«Nomadland» της Κλόι Ζάο

ΣΤΟΝ ΘΕΡΙΝΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ «ΜΠΑΡΜΠΗΣ ΒΟΖΑΛΗΣ»

 Ως γνωστόν, το μοντάζ είναι η πεμπτουσία του κινηματογράφου καθορίζοντας την υπόσταση

της ταινίας στη ρυθμική συνύφανση των συστατικών της. Τον περασμένο Απρίλιο τα Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας πήγαν στη «Χώρα των Νομάδων» (Nomadland). Γραμμένη, σκηνοθετημένη και μονταρισμένη «ρεαλιστικά» από την Κλόι Ζάο, «Η Χώρα των Νομάδων» προσφέρει ένα πολύτιμο κομμάτι κινηματογραφικής ποίησης. Η ταινία ξεκινά το 2011 στην οικονομική κρίση μετά το κλείσιμο ενός αμερικάνικου εργοστασίου γυψοσανίδων, στο οποίο δούλευε η εξηντάχρονη χήρα Φερν. Η μεγάλη κυρία της υποκριτικής Φράνσις Μακ Ντόρμαντ βραβεύθηκε επίσης με το τρίτο της Όσκαρ Ερμηνείας Πρώτου Γυναικείου Ρόλου για τη μετουσίωσή της στον ρόλο της Φερν που συνεχίζει την πορεία της χωρίς να σταματά για κανέναν «λόγο» που θα «άλλαζε» το βήμα της σε κανένα σημείο (εξαιτίας) περιστάσεων. Το όχημα του ταξιδιού της είναι στο σπίτι της. Μεταξύ άλλων νομάδων συναντά και τον Ντέιβ (θαυμάσιος όπως πάντα ο μεγάλος Ντέιβιντ Στράδερν).
Η Κλόι Ζάο αφουγκράζεται κάθε πτυχή αυτού του ταξιδιού με καίρια ακρίβεια στην καλύτερη κινηματογραφική απόδοση που θα ευχόταν κανείς να βιώσει. Οι άνθρωποι συνεχώς χάνουν και βρίσκουν. Ζωές χάνονται και βρίσκονται όλη την ώρα. Στον δρόμο βλέπεις τον ορίζοντα και πέτρες που φωλιάζουν μέσα τους πουλιά προτού πετάξουν (και) πάλι. Το σώμα ταξιδεύει για τον προορισμό του. Κανείς δεν είναι σαν τον άλλον και ο καθένας μπορεί να βρεθεί στη θέση του άλλου. Ή έστω σε μία κοντινή. Ακόμη και σε μία ανεκτίμητα κοντινή. Η «αφήγηση» της ταινίας ρέει σαν κάθε ανάσα της καρδιάς. Με απαράμιλλη τελειότητα όπου τίποτα δεν είναι μάταιο ή χαραμίζεται, «Η Χώρα των Νομάδων» είναι ένα μοναδικό επίτευγμα και ένα υπέροχο αριστούργημα. Μοναδικό όπως η διαδρομή τους καθενός μας όπου μας οδηγεί ο δρόμος. Υπέροχο όπως καθετί που μοιραζόμαστε ανά πάσα στιγμή καθώς ερχόμαστε (και) κοντά ο ένας στον άλλον όλοι οι νομάδες σε κάθε χώρα αυτής της Γης.
Μιχάλης Δ. Ταμπούκας
Ηθοποιός