Ενας αγνώριστος Τζόνι Ντεπ...

ΣΙΚΕΛΙΚΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΚΑΙ ΓΚΑΓΚΑΡΙΝ ΣΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΡΩΤΗΣ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΠΟΥ ΞΕΧΩΡΙΖΟΥΝ

Το φωτογραφικό στιγμιότυπο από το κοινωνικό δράμα «Minamata»

Εννέα ταινίες έχουν πρεμιέρα αυτήν την εβδομάδα, ενώ συνεχίζουν να τραβούν κόσμο η τελευταία περιπέτεια του Τζέιμς Μποντ και τα δύο επικά μπλογκμπάστερ της προηγούμενης εβδομάδας. Ξεχωρίζουν το κοινωνικό δράμα

«Minamata», με τον αγνώριστο Τζόνι Ντεπ, το σικελικό νοσταλγικό δράμα «Μόνη με τα Όνειρά της» και το «Γκαγκάριν» από τη Γαλλία.
* «Minamata»: Κοινωνικό δράμα, βρετανικής παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Άντριου Λέβιτας, με τους Τζονι Ντεπ, Χιρογιούκι Σανάντα, Μινάμι, Μπιλ Νάι, Τζουν Κουνιμούρα κ.ά. Οι φωτορεπόρτερ και ειδικά αυτοί που έχουν το «χάρισμα», το ξεχωριστό ταλέντο, το ένστικτο του θέματος, έχουν προσφέρει πολύ περισσότερα από όλους στον χώρο του Τύπου, την καταγραφή της ιστορίας, της αποκάλυψης, της αφύπνισης - ίσως γιατί κατά κύριο λόγο μπορούν να αποφεύγουν τις κακές συναναστροφές, να αυτολογοκρίνονται αυτού του θαύματος που ακούει στο περίφημο «κλικ» της μηχανής. Ο σκηνοθέτης Άντριου Λέβιτας, ένας πολυσχιδής εικαστικός, καταλαβαίνει αυτό το «θαύμα» και παρά τις όποιες σκηνοθετικές του αδυναμίες, καταφέρνει να περάσει τη δύναμη της φωτογραφίας, την αξία ενός μαχητικού φωτορεπόρτερ, που θα πάει κόντρα και στο συμφέρον του, για αυτό μαγικό «κλικ», την αποτύπωση της αλήθειας του. Και στην προκείμενη περίπτωση είναι ο Αμερικάνος φωτορεπόρτερ Γιουτζίν Σμιθ (1918-1978), που είχε διακριθεί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και για τη δουλειά του στο ιστορικό περιοδικό Life.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο διάσημος φωτογράφος Γιουτζίν Σμιθ έχει αποτραβηχτεί από την ενεργό δράση και την κοινωνία, αφού έχουν πλέον περάσει τα χρόνια από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον οποίο είχε αποτυπώσει στις φωτογραφίες του και τις μάχες του Ειρηνικού. Μέχρι τη στιγμή που ένας φίλος του, του προτείνει να φωτογραφίσει για λογαριασμό του περιοδικού Life τις επιπτώσεις στους κατοίκους της σταθερής δηλητηρίασης των νερών από τα απόβλητα ενός χημικού εργοστασίου στη Μιναμάτα της Ιαπωνίας. Ο Γιουτζίν Σμιθ έζησε δύο χρόνια στη Μιναμάτα και οι φωτογραφίες που τράβηξε εκεί έφεραν την προσοχή της παγκόσμιας κοινότητας στην κατάσταση της πόλης και τις τραγικές επιπτώσεις της «ασθένειας της Μιναμάτα», του νευρολογικού συνδρόμου που οφείλεται στα τοξικά απόβλητα του εργοστασίου.
* «Μόνη με τα Όνειρά της» («Alone with Her Dreams»): Δραματική ταινία, ιταλικής παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Πάολο Λικάτα, με τις Τάνια Μπαμπάτσι, Κάτια Γκρέκο, Μάρτα Καστίλια κ.ά. Ένα ακόμα μικρό δείγμα ανάκαμψης του ιταλικού σινεμά από τον Σικελό σκηνοθέτη Πάολο Λικάτα, που εδώ κάνει το ντεμπούτο του. Ο Λικάτα μάς μεταφέρει στο 1960 και σε ένα ψαροχώρι της Σικελίας όπου ζει η 11χρονη Λουτσία, η οποία μένει μόνη με τη γιαγιά της, καθώς οι γονείς της μεταναστεύουν στη Γαλλία για να δουλέψουν. Υπό την καθοδήγηση της αυστηρής γιαγιάς της, η Λουτσία θα περάσει από την παιδική αθωότητα στην πρόωρη ενηλικίωση, γνωρίζοντας τη σεξουαλική κακοποίηση.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Τέλη της δεκαετίας του 1960 και η 11χρονη Λουτσία μένει πίσω με τη γιαγιά της, Μαρία, ενώ οι γονείς της μεταναστεύουν στη Γαλλία για να βρουν δουλειά. Η Λουτσία προσπαθεί να βρει τον ρόλο της ανάμεσα στους κατοίκους του παραδοσιακού όσο και ειδυλλιακού χωριού στη Σικελία, υπό την άγρυπνη καθοδήγηση της αυστηρής γιαγιάς της. Καθώς η Λουτσία οδηγείται στο να αποχαιρετίσει την ανήλικη ζωή, η παιδική της αθωότητα χάνεται υπό το βάρος ενός αποτρόπαιου οικογενειακού μυστικού, για το οποίο η νεαρή κοπέλα θα πληρώσει βαρύ τίμημα.
* «Κβο Βάντις, Άιντα;» («Quo Vadis, Aida?»): Δραματική ταινία, βοσνιακής και πολυεθνικής παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Τζασμίλα Ζμπάνιτς, με τους Γιάσνα Ντούρισιτς, Μαντίτα, Ντίνο Μπαζροβιτς, Μπόρις Ισάκοβιτς κ.ά. Η ταινία περιγράφει τη φρίκη του εμφυλίου, χωρίς να υπάρχει ούτε ένα πλάνο από τις εκτελέσεις, έχει ενδιαφέρον, με την ντοκιμαντερίστικη προσέγγισή της, αλλά κυρίως για τις απελπισμένες προσπάθειες της Άιντα να σώσει τους δυο γιους της και τον άνδρα της, αλλά και το ηθικό δίλημμα να διαλέξει ανάμεσα στην οικογένειά της και στους συμπατριώτες της. Άλλωστε δεν είναι καθόλου τυχαίος ο τίτλος που παραπέμπει στο περίφημο δίλημμα του Απόστολου Πέτρου όταν εγκατέλειπε τη Ρώμη κατά τη διάρκεια των χριστιανικών διωγμών. Η ταινία της Ζμπάνιτς κουβαλά πολλές διακρίσεις (υποψήφια για Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας, BAFTA Σκηνοθεσίας και Ξενόγλωσσης Ταινίας και πλήθος βραβείων σε διεθνή φεστιβάλ), αλλά το πιθανότερο με όχι και τόσο κινηματογραφικά κριτήρια, αλλά πολιτικές σκοπιμότητες.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, η ταινία διαδραματίζεται το καλοκαίρι του 1995, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Σρεμπρένιτσα, στη Βοσνία από τον στρατό της Σερβίας. Η Άιντα εργάζεται ως διερμηνέας για τις δυνάμεις των Ηνωμένων Εθνών που βρίσκονται στην περιοχή για τη διατήρηση της ειρήνης. Καθώς ο κλοιός πολιορκίας της πόλης σφίγγει, η Άιντα θα πρέπει να πάρει αποφάσεις ζωής και θανάτου για τον εαυτό της και την οικογένειά της.
* «Γκαγκάριν» («Gagarine»): Δραματική ταινία, γαλλικής παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Φανί Λιατάρ και Ζερεμί Τρουλ, με τους Αλσένι Μπαθιλί, Λίνα Κούντρι, Τζαμίλ ΜακΚρέιβεν, Ντενί Λαβάντ κ.ά. Ελπιδοφόρο ντεμπούτο, από τα πιο αξιοσημείωτα των τελευταίων ετών, στο επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Καννών, των Φανί Λιατάρ και Ζερεμί Τρουί, που δίνουν τα διαπιστευτήριά τους με ένα δράμα το οποίο μπορεί να ενταχθεί στο σύγχρονο κοινωνικό σινεμά. Κι αυτό διότι με μία φρέσκια μελαγχολική νεανική ματιά, τα δύο νέα αυτά παιδιά, συνδυάζουν τη μυθοπλασία με τον ρεαλισμό και τη σκληρή πραγματικότητα, φουτουριστικά στοιχεία με τις μνήμες και βασισμένοι σε αληθινά γεγονότα, να μιλήσουν για την ιστορία ενός κτιρίου, τα όνειρα ενός αγοριού, τις συνθήκες των υποβαθμισμένων παρισινών προαστίων.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο νεαρός Γιούρι είναι αποφασισμένος να κάνει τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να αποτρέψει την κατεδάφιση του σπιτιού του, που βρίσκεται μέσα σε ένα συγκρότημα εργατικών κατοικιών που έχει το όνομα του διάσημου Σοβιετικού κοσμοναύτη Γιούρι Γκαγκάριν.
* «Δεν Υπάρχει Κακό» («There Is No Evil»): Κοινωνικό δράμα, ιρανικής, γερμανικής παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Μοχάμαντ Ρασούλοφ, με τους Εσάν Μιροσεινί, Σαγκαχιέγκ Σουριάν, Καβέ Αχανγκάρ Αλιρεζά Ζαρεπαράστ κ.ά. Πρόκειται για ένα σπονδυλωτό φιλμ, δυόμισι ωρών, που οι ήρωες των τεσσάρων ιστοριών του, συναντούνται στο ζήτημα διατήρησης της θανατικής ποινής στη χώρα του. Τέσσερις ιστορίες, χωρισμένες σε κεφάλαια και όπως συνήθως, δημιουργώντας την αίσθηση της άνισης ταινίας, που χάνει αφηγηματικά, αλλά διατηρεί το ενδιαφέρον και τη γοητεία της σε μεγάλο βαθμό, αλλά κυρίως κρατά τη λάμψη μίας ανυπότακτης συνείδησης.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Το 24ωρο ενός μεσήλικα άντρα με την οικογένειά του μέχρι να ξαναπιάσει δουλειά. Η κρίσιμη νύχτα ενός αποφασισμένου στρατιώτη. Η τριήμερη άδεια ενός άλλου για να επισκεφθεί την αρραβωνιαστικιά του που έχει γενέθλια. Η εβδομάδα ενός αγρότη/ γιατρού της επαρχίας, όταν τον επισκέπτεται η ανιψιά του από τη Γερμανία. Τέσσερις άντρες, τέσσερις ιστορίες, συνθέτουν την εικόνα της άκαμπτης πολιτικής πραγματικότητας του σύγχρονου Ιράν και κάνουν ένα καυστικό σχόλιο για το σύστημα.
* «Venom 2» («Venom: Let there be Carnage»): Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, αμερικάνικης παραγωγής του 2021, σε σκηνοθεσία Άντι Σέρκις, με τους Τομ Χάρντι, Μισέλ Γουίλιαμς, Ναόμι Χάρις, Γούντι Χάρελσον κ.ά. Ακόμα πιο απογοητευτικό από το πρώτο, αυτό το σίκουελ της Marvel, εκτός από αχρείαστο μοιάζει και ως μία ακόμα υποχρέωση που πρέπει να βγει προς την επένδυση του σχεδίου Venom, για την ακρίβεια ενός αντιήρωα που κατοικεί στη σκοτεινή πλευρά της πληθώρας των υπερηρώων της εταιρείας.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο Έντι Μπροκ αποπειράται να ξαναγεννήσει την καριέρα του με το να πάρει συνέντευξη από τον κατά συρροήν δολοφόνο Κλέτους Κάσαντι, ο οποίος γίνεται ξενιστής για τον Κάρναζ και καταφέρνει να το σκάσει από τη φυλακή.