Κύριε Τσουβέλα, πώς είναι η μέρα σας, πώς τα προλαβαίνετε όλα, τον ρωτάμε για να μας πει «Η μέρα μου ξεκινά πολύ πιο νωρίς από τον κανονικό κόσμο.
Εδώ και 7-8 συναπτά έτη ξυπνάω έξι το πρωί, Δευτέρα με Παρασκευή, για να ετοιμαστώ και να πάω στο ραδιόφωνο γιατί η εκπομπή στον Σπορ Fm ξεκινάει στις 8 και πρέπει να είμαι με καλή διάθεση.
Η μέρα μου ξεκινάει με δουλειά και συνεχίζεται με δουλειά είτε είναι γυρίσματα, είτε είναι διαφημίσεις, είτε βιντεάκια για το διαδίκτυο. Γενικά από το πρωί μέχρι το βράδυ τρέχω».
ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ
Τηλεόραση, διαδίκτυο, ράδιο, περιοδείες, κι όλα αυτά με μεγάλη επιτυχία. Θεωρείτε τον εαυτό σας φαινόμενο; «Να σας πω την αλήθεια δεν μ’ αρέσει η λέξη φαινόμενο. Μπορώ να πω ότι δουλεύω αρκετά, αλλά το φαινόμενο δεν θα το έλεγα ποτέ εγώ για μένα. Απλά έχω καταφέρει να κάνω κατανομή χρόνου σε όλα...», για να τον διακόψουμε λέγοντάς του ότι δεν φτάνει μόνο η σωστή κατανομή χρόνου για να τα καταφέρει όλα αυτά, χρειάζεται και το ταλέντο... «Ισως...» θα απαντήσει για να συνεχίσει «Αυτό το αφήνω να το πει ο κόσμος. Εχω κάνει μια κατανομή χρόνου για να μπορώ να είμαι συνεπής τουλάχιστον σε ό,τι κάνω. Να μην το κάνω διεκπεραιωτικά. Νομίζω ότι πάμε καλά, ότι είμαστε σε καλό δρόμο».
ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ
Εχετε ασχοληθεί με πολλά πράγματα, αλλά αυτό που κρατάω είναι ότι έχετε τραγουδήσει και σε πανηγύρια, «(γέλια) Αυτό έγινε πολλά χρόνια πίσω... Δεν μπορώ να εξηγήσω επαρκώς το γιατί το έκανα, ίσως ένα μικρό ψώνιο, αλήθεια δεν ξέρω πώς ήταν η αρχή. Αν και τώρα και πριν την παράσταση τραγουδάω, και στο μπάνιο τραγουδάω. Θα ήταν ωραίο να τραγουδάω σε δημόσιες υπηρεσίες χωρίς λόγο, ή σε εστιατόρια να αρχίσω να κάνω αμανέδες, πολύ ωραία ιδέα μου έδωσες...».
Σας είχε λείψει η επαφή με το κοινό; «Ολα τα παιδιά που ανεβαίνουν σε μια σκηνή και προσπαθούν να δείξουν «υλικό» τρέφονται από το κοινό. Αν δεν δεις διά ζώσης τον κόσμο να γελάει, να χειροκροτάει, δεν παίρνεις κι εσύ πίσω συναισθήματα. Αν και είχα αρκετή δουλειά κάνοντας διαδικτυακά βίντεο, το κοινό μου ήταν ο κάμεραμάν και ο ηχολήπτης, έβλεπα κάποιες αντιδράσεις, αλλά το κομμάτι των παραστάσεων και η επαφή με τον κόσμο, να βλέπεις τον θεατή να πίνει το αναψυκτικό του και να σε περιμένει, να γελάει, να φεύγει χαρούμενος για παράδειγμα... Ολη αυτή η διαδικασία μου έλειψε».
ΛΑΡΙΣΑ-ΑΡΤΑ
Οταν ακούς Λάρισα, τι σου έρχεται στο μυαλό; «Είμαι παιδί που λατρεύει την επαρχία, το έχω δηλώσει άλλωστε πολλές φορές ότι είμαι από την Αρτα, που είναι κι αυτή μια ζεστή πόλη σαν τη Λάρισα. Στο μυαλό μου στην επαρχία έχω αυτούς τους ανθρώπους που είναι λίγο πιο χαλαροί, που πίνουν το καφεδάκι τους, και που ναι μεν έχουν τα προβλήματά τους, αλλά δεν είναι τόσο αγχωμένοι και προβληματισμένοι». Αυτοί οι άνθρωποι που έχουν χίλια δυο προβλήματα, αλλά όταν σε δούνε στο καφενείο θα πούνε βάλε μια μπίρα στο παιδί, θα του επισημάνουμε, «Εμένα μ’ αρέσει που σε κάτι χωριά αν σε δούνε με ένα καλό αυτοκίνητο και δεν τους κερνάς αρχίζουν και λένε «έλα, ντάξει, σιγά και τι κάνει! Δεν κερνάει τίποτα, ο χειρότερος άνθρωπος», κι όταν πεις «βάλε 5 μπίρες στα παιδιά», θα πούνε «δεν πέρασε καλύτερο παλικάρι απ’ αυτό, να ξέρεις. Στο λέω». Είναι το αποκαλούμενο διπλό ημίχρονο, άσο τελικό».
Κι όταν ακούς ΑΕΛ τι σκέφτεσαι, τον ρωτάμε για να μας πει ότι «Θυμάμαι και την παλαιότερη ομάδα της Λάρισας και αυτούς που έχουν φύγει από τη ζωή, και το πρωτάθλημα με τον Γκμοχ... Γενικότερα το θέμα ελληνικό ποδόσφαιρο το έχω πάρει λίγο πιο χαλαρά, αφού έχει πολυσύνθετες διαδικασίες και συσχετισμούς που εμείς δεν γνωρίζουμε, συσχετισμοί που δεν βοηθούν και το ίδιο το θέαμα».