ανθρώπους να έχουν χάσει το όριο από τον πολύ εντυπωσιασμό και να καπελώνουν ουσιαστικά αυτό που θέλουν να αφηγηθούν, ή με όχημα ένα έργο να θέλουν να αφηγηθούν κάτι άλλο, αλλά μην φτάσουμε στο άλλο άκρο ότι πρέπει να σερβίρονται όλα στο πιάτο στους θεατές» τονίζει σήμερα σε συνέντευξή του στην «Ε» ο ηθοποιός Μιχάλης Σαράντης. Ο νικητής του βραβείου «Δημήτρη Χορν» το 2015 θα βρεθεί σήμερα στη σκηνή του Κηποθεάτρου Αλκαζάρ (έναρξη στις 9 μ.μ.) ενσαρκώνοντας τον Ορέστη στην τραγωδία του Ευριπίδη στην «Ιφιγένεια εν Ταύροις» μιλάει για το τι τον γοήτευσε στο έργο και τι στον χαρακτήρα που ερμηνεύει, για την αγκαλιά της αναγνώρισης των δύο χαμένων αδερφιών που εν μέσω κορονοϊού αποκτά άλλη σημειολογία, για τον τίτλο του «καλύτερου ηθοποιού της γενιάς του» που τον συνοδεύει, αλλά και για το καλοκαίρι αμηχανίας μετά τις κατηγορίες παρενόχλησης που βαραίνουν συναδέλφους του. Τονίζει δε χαρακτηριστικά ο Μιχάλης Σαράντης ότι «...στέκομαι πλάι στους ανθρώπους που πληγώθηκαν και πληγώνονται από τέτοιες συμπεριφορές και εύχομαι κάποια στιγμή να γυρίσουμε στα αυτονόητα. ...Οποιος παραβαίνει τα όρια πρέπει να τιμωρείται».
• Κύριε Σαράντη, τι σας γοητεύει στο έργο;
- Καταρχάς με γοητεύει το αρχαίο δράμα, στο σύνολό του γιατί θεωρώ ότι μέσα του εμπεριέχεται όλος ο ανθρώπινος πυρήνας. Οι καταστάσεις -που μπορεί να μας φαίνονται τεράστιες μέσα σ’ αυτά τα έργα αφού είναι μεγεθυμένες- αγγίζουν τον πυρήνα όλων των ανθρώπων οι οποίοι δεν παύουν να είναι τα πιο ιδιαίτερα πλάσματα με τις μεγαλύτερες αγωνίες, φόβους και πάθη. Ο πυρήνας όλων των προβληματισμών της ζωής βρίσκεται στο αρχαίο δράμα. Η Ιφιγένεια εν Ταύροις είναι ένα έργο συνάντησης δύο ανθρώπων που είναι αδέρφια, υμνεί την αδερφική αγάπη, υμνεί τη συνάντηση δύο χαμένων αδερφών, καθώς επίσης και την αξία της φιλίας. Και όπως λέει και ο Αλμπιν Λέσκυ «είναι η τελευταία φουρτούνα πριν αρχίσει να επέρχεται η γαλήνη στον πολύπαθο Οίκο των Ατρειδών».
• Και τι στον χαρακτήρα του Ορέστη;
- Ο Ορέστης δεν είναι απλή περίπτωση Ήρωα, με την έννοια του ότι είναι οριακό όλο αυτό που συμβαίνει σ’ αυτό το πλάσμα από τη γέννησή του ακόμη. Ερχεται αντιμέτωπος με τον φόνο του πατέρα του από τη μητέρα του, απομακρύνεται από το σπίτι του και επιστρέφει για να σκοτώσει τη μητέρα του μετά από παρότρυνση της Ηλέκτρας και του Απόλλωνα. Ο Ορέστης ζει μια προσωπική Οδύσσεια. Χωρίς ιδιαίτερη προσωπική βούληση στην αρχή της ζωής του, με τις πράξεις του να είναι μεν υποκινούμενες από θεούς και αδέρφια, αλλά κατ’ ουσία δικές του. Είναι άλλωστε από τα πρώτα σύμβολα της μυθολογίας που αντιμετωπίζουν ψυχικές διαταραχές, αφού οι Ερινύες δεν είναι τίποτα άλλο από τις φοβερές ενοχές που βασανίζουν ένα πλάσμα που κάνει μια πράξη αποτρόπαια.
•Η αγκαλιά στο τέλος της τραγωδίας μεταξύ Ορέστη και Ιφιγένειας, αποκτά σε καιρούς κορονοϊού και μια άλλη σημειολογία;
- Δεν είναι μόνο σημειολογικό με την έννοια ότι η παράσταση ήταν να ανέβει πέρσι, αλλά λόγω covid αναβλήθηκε. Οταν πρωτοσυζητούσαμε να κάνουμε αυτό το έργο με τον Γιώργο Νανούρη και τη Λένα Παπαληγούρα δεν υπήρχαν όλα αυτά που ζούμε τώρα, γίνεται αντιληπτό λοιπόν τι μέγεθος λαμβάνει μια αγκαλιά που πια δεν μπορεί να γίνει.
Πόση σημασία έχει δύο άνθρωποι να ενωθούν, πόση σημασία έχει δύο άνθρωποι να έρθουν σε επαφή τα σώματά τους, μια αγκαλιά που σχεδόν έχει γίνει φόβος. Δεν σου κρύβω ότι εγώ φοβάμαι πολύ, παρόλο που έχω νοσήσει -ευτυχώς ελαφρά-. Εχει έρθει ο φόβος τόσο μπροστά και αυτή η αγκαλιά μόνο ως λύτρωση λειτουργεί εκείνη την ώρα και για μας, και ευελπιστώ και για τους θεατές. Μια αγκαλιά σχεδόν απαγορευμένη στις μέρες μας.
• Το αυτονόητο σε μια παράσταση να «ακούγεται» το κείμενο, έχει γίνει πια ζητούμενο. Η δική σας Ιφιγένεια πώς είναι;
- Δεν επικροτώ τους ανθρώπους που κάνουν τις μοντερνιές του αιώνα, αλλά ας μην πάμε στο άλλο άκρο ότι όλα πρέπει να είναι «νια-νια». Έχω διακρίνει την αγωνία πολλών ανθρώπων να θέλουν να εντυπωσιάσουν, έχω διακρίνει κάποιους ανθρώπους να έχουν χάσει το όριο από τον πολύ εντυπωσιασμό και να καπελώνουν ουσιαστικά αυτό που θέλουν να αφηγηθούν, ή με όχημα ένα έργο να θέλουν να αφηγηθούν κάτι άλλο, αλλά μην φτάσουμε στο άλλο άκρο ότι πρέπει να σερβίρονται στους θεατές όλα στο πιάτο. Η παράστασή μας προτείνει μια πολύ καθαρή ανάγνωση του έργου. Η σκηνοθεσία προκύπτει από το ίδιο το κείμενο, ο σκηνοθέτης λιτά και απλά -όχι απλοϊκά- αφηγήθηκε μία ιστορία. Αυτή η ιστορία δεν είναι σύνθετη, ο κόσμος φυσικά δεν είναι υποχρεωμένος να έχει διαβάσει κάτι πριν την παράσταση, αλλά μερικές φορές οφείλει να έχει μια πιο προσωπική εμπλοκή. Η παράστασή μας είναι απλή, καθαρή, με πολύ ωραίες ερμηνείες, πολύ φροντισμένη, αισθητικά είναι φίνα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και ο κόσμος δεν οφείλει να έχει το μυαλό του εστιασμένο το μυαλό του και την ψυχή του εκείνη την ώρα σ’ αυτό που συμβαίνει.
• Πώς αισθάνεστε που σας συνοδεύει ο τίτλος του «καλύτερου» ηθοποιού της γενιάς σας;
- Αυτοί οι τίτλοι είναι ταμπέλες που είναι φορεμένοι από άλλους ανθρώπους. Ο κάθε άνθρωπος κάνει τη δουλειά του ή θέλει να κάνει τη δουλειά του όσο καλύτερα γίνεται, έτσι κι εγώ προσπαθώ να κάνω τη δική μου όσο καλύτερα μπορώ, δεν γίνεται να κάνω αλλιώς. Μόνο τυχερός και ευλογημένος μπορώ να αισθάνομαι που έχω την πολυτέλεια να κάνω αυτήν τη δουλειά που τόσο αγαπώ.
• Καλοκαίρι «αμηχανίας» μετά τις αποκαλύψεις για συναδέλφους σας;
- Αμήχανα δεν είναι μόνο τα καλοκαίρια, αμήχανα στέκονται όλοι οι άνθρωποι όταν μαθαίνουν πράγματα που ξεπερνούν τα όρια. Προσωπικά στέκομαι πλάι στους ανθρώπους που πληγώθηκαν και πληγώνονται από τέτοιες συμπεριφορές και εύχομαι κάποια στιγμή να γυρίσουμε στα αυτονόητα. Και ας είναι αυτονόητα θα τα λέμε συνέχεια, ότι δηλαδή όταν ένας άνθρωπος δεν θέλει να κάνει κάτι δεν μπορείς να τον αναγκάσεις να το κάνει με το ζόρι. Οποιος παραβαίνει τα όρια πρέπει να τιμωρείται.
