«Τα Αγάλματα Περιμένουν»

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Η ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΜΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΤΑΘΜΟ ΤΟ ΗΡΩΔΕΙΟ

Ποια η σχέση της σύγχρονης ζωής με την αρχαιότητα; Αλλάζει ο ρυθμός του σύγχρονου ανθρώπου όταν βρίσκεται στα μνημεία και τα αρχαία θέατρα; Τι θα σώζαμε σήμερα σε περίοδο κινδύνου; Και…«Πώς θα θάψουν την Ακρόπολη;».

Μετά την ενθουσιώδη υποδοχή στο 8ο Φεστιβάλ της Προύσας τον Ιούνιο του 2021, η παράσταση «Τα Αγάλματα Περιμένουν» ολοκληρώνει την καλοκαιρινή της περιοδεία το Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού στην Αθήνα. Πριν το Ηρώδειο θα δοθούν παραστάσεις στις 24 και 25 Αυγούστου στη Λάρισα, 28 Αυγούστου στη Θεσσαλονίκη, 30 Αυγούστου στο Φεστιβάλ Φιλίππων. Η προπώληση έχει ήδη ξεκινήσει.
Πρόκειται για ένα τολμηρό, ριψοκίνδυνο και πρωτοπόρο εγχείρημα του Θεσσαλικού Θεάτρου με την υπογραφή του Ανδρέα Φλουράκη και της καλλιτεχνικής διευθύντριας του Θεσσαλικού Θεάτρου Κυριακής Σπανού.
Η παράσταση διαπραγματεύεται τη σχέση της σύγχρονης ζωής με την Ελληνική αρχαιότητα με αφετηρία την έννοια της Απόκρυψης.
Η επιτυχημένη επιχείρηση της Απόκρυψης όλων των αρχαιολογικών θησαυρών των Ελληνικών Μουσείων ξεκίνησε, αμέσως, με την είσοδο της Ελλάδας στον Πόλεμο το 1940 και ολοκληρώθηκε πριν μπουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα. Μέρα και νύχτα, πολίτες και αρχαιολόγοι αποκαθήλωναν τα αγάλματα από τις βάσεις τους, τα περιτύλιγαν προσεκτικά, τα κατέγραφαν και τελικά τα έθαβαν σε τάφρους που άνοιγαν μέσα στα μουσεία και στις αυλές τους. Τα χάλκινα και τα χρυσά αποθηκεύτηκαν στις θυρίδες της Τράπεζας της Ελλάδας. Όταν επισκέφτηκαν οι Γερμανοί το Αρχαιολογικό Μουσείο, τον οδυνηρό Απρίλιο του 1941, περπάτησαν σε άδειες αίθουσες! Μια παράσταση που συνδυάζει το αφηγηματικό στοιχείο από ντοκουμέντα της εποχής της Απόκρυψης του 1940, με τη μυθοπλασία. Εικόνες ενός σύγχρονου κόσμου σε περίοδο αποσύνθεσης και φθοράς. Εικόνες ανθρώπων χαμένων στην άγνοια και την εικονική πραγματικότητα. Οι ήρωες του έργου είναι οι διασκορπισμένοι άνθρωποι, οι μοναχικοί και οι απελπισμένοι -τα «μελλοντικά αγάλματα»- δίπλα στα απομεινάρια του Ελληνικού Πολιτισμού, όπου με τον χρόνο αποκτούν έναν χαρακτήρα ανησυχητικό, μελαγχολικό και απόκοσμα επικίνδυνο.