Στην ταινία, τέσσερις καθηγητές λυκείου –έχοντας και παραδείγματα όπως καλλιτεχνών, συγγραφέων και πολιτικών– αποφασίζουν να αρχίσουν να πίνουν κατά τη διάρκεια της μέρας για να δουν τα αποτελέσματα του αλκοόλ στις δραστηριότητές τους. Από αυτούς, ο Μάρτιν μοιάζει ίσως ότι μπορεί και να το χρειάζεται παραπάνω απ’ τους άλλους. Μοιάζει απόμακρος από τις εκφάνσεις της ζωής (του) και αδιάφορος προς αυτές με κλονισμένη αυτοπεποίθηση καθώς ως συνέπεια της συμπεριφοράς του –εκτός από τους τρεις συναδέλφους (και φίλους) του– κανείς δεν του δίνει σημασία ή τον έχει σε υπόληψη στην εργασία του.
Ο μεγάλος Μας Μίκελζεν προσφέρει μία μοναδικά υπέροχη ερμηνεία ως Μάρτιν. Τα παλλόμενα κάδρα του Βίντερμπεργκ εστιάζουν σε πρόσωπα και συνθήκες σφυγμομετρώντας τις (δια)θέσεις τους. Παρακολουθούν τις πτυχές της καθημερινής τους ζωής καθώς εξελίσσονται, ενώ τα πάντα μπορούν να ανατραπούν ανά πάσα στιγμή με κάθε τρόπο.
Με καίρια οξυδέρκεια και λεπτή αίσθηση του χιούμορ -ακόμα και όταν «(κατα)γράφει» σχέσεις σε «δύσκολες» καταστάσεις- ο Βίντερμπεργκ εναλλάσσει τα πλάνα του στη ροή των αποστάσεών τους με «αβίαστη» αμεσότητα κινηματογραφικής διαύγειας. Κάθε οργανισμός έχει διαφορετικές (αντι)δράσεις, όπως και –αντίστοιχα (σε)– επακόλουθα και επιπτώσεις. Ακόμα και ένα φαινομενικά σχεδόν άχρωμο τοπίο προϋποθέτει όλα τα χρώματα στη σύνθεσή του. Κανείς δεν ξέρει τι ζωή μπορεί να ακολουθεί (κρυμμένη πίσω από) τον θάνατο, όπως και σε ποια θάλασσα γεννιόμαστε μεταξύ ουρανού και γης. Το μόνο που μετρά είναι η αγάπη. Το μόνο που υπάρχει είναι η στιγμή. Ο Τόμας Βίντερμπεργκ προσφέρει μία γόνιμη κινηματογραφική έκφραση ζωής.
Μιχάλης Δ. Ταμπούκας
Ηθοποιός
