αθήνα, έχω φύγει από τον Βλοχό Καρδίτσας, ο Καραλής έφυγε από τον Βόλο, ξαναγύρισε, και για μένα μια από τις πιο σημαντικές περιόδους της ζωής του ήταν ο Βόλος και το Λαύριο. Ιδίως στον Βόλο, η Θεατρική Λέσχη Βόλου που δημιούργησε ο σκηνοθέτης Σπύρος Βραχωρίτης και που συνεργάστηκε στενά με τον Λάκη Καραλή -ιδίως στη θρυλική Αντιγόνη-, σύμφωνα με τον κριτικό θεάτρου Μηνά Χριστίδη, ήταν το αληθινό Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας. Η δουλειά που έκανε η Λέσχη, το επίπεδο της δουλειάς, ο πειραματισμός, δεν γίνονταν ούτε καν στην Αθήνα. Η Θεατρική Λέσχη Βόλου είναι ακόμη αχαρτογράφητα ύδατα, έψαξα να βρω στοιχεία αλλά δεν υπάρχουν πολλά ακόμη. Είναι μια πάρα πολύ φωτεινή περίοδος για τον Βόλο και για τη Θεσσαλία γενικότερα, η οποία όμως σκοτείνιασε από μια αυτοκτονία, του ηθοποιού Νίκου Σκυλοδήμου». «Πέρα από την όποια αξία μπορεί να έχει το βιβλίο ως βιογραφία ενός προσώπου που ίσως κάποιος το ήξερε ή δεν το ήξερε, ειδικά για έναν Θεσσαλό αναγνώστη -και για έναν θεατρόφιλο γενικότερα- έχει αξία γιατί υπάρχουν στοιχεία για τη δράση της Θεατρικής Λέσχης Βόλου» θα σημειώσει απαντώντας στην ερώτηση γιατί να αναζητήσει κανείς το βιβλίο, για να συνεχίσει λέγοντας ότι «Στο βιβλίο υπάρχουν μαρτυρίες ανθρώπων που συνεργάστηκαν με τον Σπύρο Βραχωρίτη και τον Λάκη Καραλή, αλλά με δημοσιεύματα της εποχής, με κριτικές καλές αλλά και κακές. Το βιβλίο δεν είναι μια αγιογραφία, δεν υπάρχει μονόπλευρη αντιμετώπιση του ανθρώπου ή της εποχής και των έργων που έκανε, αλλά είναι ένα πολυπρισματικό βλέμμα σε καταστάσεις και ανθρώπους μιας ολόκληρης εποχής».
Θανάσης Αραμπατζής
