και το αστείο; Πώς αντιλαμβάνεται τη λειτουργία του μυαλού και την υπόσταση της ψυχής; Ο Φλόριαν Ζέλερ βραβεύτηκε με Όσκαρ (μαζί με τον Κρίστοφερ Χάμπτον) για τη διασκευή του θεατρικού του έργου «Ο Πατέρας», την οποία και σκηνοθέτησε προσφέροντας μία έξοχη κινηματογραφική σπουδή ενός ψυχογραφήματος που δεν αφήνει αμέτοχο κανέναν θεατή, με βασικό άξονα τη σχέση ενός πατέρα που έχει άνοια με την κόρη του. Η κίνηση της εικόνας (με τα ερωτηματικά που εγείρουν οι εναλλαγές της) σε κλειστούς -και μάλιστα αρκετά περιορισμένους- χώρους -αντί να «περιορίζει»- ανοίγει τις προοπτικές της, καθώς ο Ζέλερ κουρδίζει τον ωρολογιακό μηχανισμό της ταινίας με χειρουργική ακρίβεια ανατόμου. Ο Γιώργος Λαμπρινός αφουγκράστηκε καίρια τις διακυμάνσεις των αποχρώσεων στην παλέτα του Ζέλερ ενορχηστρώνοντας ιδανικά τις συγχορδίες αυτής της συμφωνίας για ορχήστρα δωματίου στο νευραλγικά εμπνευσμένο μοντάζ του.
Κορυφαίος σολίστας της ορχήστρας και πυρήνας της ταινίας είναι η φυσική δύναμη της υποκριτικής που ονομάζεται Άντονι Χόπκινς, βραβευμένος και με (το δεύτερό του) Όσκαρ Ερμηνείας Πρώτου Ανδρικού Ρόλου ως ο πατέρας που παλεύει να προσδιορίσει τη θέση του μέσα από τη σχέση του με τον περίγυρό του και την πραγματικότητα. Αφοπλιστικά εξαίσια και η επίσης μεγάλη Ολίβια Κόλμαν ως η κόρη που παραστέκεται στον πατέρα της, ο οποίος ψάχνει διαρκώς ρίζες στη σχέση γονιού και παιδιού μέσα από θραύσματα μνήμης και απορ(ρο)ιών ζωής σε έναν κόσμο που το μόνο που μοιάζει να κάνει σίγουρα είναι το να προχωράει στην αμφιβολία. Εκεί που και το πιο οικείο πρόσωπο ενδέχεται να είναι άγνωστο ή το αντίθετο, καθώς οι άνθρωποι μπορεί να αλλάζουν στις μεταμορφώσεις τους όπως αυτό ενσαρκώνεται εδώ εκπληκτικά από το αρμονικό ερμηνευτικό σύνολο που -μαζί με τον Χόπκινς και την Κόλμαν- συνθέτουν υπέροχα οι Μαρκ Γκάτις, Ολίβια Γουίλιαμς, Ίμοτζεν Πουτς και Ρούφους Σούελ.
Μιχάλης Δ. Ταμπούκας
Ηθοποιός
